Game Of The Year 2011 - 10: Batman: Arkham City
Vroeger, toen ik nog een klein mensje was, had ik, net zoals veel andere leeftijdsgenoten, een droom. Ik wilde een superheld zijn. Batman, Spiderman, Superman, het maakte niet uit, ze waren allemaal geweldig. Nu jaren later is het dan eindelijk zover, de perfecte superheldengame is uitgekomen. Batman: Arkham City is een game geworden waarin het echt voelt alsof je Batman bent, een gevoel dat in de vorige game, Arkam Asylum, nog niet aanwezig was. Mede dankzij dit gevoel is dit een geweldige game geworden die het verdient om in de top tien van dit jaar te staan.
Het spel begint met een verrassing, professor Hugo Strange weet wie Batman écht is, namelijk Bruce Wayne. Nog geen tien seconden nadat dit bekend is wordt Bruce door Hugo Strange opgesloten in Arkham City, een gedeelte van de stad dat compleet is toegewijd aan alle boeven en schurken die Arkham rijk is. En dit zijn er nogal wat, je komt tijdens deze game ongeveer iedereen tegen die je ooit in een Batman-comic, film of cartoon bent tegen gekomen. Hierdoor worden sommige vijanden wel iets te zwak uitgebeeld omdat ze maar kort in beeld komen, maar dat weegt niet op tegen de komst van bijna alle schurken uit de Batman-historie.
Om terug te gaan naar het gevoel dat je krijgt, alsof je de ‘Bats’ bent, dat krijg je vooral omdat je daadwerkelijk overrompeld wordt door alle missies en verantwoordelijkheid die je krijgt. Het voelt alsof je belangrijk bent. Na binnenkomst in het afgebroken Arkham City duurt het niet lang voordat je tientallen missies te doen hebt. Je krijgt hierdoor direct het gevoel dat je in een beangstigende plek bent waar echt jouw hulp nodig is. Zo kreeg ik bij aankomst in Arkham City al direct contact met onder andere The Joker, Two-Face, Bane, Riddler, Zsasz, Penguin en Harley Quinn. Dit is niet eens een compleet lijstje, maar het geeft een goed overzicht wat je allemaal in Batman: Arkham City terug kunt vinden. Voor elke badguy (of girl) telt ook dat ze een ander motief hebben om met Batman in contact te komen, meestal draait het toch om hem te vermoorden, maar alles voelt anders. De sfeer in de game wordt perfect neergezet. Jij bent echt Batman, je bent de man die de stad moet redden, maar je bent ook de man die iedereen dood wil zien. Ook ben je de man die leeft met het idee dat wat hij aan het doen is niet geheel goed is. Een sublieme sfeer verpakt in een tof verhaal.
Alsof de stukken met Batman nog niet genoeg zijn, is dit keer de vrouwelijke ‘variant’ ook aanwezig, namelijk Catwoman. Ze is ook speelbaar en tijdens de game zal je haar een aantal keren moeten gebruiken. De stukjes met haar voelen ook anders aan. Aangezien je over een andere set gadgets en combatmoves beschikt zal je de vijanden en de omgeving anders moeten benaderen. De toon in de game verandert met Catwoman en aangezien zij met een heel ander motief in de stad is dan Batman voelt het niet aan als een simpele afwisseling om te zorgen voor meer gameplayuren. De Catwoman-stukjes vallen ook precies op het goede moment binnen, precies op het moment dat je een beetje klaar was met Batman. Je merkt dat de makers van Batman: Arkham City precies weten wat de ‘pace’ van een game moet zijn.
Audiovisueel is de game fantastisch. De game speelt zich af op één nacht, maar die nacht is wel wonderbaarlijk qua sfeer. Terwijl Arkham City steeds meer kapot gaat door alle vijanden die het afbreken met bruut geweld of kernafval, dwarrelen de sneeuwvlokjes naar beneden en laten de neonlampen zien wat er nog over is van het aftandse gebied. Batman: Arkham City doet bijna alles goed, de combat, de sfeer, de detective-stukjes. Maar vooral het gevoel dat je Batman bent is terug, het gevoel dat je als kind altijd probeerde te creëren kan nu na jaren eindelijk. Ik ben Batman! Oh, en het einde van de game is ook ge-wel-dig.
