Anarchy Reigns

Ontwikkelaar Platinum Games zette zichzelf in 2009 met zijn eerste game MadWorld op de kaart als een sterke nieuwkomer in de game-industrie. Ik heb in mijn recensie zelfs tot in den treure aangekaart hoe ziek en gewelddadig de game was. Met pareltjes als Vanquish en Bayonetta heeft de ontwikkelaar een status ontwikkeld die hoge verwachtingen met zich meebrengt. Kan Anarchy Reigns deze verwachtingen waarmaken?

Het gevaar van hoge verwachtingen is dat teleurstelling vaak niet ver weg is. Deze teleurstelling is bij het spelen van Anarchy Reigns helaas continu aanwezig. De game schiet op alle fronten tekort, iets wat bij de intro al pijnlijk duidelijk wordt. We krijgen de keuze om te spelen met Jack uit MadWorld of een mooiboy genaamd Leon. Na het kiezen van Jack start een video waarin Jack zichzelf klemzuipt in een met luguber volk gevulde bar. De beste vent krijgt ruzie met een stelletje spierbundels en krijgt een flink pak slaag. Vrij snel daarna word ik in een open wereld gedropt en komt het tuig van alle kanten op mij af gerend. Verspreid over de open wereld zijn missies die dikwijls dezelfde doelen op je afvuren: sla alles aan gort. Waarom? Geen idee, het verhaal is zo wazig dat je halverwege de eerste minuut de draad kwijt bent.

Dit alles aan gort slaan doe je met een paar eenvoudige knoppencombinaties die vrijwel elke beat ‘em up aanbiedt: slaan, harder slaan en grijpen. Daarnaast kun je nog wat extra sterke aanvallen inzetten met de triggers, maar hier houdt het qua gameplay wel zo’n beetje op. De gameplay wordt jammerlijk genoeg binnen een paar uur saai; de missies bieden weinig uitdaging en variatie om het geheel interessant te houden. De game lijkt het vooral te moeten hebben van de bizariteiten op het gebied van karakters. Anarchy zet een wereldje neer zoals we gewend zijn van ontwikkelaar Platinum Games: vreemd, Japans maar een mislukte poging om Westers te zijn, kleurrijk en toch lekker grimmig.

Gelukkig is het scherpste speerpunt van Anarchy Reigns niet de singleplayer, maar de multiplayer-modus. Helaas voor de fans van multiplayer zal de singleplayer toch echt doorgespeeld moeten worden om alle mogelijkheden vrij te spelen. Met zestien spelers los gaan op elkaar zonder dat er vuurwapens om de hoek komen kijken is een verfrissende vorm van multiplayer. Elk personage heeft zijn eigen moves, al verschillen ze in essentie maar weinig van elkaar. Met de multiplayer doet de game zijn naam eer aan. Er gaat geen match voorbij zonder de nodige anarchie. Willekeurige gebeurtenissen zoals neerstortende vliegtuigen en explosies houden spelers scherp en gericht op de omgeving terwijl de gebruikelijke gamemodi zoals capture the flag langskomen. Toch gaat de eenvoudige gameplay van Anarchy Reigns ook in de online modus al snel vervelen.

Hoewel Anarchy Reigns een degelijke multplayer-modus bevat, kent de game veel tekortkomingen en frustrerende elementen. In de eerste plaats valt de game op grafisch gebied zwaar tegen. Textures zijn om te huilen en de animaties zijn houterig. Daarnaast zijn de menu’s echt om te huilen zo belabberd om doorheen te navigeren. De open werelden zijn slecht ontworpen en zijn wat betreft de lay-out maar weinig verschillend van elkaar. Ook de camera brengt de nodige issues met zich mee; het beeld blijft regelmatig haken en draait maar stroef mee waardoor veel van de actie onvolgbaar is.

Conclusie
Platinum Games weet er niet in te slagen om met Anarchy Reigns een goede game neer te zetten. Het concept is interessant, maar de uitvoering laat te wensen over. De multiplayer weet de korte en volslagen gestoorde singleplayer niet goed te maken. De gameplay verveelt snel en schiet op vele fronten tekort. De charismatische personages weten de game niet van een onvoldoende te redden.

Pluspunten Minpunten Cijfer
+ Redelijke vermakelijke multiplayer - Het vechten verveelt snel 4,5

+ Lekker bloederig

- Verhaal? Welk verhaal?

  - Saaie wereld, grafisch onaantrekkelijk

Gespeeld op Xbox 360. Ook beschikbaar voor PS3.