Persona 3 Reload
Atlus had in 2006 zijn eigen 'Final Fantasy-moment'. Het was erop of eronder voor de ontwikkelaar waardoor ze met iets speciaals moesten komen dat tevens een breder publiek zou aanspreken. Het resultaat was natuurlijk Persona 3, een van de meest innovatieve RPG’s aller tijden.
Persona 3 draait om de ‘Dark Hour’, een mysterieus extra uurtje na middernacht die slechts een paar mensen bewust meemaken. Tijdens de Dark Hour komen de vijandige ‘Shadows’ tevoorschijn, wezens die zich voeden met de menselijke geest. Jij moet als lid van een speciaal team dit fenomeen onderzoeken en indien mogelijk stoppen. Tussendoor moet je ook een normaal dagelijks leven leiden en bijvoorbeeld naar school gaan.
Twintig jaar later is het nog altijd een geniaal idee: wat als je de hardcore RPG-gameplay van Shin Megami Tensei mengt met dating sim-mechanieken? Nu zijn we na een aantal Persona-games gewend aan deze formule, maar in 2006 was het nog een heel nieuw concept. Het is verrassend leuk om moeilijke dungeons af te wisselen met een middelbare scholierleven vol sociale interacties. Bovendien is er synergie tussen beide elementen, want als je je relaties versterkt kun je ook sterkere Persona maken. Atlus plukt nog steeds de vruchten van dit idee, want na twee sequels komt er nu dus een remake en eind dit jaar een fantasy spin-off (Mataphor: ReFantazio).
Persona 3 Reload is dus een volledige remake van de PS2-klassieker. Het is bovenal een grafische upgrade, maar daarnaast zijn natuurlijk ook veel quality of life-verbeteringen en een aantal aanpassingen aan de gameplay doorgevoerd. Atlus is geen grote ontwikkelaar en beschikt dus ook zeker niet over een groot budget, maar Persona 3 Reload oogt desondanks scherp en stijlvol. Toch moet ik gelijk iets belangrijks betreft remakes bespreken.
Ongeacht wat je doet, bij een remake gaat er sowieso altijd iets van de originele identiteit verloren. De PS2-versie van Persona 3 is edgy, expres een beetje versleten en de esthetiek wordt gedomineerd door donkere kleuren. De animefilmpjes die af en toe tussendoor komen zitten vol scenes waarin scherp wordt gesneden om de speler een beetje ongemakkelijk te maken. Dit is niet voor niets de game waarin personages zich met een neppistool door het hoofd schieten om hun Persona op te roepen. Dit alles past perfect bij de punk-achtige melancholische thematiek van het verhaal.
Persona 3 Reload doet zijn best om veel van dit alles te repliceren, maar net als eigenlijk alle remakes is het niet gelukt om alles op dezelfde manier over te zetten. Reload oogt bijvoorbeeld iets te kleurrijk. Tatsumi Port Island, zoals de Japanse stad waar de game zich afspeelt heet, is verder te rigoureus schoongeveegd en ook de nieuwe designs van de personages zijn onberispelijk. Het is verder logisch dat het team UI-elementen, menu-transities en van de algemene stijl van Persona 5 heeft geleend, maar ook dat gaat een beetje ten koste van de identiteit van de originele Persona 3.
Dit alles betekent overigens niet dat er ook niet positieve veranderingen zijn of dat ik de originele versie superieur vind, maar ik vind het belangrijk om aan te geven dat een remake niet per definitie alles beter doet of gelijk het origineel volledig vervangt. Nu dat punt gemaakt is kan ik uitleggen waarom je absoluut Persona 3 Reload moet spelen. Om te beginnen profiteert Reload van moderne controls en een hogere spelsnelheid. De camera in het origineel zit veelal op een vogelperspectief en voelt helaas een beetje houterig aan. Reload daarentegen is heerlijk soepel en zet de camera nu meer achter je schouder waardoor je een beter overzicht hebt. Als je net als ik een oudere fan bent ga je het verschil onmiddellijk merken.
Een andere grote verbetering is het design van de Tartarus dungeon. Nieuwe spelers zullen dit niet weten, maar Persona 3 heeft niet zoals zijn jongere broertjes allerlei persoonlijke dungeons die aan een bepaald personage zijn gebonden. In plaats daarvan is er enkel een gigantische toren met meer dan tweehonderd procedureel gegenereerde verdiepingen. Tartarus werd in 2006 al bekritiseerd als een repetitieve dungeon, dus ik was nieuwsgierig hoe het in 2024 zou aanvoelen.
Tartarus is in de remake nog steeds verre van perfect, maar Atlus heeft zijn best gedaan om het een stuk beter te maken. De verdiepingen zijn nog steeds procedureel gegenereerd, maar de layouts zijn bijvoorbeeld flink aangepakt. In de oude versies loop je voornamelijk door simplistische rechttoe rechtaan gangetjes. De nieuwe versie introduceert zowel meer open als complexere layouts, waardoor het verkennen gelijk interessanter wordt. Net zo belangrijk is dat de verschillende sectoren binnen Tartarus qua uiterlijk een stuk meer divers zijn gemaakt. Ik was met name onder de indruk van de ‘Arqa’-sector, die nu een soort biologisch Metroid-achtige look heeft.
Door de voorgenoemde verbeterde controls loop je sowieso een stuk sneller door verdiepingen heen en door de toevoeging van breekbare objecten voelt de boel meer interactief aan. De vervelende mechaniek waar je personages langzaam moe worden en steeds minder schade doen is gelukkig uit deze versie verdwenen. Dit alles maakt Tartarus simpelweg een stuk meer aangenaam om toe te takelen.
De nieuwe vechtmechanieken zijn iets minder succesvol. Allereerst is er de 'Shift'-mechaniek. Dit werkt eigenlijk precies hetzelfde als de 'Baton Pass'-functie uit Persona 5. Als je een zwakke plek van een vijand raakt kun je zonder een beurt te verspillen schakkelen naar een ander personage in je team. Dit maakt het een stuk makkelijker om alle vijanden neer te halen voor een All-Out-Attack. 'Theurgy' is wel helemaal nieuw. Dit is een nieuwe supermove die per personage anders is. Om het te gebruiken moet je eerst een nieuwe meter opladen door specifieke vaardigheden uit te voeren. Het enige probleem met deze mechanieken is ze het spel iets te makkelijk maken, want zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad waren de vijanden niet opgewassen tegen al je nieuwe (en oude) vaardigheden.
Atlus heeft uiteraard ook aan de sociale aspecten gesleuteld. Nachten in Persona 3 waren altijd een beetje leeg, maar in de remake kun je nu vaak met een van je party-leden chillen en iets nieuws over ze leren. Dit verleent die personages iets meer diepgang, iets dat broodnodig was. De party-leden uit Persona 3 zijn niet voor niets minder beroemd dan hun tegenhangers in de sequels. De nieuwe dialogen zijn dus een hele goede toevoeging.
Ook de zogenoemde Social Links zijn aangepakt. Dit zijn de intieme gesprekken die je met NPC’s voert. Als je daarbij de juiste dialoogkeuzes maakt gaat je relatie met dat personage letterlijk omhoog in level. Alle Social Links in de remake zijn nu voorzien van voice-acting, waardoor ze gelijk een sterkere indruk maken. Een paar van de mindere Social Links zijn ook deels herschreven en komen nu iets beter voor de dag. Ondanks die verbeteringen zijn er nog steeds een hoop Social Links nog steeds een beetje oppervlakkig en de verhalen van die NPC’s hebben niet genoeg inhoud. Atlus heeft zich logischerwijs in de sequels verbeterd en het niveau van de gesprekken en de achtergrondverhalen flink opgevoerd. Daar kan Reload weinig aan veranderen.
Een ander puntje dat ik wil maken is dat ik de originele Persona 3 heb gespeeld toen ik zelf net zo oud was als de personages in de game. Het was daarom destijds niet moeilijk voor mij om me in de personages in te leven en als tiener vond ik natuurlijk de dating-elementen heel spannend. Als dertiger kan ik nog steeds genieten van al deze elementen, maar het heeft natuurlijk niet meer dezelfde impact als achttien jaar geleden. Ik kan me goed voorstellen dat dit voor andere oudere fans ook zo zal zijn.
Persona 3 Reload is ondanks een paar belangrijke minpunten nog steeds mijn favoriete versie van de game. Toch moet ik ook nog even melden dat je het niet kunt beschrijven als een soort ultieme versie, want er ontbreekt belangrijke content. Reload heeft bijvoorbeeld niet ‘The Answer’ uitbreiding waar Persona 3 FES mee kwam. Verder ontbreekt de vrouwelijke hoofdpersonage uit Persona 3 Portable volledig. Dit laatste is echt wel een gemis, want ‘FeMC’ heeft haar eigen unieke Social Links die dus in deze versie niet beschikbaar zijn.
Conclusie:
Persona 3: Reload is een geweldige remake van een absolute klassieker. Je mag het niet de complete of ultieme versie noemen, maar het doet in ieder geval genoeg om de game meer toegankelijk en simpelweg leuker te maken. De formule die Persona 3 heeft geïntroduceerd is bijna twintig jaar later nog altijd zeer speciaal en verslavend.
Gespeeld op PS5. Ook beschikbaar voor PS4, Xbox Series X|S, Xbox One en pc.
