Max Payne 3

Gespeeld op PlayStation 3, ook verkrijgbaar op pc (1 juni) en Xbox 360.

Wie is Max Payne? Is hij een parodie op noir detectives van films van de vorige eeuw of is hij een verslagen schooier die alleen cynische observaties kan maken? Rockstar biedt ons met Max Payne 3 de kans om opnieuw kennis te maken met de afgegleden ex-detective. Is Payne een onbegrepen held of een inhoudsloze moordenaar?

Max is aan het begin van het spel in een kokende vieze hotelkamer in São Paulo zijn lever aan het vernietigen. Hij heeft zijn leren regenjas en de straten van New York achtergelaten, maar zijn andere goede vrienden - zware drank en pijnstillers - zijn met hem meegegaan naar de exotische stad. Zijn dagen als detective zijn inmiddels voorbij, nog altijd wordt hij gekweld door de moord op zijn familie. Tussen het zondigen door is hij nu een halfverdoofde lijfwacht voor een van de rijkste families van het zonovergoten land.

Het duurt niet lang voor alles helemaal misgaat en Max verwikkeld raakt in een gigantisch complot dat hem naar nachtclubs, een voetbalstadion, favelas en jungles brengt om de waarheid te achterhalen. Rockstar Vancouver (Bully) heeft voor dit avontuur de bloederige touwtjes van Remedy (Alan Wake) overgenomen. Dat is aan alles te zien. Het karakter van de franchise blijft in grote lijnen behouden, maar dit derde deel is overduidelijk verrijkt met typische stijlelementen die een handelsmerk van Rockstar zijn geworden.

Rockstar is al een paar jaar geobsedeerd door het maken van 'volwassen' games en die willen ze zo stijlvol mogelijk presenteren. Daarbij wordt gretig gekeken naar filmtechnieken. De met voice acting vergezelde strippanelen uit de eerste twee delen zijn vervangen door dynamische cutscenes. De gehele esthetiek van MP3 is sowieso zwaar gestileerd, vooral tijdens de cutscenes word je doodgegooid met spannende camerahoeken, splitscreenbeelden, plotselinge wazigheid en felle kleuren (alsof de camera zelf aan de drugs is) en bepaalde kernwoorden van de lopende dialoog worden in het scherm letterlijk benadrukt.

Naast de meer serieuze toon en opvallende presentatie heeft Rockstar ook nieuwe mechanieken geïntroduceerd. Zoals het moderne third-person shooters betaamt heeft Max Payne nu ook cover-mechanieken, waardoor de bekende peek-a-boo-gameplay weer de kop opsteekt. Dit wordt gelukkig bekrachtigd door bullet time.

Max mag dan zelf ruig en fors zijn, de manier waarop hij moordt is elegant en geraffineerd. Met één druk op de knop maak je een slow-motion zweefduik. Met in beide handen een vlammend pistool schiet je vervolgens zo veel mogelijk mannetjes neer. Zodra je op de grond landt kun je vanuit die positie de klus afmaken.

Ik was gedurende de hele game bedreven met het vinden van hoge locaties om vanaf te duiken zodat het effect zo lang mogelijk zou duren. Het is alleen jammer dat je deze actie niet zo vaak kunt gebruiken als je zou willen. Vijanden blijven namelijk heel graag verscholen waardoor je onmogelijk iedereen kunt doodschieten. Als je dan midden in een kamer op de grond ligt ben je een makkelijk doelwit.

Je hoeft niet per se te duiken, met een andere knop kun je ook - als je meter niet leeg is tenminste - bullet time activeren om kostbare extra secondes te winnen zodat je daadwerkelijk Zwitserse kaas kunt maken van je tegenstanders. Hiermee houden de slo-mo truucjes overigens niet op. Als je wordt doodgeschoten en je hebt nog painkillers in je zak krijg je nog een laatste kans om wraak te nemen op je belager, als dat lukt kom je weer tot leven.

Max Payne 3 imponeert vooral door de indrukwekkende verheerlijking van geweld. Lichamen reageren akelig realistisch op kogelstoten door de geavanceerde physics-engine waar het spel op draait. Dit wordt in volle glorie tentoongesteld wanneer je een dodelijke kogel op de laatste vijand van een kamer afvuurt. De game activeert dan de 'bullet cam', waarmee je vanaf dichtbij in slow-motion je afgeschoten kogels het lichaam van je tegenstander kunt zien penetreren. Max markeert het liefst zijn territorium door dampende kogelgaten in de gezichten van vijanden achter te laten, of wanneer je de dubbele geweren gebruikt een kekke rode zonnebril.

De eerste paar uur van Max Payne 3 voelen als een (heel agressief) superfeestje. Ik heb me kostelijk vermaakt met elk aspect van de game. Helaas is Rockstars nieuwste geen - zoals het wel deels aspireert te zijn - film. Het is een game, en een relatief lange ook. Het rekt, wat in het begin nog formidabel was, nog tien uur uit, tot het niet meer leuk is.

Het grote probleem van Max Payne 3 is dat het van begin tot eind zowat precies dezelfde game is. De mechanieken veranderen niet, nieuwe wapens voelen hetzelfde aan en oude strategieën blijven werken. Af en toe wordt de reguliere actie onderbroken door on-rails schietsegmenten en bullet time setpieces, maar dat is lang niet genoeg om de monotomie te breken.

Het ergste is de eindeloze stroom aan kamers en vijanden waar je je doorheen moet knallen. Onophoudelijk kogels door hoofden jengelen wordt oud. Uiteindelijk had ik volgens de statistieken van mijn save meer dan tweeduizend Brazilianen om het leven gebracht, een heuse volksuitroeiing dus.

MP3 is dus uitzonderlijk repetitief, en niet alleen de gameplay moet het daarbij ontgelden. De aparte presentatie wordt op den duur vervelend en Max' zelfmedelijden gaat op je zenuwen werken. Het werkt de game ook tegen dat het verhaal nergens heengaat. Zowel vriendelijke als vijandelijke personages komen en gaan, er wordt amper ruimte gemaakt om ze te leren kennen. Het ene moment vecht je tegen bendes zoals Commando Sombra en even later speel je oorlogje met de UFE. De achtergrond wordt amper uitgediept.

Er moet wel gezegd worden dat Max weer een paar juweeltjes eruit mompelt, wat te denken van: "I didn't know what to think any more - this town had more smoke and mirrors than a strip-club locker room", en "I had a hole in my second-favourite drinking arm." Hij is eigenlijk de enige echte personage in deze game. Payne is een enorme badass, maar het is lastig, zeker tegen het einde aan, om met hem mee te leven.

Wat betreft de multiplayer; Rockstar heeft voldoende gedaan om een potentieel blijvertje te kweken. Originele modi zoals Gang Wars (een mengelmoes van aan elkaar gekoppelde verscheidende 'objectives') en Payne Killer (twee willekeurige spelers moeten als de krachtigere Max en Passos tegen de andere spelers wedijveren, als je als generieke speler Max of Passos afmaakt neem je de rol over) geven de multiplayer een eigen stem.

Verder maakt de game plichtmatig gebruik van een progressiesysteem met unlocks en perks zoals elke shooter ooit tegenwoordig, maar dat mag de pret niet drukken. Het is erg tof dat Rockstar bullet time ook in de multiplayer heeft weten te verwerken. Wanneer je het activeert heeft dat alleen invloed op spelers die in de buurt staan. Het is dan ook heerlijk om vanaf een afstandje duelerende spelers die in slow-motion naar de grond vallen af te schieten.

Conclusie:
Na een dertien uur durende kogelregen bleven meer dan tweeduizend getinte lijken volgepompt met lood achter. De spectaculaire actie en het furieuze geweld verloren echter na de vijfhonderdste kadaver al hun magie. Max Payne 3 is als sterke drank waarmee je halverwege de fles al dronken bent. Je betreurt dat je door bent blijven drinken, maar dat betekent niet dat de eerste glazen niet glorieus waren.

Zie hier de FOK!games beoordelingsrichtlijnen.