Metal Gear Rising: Revengeance

In hack & slash-games zoals Bayonetta behoor je gracieus en stijlvol te vechten. Ninja Gaiden test je reflexen en mentale weerbaarheid. Metal Gear Rising: Revengeance is daarentegen beestachtig agressief. In eerste instantie is er niet eens een ontwijk-knop. Als het een voetbalelftal was zouden er bij Revengeance elf spelers in de spits staan.

Raiden verpestte jaren geleden in de ogen van veel gamers de langverwachte Metal Gear Solid 2. De slappe gladjanus liep in die game op gegeven moment zelfs in zijn nakie door warenhuizen terwijl hij constant met zijn domme vriendin belde. Metal Gear Solid 4 herintroduceerde hem in tussenfilmpjes als een cyborg met belachelijk coole moves. In Revengeance mag je die filmpjes als het ware zelf naspelen.

Maniak
Dat betekent dat je als een maniak zonder zelfbeheersing een paar uur lang je vlijmscherp zwaard rond mag zwaaien. Je vijanden zijn eveneens zwaardhanterende cyborgs, maar ook robotwolven, robotapen en reusachtige raketlancerende machines. Het is en blijft per slot van rekening een Metal Gear-game. Combo’s aan elkaar rijgen is in deze game niet zo belangrijk. Als je S-ranks wilt scoren is het belangrijker dat vijanden jou geen schade toedienen.

Dat is een lastige klus, want al die robots waartegen je knokt zijn blijkbaar geprogrammeerd om erg agressief te zijn en als je niet voorzichtig bent keldert je HP binnen enkele rake klappen naar beneden. De sleutel ligt bij het afweren van aanvallen (parry). Aanvallen blokkeren in niet afdoende, zeker als je omsingeld bent ben je tijdens de blok-animatie kwetsbaar. Nee, je moet één tel voor je geraakt wordt de aanval blokkeren om een counter parry te bewerkstelligen. Een dergelijke parry geeft je gelijk de gelegenheid om zelfs de sterkste vijanden in één klap af te maken.

Zandatsu
De filosofie achter de mechanieken van Revengeance is om voortdurend in de aanval te blijven. Dat geldt ook voor de 'Zandatsu'-mechaniek. Schakel 'blade'-modus in, ten koste van je Fuel Cell-meter, en je kunt je tegenstander in slow-motion in specifieke mootjes hakken. Belangrijk daarbij is dat je het kleine rode vierkant raakt, want dan trekt Raiden automatisch de elektronische ruggengraat van zijn tegenstander eruit om die vervolgens in zijn hand te verpletteren. Die move is niet alleen gruwelijk bruut, maar het hervult ook je HP en Fuel Cell-meters.

Zandatsu stelt je dus in staat om in de aanval te blijven. Sterkere vijanden, zoals die robotapen, moeten echter eerst in elkaar geslagen worden tot ze blauw gloeien voordat je ze mag Zandatsu-en. Een succesvolle counter parry geeft je daarentegen direct de mogelijkheid voor een Zandatsu. Het contrast tussen de ademloze actie en het precieze slow-mo hakwerk dwingt je om geconcentreerd te blijven en verheft Revengeance boven de gemiddelde actiegame.

Het enige minpunt aan dit verder briljante systeem is dat de camera regelmatig flipt als Raiden in kleine ruimtes dicht bij een muur staat, een situatie die opvallend vaak voorkomt. Om een parry te doen moet je de linkerstick richting de vijand drukken, maar dat gaat nogal lastig als de camera op het laatste moment verspringt waardoor je opponent plotseling uit een andere hoek komt. Zeker op de hoogste moeilijkheidsgraad, waar één klap je ondergang kan betekenen, is de matige camera erg frustrerend.

Er mag geen twijfel bestaan dat het verhaal verzorgd is door Kojima Productions. Het maakt voor KojiPro niet uit dat MGR een actiegame is, je gaat hoe dan ook wederom luisteren naar halfbakken filosofische gesprekken die soms twintig minuten duren. Dat is echter geen minpunt, want je weet dat de game, net als andere Metal Gears, zichzelf stiekem niet serieus neemt. Bovendien worden er wel degelijk zo nu en dan heel interessante vraagstukken naar voren gebracht. De liefhebber kan voor verdere diepgang terecht bij de, zoals gewoonlijk, belachelijk uitgebreide en vaak kolderieke Codec-gesprekken.

Briljant en afgeraffeld
Zoals het een Metal Gear-game betaamt heeft Revengeance ook epische en bizarre baasgevechten die in eerste instantie als een puzzel aanvoelen. De bazen hebben allerlei trucs die je eerst moet doorzien voor je ze daadwerkelijk kunt verslaan. Het zijn intense gevechten die, ook dankzij de dynamische heavy metal-muziek die op de achtergrond draait, mijn bloed sneller liet stromen.

Platinum Games heeft wederom een briljante hack & slash afgeleverd, maar je kunt er toch wel aan afzien dat ze hier en daar de kantjes er vanaf gelopen hebben. De omgevingen zijn bijvoorbeeld compleet inspiratieloos. Levels vinden plaats in donkere riolen en generieke kantoren. De game hergebruikt ook veel minibazen en tegen het eind zelfs eindbazen. Vergeleken met andere spellen van de hand van Platinum Games is er niet genoeg variatie.

Conclusie:
De geniale mechanieken van Revengeance sturen je aan om vol op de aanval te spelen. Gevechten gaan voorbij in een vlaag van zwaarden waarin je de aanvallen van je tegenstander pareert om uiteindelijk hun ingewanden te stelen. Geweldig. Dat de game verder hier en daar wat afgeraffeld oogt is jammer, maar Platinum Games heeft desondanks met dit spel bewezen dat Metal Gear Rising een grote franchise kan worden.

Gespeeld op PlayStation 3, ook beschikbaar voor Xbox 360.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.