Rayman Legends

Rayman Legends is een game die op een bizarre manier tot stand is gekomen. Eerst was het een Wii U-exclusive en zou het spel een paar maanden geleden uit zijn gekomen. Net voor de release waren de hoge piefen bij Ubisoft schijnbaar een klein beetje geschrokken van het aantal verkochte Wii U’s in de wereld en moest de game maar op elk platform uitkomen. Gevolg? Boze Wii U-fans die de game nu pas kunnen spelen en lachende gamers van andere platformen die deze game niet hoeven over te slaan. Is de opvolger van Origins het wachten waard geweest?

Blijkbaar heeft Ubisoft toch geld verdiend aan Origins ondanks dat het spel geen hoogvlieger was in de verkopen. Dat laatste is zonde, want het was een ijzersterke 2D-platformer met geweldige levels en pittige gameplay. Legends borduurt verder op dit concept, en doet dit precies zoals je verwacht van de serie: leuke levels en boeiende gameplay. Maar vooral de grafische pracht, want oh wat is dit een mooi spel.

In de aanloop naar de next gen-consoles vraagt iedereen zich af of de aankomende games wel 1080p gaan worden en of ze gaan draaien op 60fps. Rayman Legends heeft schijt aan next-gen en doet dat gewoon nu al. 1080p én 60fps, en dat allemaal op een Xbox 360 van bijna acht jaar oud. De levels zijn weer handgetekend en zien er fabuleus uit. De vloeiende beelden zijn ook wel nodig, want in veel levels gaat het weer om millisecondewerk. De game is namelijk nog steeds pittig, maar wel iets toegankelijker dan zijn voorganger.

Bemmelem, woo Black Betty
Was Origins soms nog frustrerend moeilijk te noemen, lukt het je hier altijd wel om alle levels in een keer te halen. Ook geheime gangen zijn wat makkelijker te spotten en een level 100% halen gaat ook een stuk sneller dan voorheen. Laat het duidelijk zijn dat je dit spel nog steeds niet met een vinger in je neus haalt. Vooral in de latere werelden en ook de boss-fights zijn lastig en moet je vaak een aantal keer opnieuw doen. Ook zijn de levels iets minder dan in deel een. Het zijn nog steeds geweldige levels die bijna elke platformer overtreffen, maar je mist soms de gekkigheid van het vorige deel, waarin je in een soort Mexicaanse keuken/hel aan het platformen was. Het is nu vaak wat degelijker en serieuzer. Nieuw zijn dit keer de muzieklevels, waarin muzikale klassiekers worden gespeeld op de beat van jouw platformactie. Wanneer je bijvoorbeeld ‘Black Betty’ uit je speakers hoort terwijl je door een level aan het sjeezen bent is het echt genieten.

Het is nog steeds zichtbaar dat de game alleen voor de Wii U uit had moeten komen. Er zitten veel levels in waarin je eventueel gebruik moet maken van een tweede scherm. Op de Xbox 360 en de PlayStation 3 gebeurt dat nu met behulp van steeds een simpele knop, waardoor je behoorlijke saaie stukken in de game krijgt. De game komt duidelijk het best uit zijn verf op de Wii U, maar het is zeker geen straf om het op de andere consoles te spelen.

Budget, maar alleen qua prijs
Want ook daar krijg je nog steeds voor een budgetbedrag (adviesprijs is veertig euro) bijzonder veel content. Veel werelden, veel speciale levels en genoeg te unlocken. Wat te denken van oude levels in een nieuw jasje, of tig andere personages. Het unlocken van al die personages is dan wel leuk, maar als het goed is wil toch iedereen spelen met de ledenmaatloze held van weleer. Het missen van een online multiplayer is weer zonde. Het lijkt erop dat publishers 2D-platformers niet online durven te maken vanwege lag. Na Mario op de Wii U mist ook deze game online, iets wat het zo leuk zou maken. Want in de offline co-op komt de game echt tot zijn recht.

Conclusie:
Rayman Legends is net zoals zijn voorganger een van de beste 2D-platformers die je kunt kopen. Met bizar veel content en hele goede levels hoef je niet eens fan te zijn van het genre, iedereen kan hiervan genieten. Omdat dit deel ook wat toegankelijker is, maar zeker niet makkelijk, is het ook voor iedereen gemakkelijker om in te stappen. Voor veertig euro heeft Ubisoft een van de beste 2D-platformers van de laatste jaren gemaakt. De Wii U-versie is duidelijker beter, maar de andere versies zijn ook geweldig. Mooiste aan de game is toch het grafische geweld, in 1080p en in 60fps word je bijna van je stoel geblazen en moet er constant iemand naast je staan om je mond weer dicht te doen. Nintendo huilt dat zij een exclusieve topper zijn kwijtgeraakt, de andere gamers kunnen opgelucht ademhalen.

Gespeeld op Xbox 360, ook verkrijgbaar op PSVita, PlayStation 3, Windows en Wii U

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.