Red Orchestra 2: Heroes of Stalingrad

The real deal
Waar de kracht van de game zit is natuurlijk de multiplayer, want daar was hij oorspronkelijk voor ontwikkeld. Veel FPS-fans zijn mede hierom geneigd Red Orchestra 2 te vergelijken met Battlefield, maar dat is niet gegrond. De game speelt aanzienlijk anders en de gevechten gaan lang niet zo snel. Het is vooral goed kijken, verplaatsen, en dekking zoeken. Met de geluiden zit het wel snor; de wapens klinken authentiek en de inslagen heftig. De strijd wordt overgoten door angstaanjagende kreten van je kameraden, die soms krijsend om hulp doodbloeden terwijl de artillerie boven je hoofd gilt. Eén verdwaalde kogel, en het is einde verhaal.

Aan het dekkingssysteem is daarom aardig wat aandacht besteed: met een druk op de knop gooi je jezelf tegen de zijkant van een muur of net onder een raam. Op dit moment kun je, als je door je richtijzer kijkt, net over het muurtje of raampje heenkijken. Het werkt verrassend goed, maar dit maakt het spelen van de game wel erg stroef en soms zit je letterlijk in de knoop met de knoppen van opstaan, bukken of dekkingzoeken. Meer dan eens zal je gestuntel worden opgemerkt door de tegenstander, die je lachend uit je lijden zal verlossen door een gaatje in je helm te perforeren.

Tanks zijn ook van de partij, maar die vergen eveneens aardig wat oefening voordat je daarmee goed uit de voeten kan. Verwacht niet dat je zomaar in zo'n metalen monster kan stappen en het kanon middels een touwtje te bedienen; zonder crew is je tank niet meer dan een ijzeren doodskist. Elk lid is belangrijk voor de bediening ervan en kan soms heftige momenten opleveren als bijvoorbeeld je lader plots het loodje legt. Je zult dan al kruipend van positie moeten veranderen om die volgende granaat te laden. Onderdelen van je tank kunnen daarnaast kapot. Tankbattles zijn hierdoor een ervaring an sich, en dat is lang niet slecht gedaan.

Samen staan we sterk
Teamspel is meer dan ooit van belang, hoewel dat opvallend genoeg zelden op grote schaal gebeurt in de online matches; de maps en speelmodi hielpen dit niet echt in de hand. Normale modi zoals Team Deathmatch zijn van de partij, maar het gros is gebaseerd op het veroveren van specifieke punten of gebieden op het speelveld met zoveel mogelijk medespelers. Verder dan met z'n allen aanvallen en niet doodgaan gaat het echter niet.

De game was vooral door zijn rauwe en realistische manier van spelen hard op weg naar een solide acht. Het is echter jammer dat hij nog geteisterd wordt door bugs, grafische problemen en crashes. Deze game is zelfs na een uitgebreide betafase simpelweg nog niet af. Ook qua spelelementen schort het één en ander, zoals het compleet onbegrijpelijk rangensysteem dat eveneens amper lijkt te werken.

Conclusie
Red Orchestra 2 is een harde, realistische shooter die alleen voor de ervaring en het zachte prijsje het aanschaffen waard is. De besturing, het schietgeweld en de strijdtonelen voelen authentiek en speelt overtuigend - in multiplayer dan. Het is echter ontzettend moeilijk nog positief te blijven als het geheel wordt overschaduwd door irritante bugs, een haperende engine, en een zeer matige singleplayer met ronduit belachelijke AI. Om de concurrentie voor te blijven was dit het juist moment om de game uit te brengen, maar Tripwire Interactive had wat ons betreft nog twee maanden langer de rupsbanden van deze piepende en krakende Tigertank mogen oliën voordat hij weer het slagveld op werd gereden. Maar als hij eenmaal rijdt, dan waan je je in een andere wereld. De hel van Stalingrad, om precies te zijn.