Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers

Tegenwoordig kunnen ook zielen gehackt worden. Tegenwoordig? Eigenlijk al vanaf 1997, toen deze game officieel uitkwam. Omdat Snowden het stukje privacy populair heeft gemaakt, of omdat Atlus nog een keertje geld in het laatje wil ontvangen voor Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers, is hij opnieuw en opgepoetst uitgebracht voor Nintendo 3DS.

Met de opzet is weinig aan de hand. De wereld wacht op een soort virtual reality versie van Second Life, misschien zelfs iets meer The Matrix, waar je allerlei leuke dingen kunt doen. Er is echter iets goed mis met het systeem. Nadat jij jezelf naar binnen hebt gehackt door de gegevens van een eerlijke beta-tester, waarvan er maar een beperkt aantal accounts beschikbaar zijn, te verplaatsen met jouw gegevens, raak je vast in een web vol eigenaardigheden. Dit alles ingeleid door een digitale vos die in jou 'The One' ziet.

Pistool-PC
Nadat je een tijdje verhaal hebt gevolgd, een pistool met aan de loop een toetsenbord en beeldscherm bent tegengekomen, tegen vossen hebt gesproken en een goede vriendin van je hebt laten bezeten door een demoon, is het tijd om kennis te maken met de gameplay. De basis is voornamelijk licht futuristische gebouwen doorlopen en met een team van maximaal zes mensen of demonen tegen andere demonen vechten.

Shin Megami Tensei: Devil Summoner: Soul Hackers: 3DS Remake voegt hier nog eens vijftig demonen aan toe, waar niet alleen mee te vechten is, maar het aanvallen is ook te verruilen voor een hart tot hart-gesprekje met een van de demonen. Doordat de game je jouw gevangen demonen ook laat mixen om unieke liefdesbaby's te maken, krijgt de game nog meer diepgang. Jammergenoeg mist de digitale versie van de game een boekje en legt de game nauwelijks iets uit, waardoor je, om verder te kunnen komen, in het land van spoilers en cheats moet gaan lezen om te kijken hoe de game zelf werkt.

Moeders Mooiste
De game moet natuurlijk zo trouw aan het origineel als mogelijk blijven. Men kijkt tijdens het spelen van deze game nog steeds naar de lelijke, blokkerige, inspiratieloze omgevingen, maar dan wel in stereoscopisch 3D. Buiten de gameplaymomenten om, kent de game prachtig geanimeerde tussenstukjes en gesprekken tussen mensen die niet geanimeerd zijn. Een waardevolle toevoeging is natuurlijk wel de voice acting. De meeste stemmen hebben een overtuiging van een garnaal, en sommige stemmen klinken zelfs alsof ze zijn opgenomen in een leeg en verlaten douchekamertje om de kosten te drukken.

Maar de game is diep. Zo diep dat zelfs de controls niet aangeraakt mogen worden. De game moet namelijk als Wizardry met random encounters spelen. Over het algemeen komt het erop neer dat je als een tank die alleen vier richtingen kent, door de levels beweegt. Als je games als Persona 4 of Shin Megami Tensei IV gewend bent, zou ik dit dan ook niet aanraden. Natuurlijk hadden de makers de game een remake kunnen geven á la Tomb Raider: Anniversary, maar nee. Niet nodig overigens want de game is diep.

Conclusie
Er zullen vast fans rondlopen die dit op basis van nostalgie geweldig vinden. Voor de gamer die inmiddels de prachtige innovaties in het brengen van verhalen mee heeft gemaakt, maar toevallig niet deze game omdat hij simpelweg nog nooit in Europa is uitgekomen, zal deze game niet veel verkopen. De term "Remake" heeft sowieso al weinig eigenwaarde meer in gamesland en "Remaster" is een overschatting van jewelste tegenwoordig. Vorige week zag ik onder mijn raam een man die een stukje kauwgom onder zijn schoenen met zijn sleutel probeerde weg te halen. Het was het meest oninteressante dat ik had gezien, tot ik deze game speelde.

Gespeeld op Nintendo 3DS.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.