Dragon Ball Z: Budokai HD Collection

Tegenwoordig is het hip om van elke klassieker of succesvolle game een heruitgave uit te brengen in HD. Na diverse Budokai- en Tenkaichi-games is het nu tijd om het beste van Budokai uit te brengen in HD. Zet je schrap om opnieuw (of voor het eerst) aan de slag te gaan met Budokai en Budokai 3. Want wie wil er nou niet in HD een super saiyan zijn?

Eigenlijk verschijnt er bijna jaarlijks wel een Dragon Ball-game waar meestal één groot verschil zichtbaar is tussen de games: de camera. Sinds de vorige generatie consoles heb je twee verschillende reeksen, Budokai en Tenkaichi. Waar Budokai deze generatie alleen spiritueel te spelen was als Dragon Ball Z: Burst Limit is Tenkaichi geëvolueerd in Dragon Ball: Raging Blast. Het grote verschil hierin is dat de camera van de Tenkaichi- en Raging Blast-games achter je personage is geplaatst en zo dus meedraait tijdens het vechten. Bij Budokai en Burst Limit is dat niet zo, wat dus eerder gewoon een 2D-fighter is.

Een, twee, drie?
Als je kunt tellen zie je al snel dat de HD-collectie alleen Budokai 1 en Budokai 3 bevat. Budokai 2 is dus helaas niet aanwezig. Namco heeft aangegeven dat dit voornamelijk komt omdat de andere twee games de beste waren uit de Budokai-reeks. Daarnaast bevatten Budokai 1 en vooral Budokai 3 eigenlijk alles wat je wilt hebben in een fighter. Zuur voor mensen die Budokai 2 vroeger veel hebben gespeeld, maar persoonlijk en vooral voor nieuwkomers is Budokai 3 inderdaad de beste en meest complete Budokai-game die er is.
Zodra je een keuze hebt gemaakt tussen het eerste of derde deel, kun je aan de slag met Goku, Vegeta en consorten.

De menu’s zijn aangepast naar een 16:9-verhouding waar dit vroeger een 4:3-verhouding was. Een opmerkelijk detail is dat cutscenes helaas wel zwarte balken aan de zijkant bevatten. Jammer, gezien dit gedeelte wel is opgevuld met kaders in de menu’s zelf. Als voormalig Budokai-speler was het al snel weer oud en vertrouwd kont schoppen met diverse personages. De controls zijn namelijk nog steeds hetzelfde als vroeger. Buiten het feit dat je nu dan wel een andere controller in je hand hebt, druk je met gemak de verschillende combo’s weer in. Een kamehameha, masenko of big bang attack vliegen dus met gemak weer door je beeld.

Zo oud als Master Roshi
Helaas staat de tijd niet stil en worden games steeds beter en vernieuwender. Vooral als je Burst Limit of Raging Blast hebt gespeeld, voel je al snel dat de Budokai-games behoorlijk primitief en vaak sloom aanvoelen. Een knop om te slaan, een om te trappen en een om ki af te schieten. Het ziet en voelt gewoon behoorlijk verouderd, wat natuurlijk wel logisch is. Het zijn namelijk games uit 2002 en 2004. Buiten een HD-jasje zijn de games op het gebied van gameplay dus niet anders. Helaas zorgt dat er dus wel voor dat mijn geweldige herinneringen aan de games niet zo goed meer aanvoelen. Het voelt sloom aan en is gewoon nauwelijks boeiend meer, vooral als je weet dat er op het gebied van gameplay betere games te vinden zijn.

Het grote verschil tussen de HD-collectie en oude games is dat de games vooral een metamorfose hebben gehad op het visuele aspect. Waar Budokai zich richt op het tonen van 3D-personages heeft Budokai 3 een cel-shaded stijl dat was toegepast sinds Budokai 2. Mede door de cel-shaded stijl krijg je eerder het gevoel dat je echt een aflevering naspeelt uit de bekende anime. Sindsdien is het ook standaard zo dat elke Dragon Ball-game dit bevat. Zowel in Budokai 1 als Budokai 3 ziet alles er nu een stuk beter uit. Personages zien er een stuk scherper uit, ki-aanvallen zijn een stuk mooier en de menu's zien er beter uit.

Konnichi wa, Son Goku
Naast de graphics bevat de collectie ook een nieuwe soundtrack. Als liefhebber van de soundtrack van de eerdere games voelt dit erg raar aan en klinkt het daarnaast behoorlijk slecht. Het is waarschijnlijk niet een keuze waar Namco veel aan kan doen. Kenji Yamamoto werd namelijk beschuldigd van plagiaat, wat reden genoeg is om de soundtrack te vervangen. Wie Japans wil leren moet Budokai 1 sowieso spelen, gezien de game alleen Japanse stemmen bevat. Een opmerkelijke keuze aangezien het vroeger wel mogelijk was om Engelstalige stemmen te selecteren. Gelukkig bevat Budokai 3 wel een optie tussen Japans of Engels, zodat beide groepen tevreden zijn

Naast het grafische en audiovisuele aspect zijn Budokai 1 en Budokai 3 ook behoolijk verschillend van elkaar qua opties en gameplay. Waar Budokai zich tot de Cell-saga afspeelt bevat Budokai 3 alle saga’s uit Dragon Ball Z. Dit zie je dus ook terug in het aantal speelbare personages, 23 om 42 personages. De story mode is in beide games ook een wereld van verschil. Waar je in Budokai af en toe een cutscene ziet om vervolgens alle saga’s door te lopen, voelt het in Budokai 3 meer aan als een RPG.

Collectie zonder vernieuwing
In Dragon Universe, de story mode van Budokai 3, kun je namelijk met een personage vrij rondvliegen in je avontuur. Op het begin is de keuze tussen personages nog vrij klein, maar naarmate je vordert unlock je meer personages. Tijdens het vliegen kom je capsules tegen met nieuwe skills of ga je op zoek naar Dragon Balls. Natuurlijk draait het vooral om de gevechten waar je naartoe moet vliegen om daadwerkelijk te beginnen aan een gevecht. Naast de story mode bevatten beide games uiteraard de mogelijkheid om te trainen tegen de computer, een toernooi aan te gaan in de stijl van World Tournament of om te vechten tegen de computer of offline tegen je vrienden.

Bij een HD-collectie zou je verwachten dat er ook vernieuwing is toegevoegd, onder andere op het gebied van multiplayer. Destijds was het namelijk niet mogelijk om online te vechten. Tegenwoordig bevat elke game wel een multiplayer, een perfect moment dus om een multiplayeroptie toe te voegen. Helaas is dit niet het geval en bevat de collectie dus geen optie om online je tegenstanders af te maken. Buiten het grafische aspect bevat de collectie dus eigenlijk niks nieuws, buiten het feit dat er trophy- en achievement-ondersteuning is toegevoegd. Als nieuwkomer zijn de games dus op zich aardig genoeg om je te vermaken. Als fan van Dragon Ball Z die zowat alle games heeft gespeeld, voelt dit helaas aan als een simpele cash in om geld te verdienen aan de succesvolle franchise.

Conclusie
Uiteindelijk is Dragon Ball Z: Budokai HD Collection een zure nasmaak aan de herinneringen en nostalgie van vroeger. De games zien er een stuk beter uit en zijn zeker niet slecht. Het is alleen hopeloos verouderd wat de collectie niet ten goede komt. Vooral als je het vergelijkt met Burst Limit of Raging Blast die qua gameplay en graphics een stuk beter zijn. Het vechten, waar de games uiteindelijk om draaien, voelt ook behoorlijk primitief aan. Dat de games vroeger geweldig waren is duidelijk, maar tegenwoordig blijkt het al snel saai te worden. Dat Namco dan ook geen multiplayer toevoegt maakt het geheel niet interessant. Mijn scouter geeft in ieder geval zeker geen powerlevel boven de 9000 aan.

Gespeeld op Xbox 360, ook beschikbaar op PlayStation 3.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.