Uncharted: Golden Abyss

Exclusief voor PlayStation Vita

Een Uncharted-game bij de lancering van een nieuwe handheld. Daar is niet alleen Sony blij mee, alle gamers die recente console- en handheldlanceringen hebben meegemaakt zullen dankbaar zijn. Met Sony Bend aan het roer in plaats van Naughty Dog is het alleen nog de vraag of de held die zijn shirt nooit goed instopt ons ook op de Vita weet te betoveren. 

Uncharted staat voor hoge productiewaardes, een wereld die bezaaid is met locaties die op het punt van instorten en/of exploderen staan en een groep uitzonderlijk leuke personages die voor geestige dialogen zorgen. Het is ook een serie die oppervlakkige platforming en lichtzinnige schietactie biedt. Al deze elementen hebben de overstap naar de Vita overleefd. Golden Abyss voegt daar zowel goede als slechte elementen aan toe.

Het verhaal is eveneens precies wat je van Uncharted kunt verwachten. Nathan is zoals gewoonlijk op zoek naar een verloren mythische stad. Hij krijgt hierbij hulp van Chase, een aantrekkelijk bijdehandje dat de hele game door verbaal met Drake stoeit. Net als de pittige dames uit de vorige games dus, al vond ik Chase uiteindelijk een stuk minder interessant.

Sony's hunk is niet de enige die op zoek is naar rijkdommen. Hij krijgt natuurlijk concurrentie van een schurk. Het slechterik stereotype wordt ditmaal ingevuld door de bebaarde Zuid-Amerikaanse generaal Guero. Wederom is er ook een 'frenemy', nu in de vorm van Dante, een corrupte en ijdele rat waarvan je niet weet aan wiens kant hij staat. Dit personage is wél gelukt, het is een sterke toevoeging aan de Uncharted-cast.

Drake verkent ditmaal niet de helft van de wereld, Golden Abyss speelt zich bijna helemaal in de jungle af. Er is dus minder variatie in de omgevingen. Het oerwoud waar je gevaarlijke sprongen waagt en honderden vijanden afschiet komt wel volledig tot leven dankzij het enorme OLED-scherm. Af en toe word je begroet door indrukwekkende panorama's: prachtig gekleurde hemelen die gekieteld worden door verstaande bergen, daaronder zie je tot in de verte welige groene bossen en kronkelende rivieren. Het zijn indrukwekkende uitzichten die je niet voor mogelijk houdt op een handheld.

Desondanks laat Golden Abyss ook vaak zien dat het toch geen PS3-game is. Bepaalde effecten zijn minder imponerend dan je van die console gewend bent. Explosies zijn flauwer, texturen minder scherp en de schaduwen zijn blokkerig. Het geheel is een niveautje lager. Dat er überhaupt een directe grafische vergelijking is met een huidige console toont ook aan hoe ontzagwekkend de prestaties van de Vita zijn.

De jungle-setting doet denken aan de allereerste Uncharted. Hetzelfde geldt voor de nieuwbakken gimmicks die geïmplementeerd lijken te zijn om vooral de nieuwe functies van de Vita te showen. Het is net als met Drake's Fortune destijds, die de nieuwe sixaxis-functie door je strot duwde in 2008. Golden Abyss dwingt je om bepaalde voorwerpen schoon te poetsen of beter uit te beelden, dit doe je door over het scherm te wrijven totdat een voorwerp of symbool volledig zichtbaar wordt. Een primitieve bezigheid die al na drie keer niet meer leuk was.

Daarnaast moet je af en toe zeilen kapot snijden met een machete door in quick-time events met je vinger in een bepaalde richting te vegen. Handgevechten werken op dezelfde manier. Het is bekrompen, maar dat was het vechten in Uncharted 3 ook. Verder kun je Drake automatisch laten klimmen door je vinger langs de klimroute te halen. Klimmen in de Uncharted-serie is altijd al uitdagingloos geweest. De automatisering ervan is daardoor geen groot verlies, maar legt wel een loep op een onderliggend probleem. Het is alsnog een van de betere gimmicks, omdat het volledig optioneel is.

De gimmicktas is daarmee overigens nog lang niet leeg. Als Nathan over een nauw pad loopt zal hij vaak zijn balans verliezen. Door de Vita lichtjes naar links of rechts te bewegen zorg je ervoor dat hij niet valt. Verder kom je af en toe een verscheurde krant of brief tegen, die je met het touchscreen weer in elkaar moet zetten. Het zijn nieuwe elementen die alleen maar afleiden of geforceerd aanvoelen. Bovendien halen ze het tempo van het spel er vaak volledig af, iets waar de Uncharted-serie juist om gelauwerd wordt.

Er zit geen online-multiplayer modus in Golden Abyss. Om toch genoeg speellengte te bieden is het aantal treasures behoorlijk opgeschroefd. Ik schat dat het er drie keer zoveel zijn als normaal. Al die extra treasures moeten geaccommodeerd worden, het wemelt daardoor van de alternatieve routes. Telkens weer verken je gebieden uitvoerig en steven je regelmatig van het gangbare pad af. Het doet Golden Abyss erg goed om iets van het lineaire karakter van de serie in te leveren.

Sony Bend kon het alleen niet laten om door te slaan met dit element. Zelfs vijanden droppen nu willekeurig treasures. Via de Near-app kun je op zoek gaan naar andere gamers die de treasures hebben die jij nog mist. Het is dwaas, omdat het aanmoedigt om vijanden te gaan 'grinden'. Ik had liever een co-op modus gehad.

Ik wil ten slotte terugkomen op een laatste gimmick, deze was een openbaring. Richten met de pookjes is niet soepel, of het aan de sticks ligt, de plaatsing ervan of iets anders is moeilijk vast te stellen. Het werkt wel, maar headshots scoren is door het gebrek aan precisie een lastig karwei. Tot je met behulp van de gyroscoop gaat richten tenminste. Door de Vita zelf licht te bewegen kun je alsnog een nauwkeurig schot uitlijnen, wat erg goed werkt.

Conclusie:
Uncharted: Golden Abyss is een indrukwekkende representatie van de avontuurlijke franchise. Het doet zichzelf en het tempo van het spel echter pijn door het overmatig gebruik van gimmicks, maar introduceert ook bijvoorbeeld meer exploratie in de serie. Nathan Drake zorgt met zijn charisma zoals gewoonlijk voor een onderhoudend avontuur. Het geschertst tussen de personages dwingt ook nog altijd minimaal een glimlach van je af. Golden Abyss in zijn geheel geeft sowieso een gevoel van verzadiging, al kun je ditmaal niet van een meesterwerk spreken.