J.U.L.I.A.

julia header

Gespeeld op pc.

Puzzle adventures, waar vind je ze nog? Natuurlijk kun je in de budgetbak van de locale speelgoedwinkel je slag slaan, maar dit zijn veelal spelletjes ontworpen voor de kleuters onder ons. Volwassen puzzle adventures zijn heel wat schaarser. En dan is daar J.U.L.I.A. Een kennismaking.

Het zal je maar gebeuren. Je wordt wakker na jaren in een cryo-cabine doorgebracht te hebben en je bent de laatst overgebleven ziel aan boord van een groot intergalactisch ruimteschip. De enige kompanen die je nog hebt zijn een grote verkenningsrobot genaamd Mobot en de A.I.-kern van het schip, J.U.L.I.A.

Het ruimteschip is zwaar beschadigd nadat een meteorietenstorm grote gaten geslagen heeft in de romp. Aan jou, een nederige astrofysicus, de taak om de schade te repareren. En oh, of je en passant ook even wil uitzoeken wat er gebeurd is met de rest van de bemanning. Er is namelijk geen spoor van ze te bekennen. En als je dan toch bezig bent: de bemanning was op een missie om het buitenaardse leven te onderzoeken op de planeet waar je pal boven hangt. Kun je even gaan kijken?

De premisse van J.U.L.I.A. zal geen originaliteitsprijzen winnen, dat moge duidelijk zijn. Toch pakt het verhaal helemaal niet slecht uit. Het is een goed mysterie om op te lossen en het is allemaal luguber genoeg om een naargeestig sfeertje op te roepen.

julia

De graphics zijn van de categorie functioneel. J.U.L.I.A. is een game die met weinig geld en middelen in elkaar is gezet. Is dat erg? Nee, want de graphics doen hun werk afdoende. Er is werk gemaakt van de verschillende werelden en ook het ruimteschip is met veel oog voor detail ontworpen. Eigenlijk weet de game een heel aardige balans te maken tussen een verzorgde presentatie en low budget productiewaarden, en draagt het allemaal bij aan het gevoel slechts omgeven te zijn door technologie.

Alle dialogen zijn ingesproken. Helaas wordt de sfeer onderuitgehaald door de zeer monotone voice-acting. Van een grote robot (met een voice synthesizer gedaan: leuk!) en een A.I.-kern verwacht ik niet anders. De hoofdpersoon echter treurt om het verlies van alles en iedereen wat haar ooit lief is geweest op dezelfde toon als waarmee ik mijn boodschappenlijstje oplees. Jammer, want degelijke acteerprestaties hadden het verhaal net wat meer doen leven.

Zoals gezegd is J.U.L.I.A. een adventure puzzler. Het adventure-gedeelte wordt geactiveerd op het moment dat je met Mobot een planeet bezoekt. Het is zeer summier uitgewerkt en dient vooral als kapstok om de puzzels aan op te hangen. Veel meer dan 'go inside' en 'examine pile of rubble' kom je niet. Er is ook geen inventaris om bij te houden, laat staat spullen te combineren.

Bovendien is het geheel zo lineair als een plank. Een voorbeeld: Mobot komt aan bij een onderzoekslaboratorium. Eerst laat ik hem de omgeving van het lab verkennen, en hij vindt niets. Vervolgens ga ik het lab binnen en stuit op een deur waarvan de code onbekend is. J.U.L.I.A. suggereert dat er misschien aanwijzingen te vinden zijn in de directe omgeving en jawel, buiten in dezelfde omgeving als daarnet vindt Mobot een aantal stukjes papier. Het adventure-gedeelte is niet de forté van deze game, dat moge duidelijk zijn.

julia puzzle

De game moet het voornamelijk hebben van de puzzels. Laat nou net daar de grote kracht van J.U.L.I.A. naar boven komen. De puzzels zijn van zeer aardige kwaliteit, ook al zijn ze niet allemaal nieuw of origineel te noemen. Over het algemeen zijn ze wel goed uitgewerkt, al zijn ze aan de makkelijke kant. Mooi is dat de makers erin geslaagd zijn bijna alle puzzels mooi te verweven in het verhaal. Dat klinkt misschien niet erg bijzonder, maar het maakt dat J.U.L.I.A. aanvoelt als een heel coherent geheel, waarbij het verhaal centraal staat. Een kort verhaal weliswaar, aangezien je het makkelijk in een paar avonden uitspeelt.

Conclusie

J.U.L.I.A. heeft me achtergelaten met een gemengd gevoel. Aan de ene kant is daar de lineariteit van de game, die niet meer van deze tijd is. Bovendien gooit de voice-acting veel roet in het eten waar het gaat om de sfeer. Aan de andere kant is het verhaal goed genoeg om te blijven spelen, zijn de puzzels goed uitgewerkt en voelt de game als een coherent geheel aan. Het gevoel bekruipt me dat de makers van J.U.L.I.A. meer ambitie dan tijd en geld hadden en dat is jammer, want er had misschien wel veel meer in gezeten. Sowieso is het leuk om weer eens een puzzelspel te spelen met een volwassen context. Alleen al daarvoor verdienen de makers een pluim.  

Pluspunten Minpunten Cijfer
+ Verhaal - Monotone voice-acting 6
+ Puzzels - Lineair
  - Kort