Tales of Xillia 2

De Namco Tales Studio is geen Square Enix. Het is een kleine studio met een nog kleiner budget die in rap tempo Tales-games moet produceren. Het resultaat van dit beleid is Tales of Xillia 2. De hoeveelheid déjà vu in deze game is zo groot dat het de matrix zou breken. Toch is het dankzij de fantastische personages de moeite waard voor fans.

Tales of Xillia 2 is bijna onspeelbaar als je het eerste deel niet hebt gespeeld. De game gaat er van uit dat je het verhaal en de personages al goed kent. Enkel voor fans dus. Even samengevat: aan het einde van Xillia 1 wordt de 'schism' tussen Rieze Maxia en Elympios vernietigd, waardoor er een einde komt aan de oorlog tussen beide landen.

Xillia 2 begint één jaar na die gebeurtenissen. Ludger Kresnik loopt aan het begin van het spel een astronomische schuld op van 20 miljoen credits aan medische kosten. Hij is gewond geraakt in een terroristische aanval, uitgevoerd door zijn eigen broer Julius. Om zijn schuld af te betalen wordt Ludger gedwongen om zijn voortvluchtige broer te traceren.

Hij ontmoet tijdens dit alles een jong meisje genaamd Elle. Dit meisje heeft mysterieuze krachten waarmee Ludger naar alternatieve dimensies kan reizen. Verder wil ik niet spoilen, maar het verhaal is meer science fiction-achtig dan het origineel. Echt een goed verhaal is het niet, maar het intrigeert genoeg om je door het spel te slepen.

De echte sterren zijn de terugkerende personages. Ludger krijgt hulp van de gehele Xillia 1-cast. Jude is nu een gerespecteerde wetenschapper. Elize is geen stil onzeker meisje meer, maar een grappig meiske dat blaakt van het zelfvertrouwen. Iedereen is sinds het origineel gegroeid en veranderd als persoon. Tijdens Xillia 2 ontwikkelen ze zich nog verder. Dat is mooi om te zien, bovendien is zulke ontwikkeling van personages zeldzaam in videogames.

Ludger is het enige minpunt wat betreft personages. Hij is een stille hoofdpersoon, net als Crono uit Chrono Trigger bijv. De bedoeling van stille personages is om meer immersie bij de speler teweeg te brengen. Door de onhandige implementatie gebeurt er echter het omgekeerde. De manier waarop Ludger stil is tijdens dialogen valt alleen maar buiten de toon en zorgt voor afleiding. Dit nooit meer graag.

Ludger loopt dus met een enorme schuld rond. Hij moet daar aan voldoen aan de hand van periodieke betalingen. Tot je aan bepaalde grenzen van de schuld hebt voldaan worden je reisrechten beperkt. Regelmatige betalingen moeten doen klinkt bijna als het echte leven en daardoor ontzettend irritant. Persoonlijk had ik er alleen heel weinig last van. Het was altijd doodsimpel om genoeg geld bij elkaar te sprokkelen.

Met de bovenstaande alinea's heb ik nagenoeg alles wat nieuw is aan Tales of Xillia 2 besproken. De rest van het spel is namelijk alleen maar recycling waar zelfs Green Peace trots op zou zijn. Xillia 2 hergebruikt alle omgevingen van het origineel. Alle steden, alle vijanden, alle open velden en alle dungeons. Het is letterlijk copy-paste-werk. Ze hebben niet eens de moeite genomen om misschien hier een daar een steen te verplatsen. Voor dit spel zijn er slechts 2-3 nieuwe gebieden ontworpen

Dit is een enorme minpunt, want de omgevingen en vijanden waren in het origineel al ontzettend repetitief. Veel van de oude omgevingen zijn optioneel, maar toch voelt het allemaal erg lui van de ontwikkelaars. De actie-RPG-gameplay is ook grotendeels hetzelfde gebleven. Dat is minder erg, want vechten in de Tales-games is bijna altijd een plezierige aangelegenheid.

Het enige verschil is dat Ludger drie verschillende wapens, alle drie met unieke vaardigheden, kan gebruiken. Dit zorgt wel voor wat variatie, maar in principe kun je ook gewoon van personage wisselen als je daar last van hebt. Vechten is nog altijd lekker chaotisch, maar tijdens baasgevechten ook tactisch. Ludger kan bovendien transformeren in een soort über-vorm als er metertje vol zit, maar dat hebben we al in tig andere spellen gezien.

Het is ook nog even de moeite waard om te noemen dat Xillia 2 veel meer post-game content heeft dan het origineel. Tegen het einde had ik mijn schuld nog lang niet afbetaald en waren er tig missies aanwezig om krachtige monsters te verslaan. De gameplay wordt niet snel oud, dus de liefhebber is hier nog lang zoet mee.

Conclusie
Tales of Xillia 2 voelt als een tussenjaar voor de franchise. De Namco Tales Studio moest  terwijl ze Tales of Zestiria even tussendoor cashen. Ondanks de enorme hoeveelheid hergebruikte content wordt het spel gered door de buitengewoon symphatieke cast. Voor fans van het origineel is Xillia 2 daardoor een moetje. Beloof me alleen dat je ze niet achter elkaar speelt, want de déjà vu in deze game is zo groot dat het de matrix zou breken. Wacht, had ik die grap al gemaakt?

Exclusief voor PS3.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.