Dragon's Dogma: Dark Arisen

Dark Arisen is de 'Super Street Fighter IV'-versie van Dragon's Dogma. Het bevat de originele game, met een aantal verbeteringen, plus een hoop (semi-)nieuwe content. Nieuwkomers kunnen genieten van snellere menu's en minder backtracking. De veteranen mogen richting Bitterblack Isle, dat nieuwe uitdagingen biedt en waar de Dood, letterlijk, op ze wacht.

Even terugspoelen naar mei 2012, toen de originele game uitkwam. Mijn ervaring destijds was dat Dragon's Dogma zo'n game was waar je heel gemakkelijk allerlei tekorten in aan kon wijzen. Een paar van de belangrijkste: een oninteressante wereld, saaie quests die je vooral rond laten rennen en slechte dialogen die bovendien verergerd werden door povere voice-acting. De game was daarnaast behoorlijk ongepolijst, alsof het te vroeg uit de oven was gehaald. Maar ook rauw toonde het ongelofelijk veel potentie, simpelweg omdat het absurd leuk is om te spelen.

Kingdoms of Amalur bewees al dat gevechten in open-wereld fantasy-games leuk konden zijn, Dragon's Dogma deed daar nog een schepje bovenop. De combat is fris, mede door de speciale aanvallen. Wie wil als boogschutter niet tien pijlen tegelijk kunnen schieten? Bovenal, het legde de nadruk op de vaardigheden van de speler, niet op grinden. Nacht in deze game is ook echt nacht, pikkedonker dus. En in het donker wachten altijd meer gevaren...

Oud & Nieuw
Capcom past dus ook hun vertrouwde re-release tactiek toe op Dragon's Dogma. Wat is er anders? Backtracking is geen grote ergenis meer in Dark Arisen. Je kunt nu naar meer locaties teleporteren en de stenen waarmee je dat doet zijn een stuk goedkoper geworden. Dat is zo'n beetje de grootste verandering aan de vanilla-content. Dat betekent ook dat de bovengenoemde gebreken en pluspunten nog altijd gelden.

Bitterblack Isle, een compleet nieuw gebied, is andere koek. Het is echt bestemd voor fans die Dragon's Dogma helemaal hebben uitgespeeld. Je moet level vijftig zijn om binnen te mogen treden. Het enige dat je wordt verteld is dat de meester van het eiland diep onder de grond op je zit te wachten. Wat volgt is een grandioos avontuur van tientallen uren waar je steeds een stukje verder in het bikkelharde labyrint kruipt.

Er zijn een handjevol nieuwe vijanden, maar vooral ook sterkere versies van oude bekenden. Dat geldt ook voor de bazen. Van echt veel nieuwe content is dus eigenlijk geen sprake. Bovendien worden kamers en dergelijke ook binnen Bitterblack zelf gerecycled. Toch had ik niet het gevoel dat Capcom met Dark Arisen goedkoop probeert te scoren.

Filosofie
In Bitterblack wordt namelijk een andere filosofie gehanteerd. Zo is het level design een stuk meer verticaal, waar de ontwikkelaars gretig gebruik van hebben gemaakt door veel schatkisten overal slim te verstoppen. Je wordt goed aangemoedigd om overal echt goed te verkennen. Maar beter nog is het feit dat er een stuk meer willekeur aanwezig is.

Als je een groepje vijanden of een groot monster neerhaalt bestaat er een kans dat er plotseling een nieuwe baas uit het niets verschijnt. Iets dat het spel pijnlijk duidelijk maakt door het scherm te bevriezen en graphics zwart-wit te maken. Daarnaast kan Death ook op elke moment verschijnen, en dan ben je echt de klos.

Oerdom
Magere Hein kan je team in slaap sukkelen om je vervolgens bruut met zijn zeis af te maken. Pawns, je AI-teamgenoten, die door zijn zeis geraakt sterven onmiddelijk. Je kunt ze ook niet, zoals dat normaal wel kan, weer tot leven bregen. Death legt het grootste minpunt van Dragon's Dogma pijnlijk bloot. Hij legt namelijk een vergrootglas op hoe ongelofelijk dom je pawns zijn.

Ook andere grote vijanden maken gehakt van je pawns. Het maakt niet uit hoe vaak je ze roept met een van de simpele commando's, ze blijven dramatisch slecht in het ontwijken van dodelijke aanvallen. Bitterblack is extra uitdagend, dus je hebt je ze juist meer nodig dan ooit, maar mijn tovenares gaf bijvoorbeeld mijn wapen steeds het verkeerde element. Het pawn-systeem werkt gewoon niet. Voor de sequel moeten ze iets incorporeren zoals de gambits uit Final Fantasy XII.

Loot! Loot! Loot!
Alle uitrusting van de originele game is eigenlijk veel te zwak voor Bitterblack. Het is daarom slimmer om in het begin grote gevechten te mijden door weg te rennen. Tot je dus aan de hand van de cursed items wat meer schade kunt verduren en uitdelen. Dit feit wordt helemaal niet gecommuniceerd door het spel. Ambiteuze spelers zullen dus gefrustreerd raken omdat hun aanvallen de HP-balk van de bazen amper verstoort. Dat je zo afhankelijk bent van zeldzame loot, en je het dus niet zoals in het origineel grotendeels alleen met je skills kunt redden, is geen goede zaak.

Als je eenmaal de juiste wapens hebt wordt Bitterblack echter alleen maar beter. Wanneer je de laatste baas verslaat, worden er compleet andere vijanden en bazen op de locaties gezet. Het is dus de moeite waard om het geheel weer te doorlopen. Fans die deze versie alleen voor Bitterblack Isle halen hoeven zich dus geen zorgen te maken dat ze er te snel klaar mee zullen zijn.

Conclusie
Dragon's Dogma
is met Dark Arisen niet echt geëvolueerd, maar eerder in een andere vorm gegoten. Het is pittiger, donkerder en onvoorspelbaarder, maar tegelijkertijd ook te afhankelijk van loot en de hogere moeilijkheidsgraad breekt het pawn-systeem. Ik kijk er erg naar uit om te zien wat Capcom verder met deze franchise doet. Het barst nog altijd van de potentie. Nu nog de volgende echte stap.

Pluspunten Minpunten Cijfer
+ Het is heerlijk moeilijk - Pawns zijn hopeloos dom 8
+ Bitterblack Isle is een tof labyrint - Te afhankelijk van goede loot
+ Het handjevol nieuwe vijanden - Originele minpunten zijn niet aangepakt


Gespeeld op PS3, ook bechikbaar voor Xbox 360.


Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.