Castlevania: Lords of Shadow 2

Een farmaceutisch wetenschapper wandelt schommelend een laboratoriumruimte binnen. Eenmaal aangekomen, blijkt dat deze arme man eigenlijk bezeten werd door niemand minder dan Dracula himself. Even later bevindt de vampier zich weer in zijn eeuwenoude kasteel. Weer even later onderzoekt hij als muis de kleine gangetjes van een fabrieksgebouw. Variatie genoeg, dat is zeker. Maar komt dat Castlevania: Lords of Shadow 2 ook ten goede?

Toen Castlevania: Lords of Shadow een paar jaar geleden verscheen, reageerden fans van de serie geschokt. De nieuwe game bleef volgens hen niet trouw aan de kenmerken van de franchise en de keuze voor een actiegame à la God of War zou schandalig zijn. Feit was wel dat de game bij critici goed werd onthaald. Terecht ook, want de game bood een rijke ervaring met tal van interessante gameplayelementen. Nu is het tijd voor de opvolger van deze omstreden game. Maar wee o wee, had je als Castlevania-fan al bedenkingen bij de eerste Lords of Shadow (LoS), dan weet je nu niet meer waar je het hebt.

Het einde van de eerste telg uit deze serie voorspelde al een moderne setting in diens opvolger. Ondergetekende had zijn bedenkingen hierbij, maar vond het vooral een interessante manier om een nog frissere wind door de franchise te laten waaien. Als men toen al had geweten waar dit op zou uitdraaien, had Dracula zijn kist waarschijnlijk niet zo snel geopend.

Twee games voor de prijs van één
Gabriel Belmont, oftewel — zo bleek uit het einde van LoS —Dracula, ontwaakt in de moderne tijd uit een winterslaap van enkele eeuwen. Al snel krijgt hij van strijder Zobek de opdracht om op zoek te gaan naar de zogenaamde Acolytes. Deze monsterachtige wezens dreigen de bovenhand te nemen op de mensheid en moeten dan ook uitgeroeid worden. Alsof dat nog niet genoeg is, keert Gabriel ook enkele keren terug naar zijn gloriedagen, waarin hij zijn eigen kasteel verkent en afrekent met overbodig gespuis.

Omwille van het verhaal kun je de gameplay grofweg opsplitsen in twee delen. Enerzijds verken je in de moderne wereld fabrieksgebouwen en verlaten steden, anderzijds vertoef je in de fantasiesetting in mysterieuze landschappen, feeërieke bossen en de onderwereld. Geen makkelijke opdracht om dit te combineren, maar met een juiste afweging en een combo van leuke gameplay in beide tijdperken had deze game zijn voorganger weergaloos kunnen overtreffen. Helaas … Helaas. 

Oud of nieuw?
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de gameplaysegmenten in de huidige tijd zijn een schoolvoorbeeld van ongeïnspireerde omgevingen en geforceerde stealth. Geen geheimzinnige plekjes, maar fabriekshallen en lege straten passeren de revue. Maar het ergste van alles is dat je in deze omgevingen te maken krijgt met frustrerende, saaie stealth. Je mag dan wel het ondode lichaam van Dracula besturen, op deze momenten blijft niets van zijn stoerheid over. Word je gezien door een bewaker, dan is het sowieso een enkeltje richting de kist. Daar komt nog eens bij dat het vaak helemaal niet duidelijk is wat je precies moet doen. Zo zal je ook een sectie tegenkomen in de fantasiesetting, en na dit stukje gameplaybrol zal je hopelijk wel doorhebben dat variatie niet altijd een betere game oplevert (Ja Agreus, ik kijk naar jou).

Maar goed, de moderne setting benut zijn potentieel dus verre van optimaal. Kunnen de meer typische delen dit rechttrekken. Het antwoord is een vertwijfelende ja. Allereerst is de combat ook deze keer weer om duimen en vingers bij af te likken. Door het slim combineren van licht-en duisterniskrachten vernietig je je tegenstanders makkelijk met gracieuze bewegingen en vooral veel flair. Misschien wel iets te makkelijk, want op normal stierf ik zelden (op de verwerpelijke stealthsequenties na). 

De toffe combat staat er gelukkig hier niet alleen voor, want hij wordt aangevuld door prachtige omgevingen —hoewel de graphics niet zoveel verschillen van de vorige game— en bazen om u tegen te zeggen. Tegen het einde heb je al zoveel verschillende gedrochten de eeuwige jachtvelden ingestuurd, dat je moeite zal hebben om een echte favoriet te kiezen. Groteske gedrochten uit de onderwereld, losgeslagen draken en robots uit steen: alles kan. Probleem blijft hier ook wel dat deze bazen net iets te makkelijk het loodje leggen. Speel dus zeker op een hogere moeilijkheidsgraad als je het onderste uit de kan wilt halen.

De enige constante factor in de game is de muziek. Of je je nu in de hudige tijd of in het verleden bevindt, je oren zullen steeds verwend worden. Rustige en melancholische muziek vergezellen Dracula op zijn dwaaltochten door zijn kasteel, opzwepende technodeuntjes die bijna naar technomuziek leunen ondersteunen de vechtscènes. Twee totaal verschillende genres, maar voor het geluid in deze game werkt dat dus wel.

Potentieel...
Castlevania: Lords of Shadow 2 heeft belachelijk veel potentieel. Daarom is het ook des te jammer dat de game zijn tijd verdoet aan onnodige stealth en industriële omgevingen die de serie op een dwaalpad brengen. Wanneer LoS 2 echter even laat zien wat het wél goed kan, is het genieten geblazen. De Toy Maker-sequentie deed me al snel verlangen naar de eerste game, maar deze keer op een goede manier. Een slimme verhaalgedreven puzzel, exploratie, en als kers op de taart een baasgevecht dat barst van de creativiteit. Zo zou Lords of Shadow 2 wel uren mogen doorgaan. 

...blijft onbenut.
Als Mercury beslist om verder te gaan met deze serie, beseft de studio hopelijk dat het met de Lords of Shadow-serie een potentiële hit in handen heeft. Spijtig genoeg deed het dat met deze game net te weinig en veel te vaak voelen segmenten aan als opvulling en lessen in generieke gameplay. Zoals ik eerder al zei: helaas. Dit had zo anders kunnen uitdraaien.