Virtua Tennis 4

Gespeeld op PlayStation 3
Ook verkrijgbaar voor Xbox 360, Wii en later deze zomer voor pc.

Welke tennisser droomt er niet van om op Wimbledon in de finale te staan en een leuke geldprijs, maar vooral eeuwige roem te winnen. Voor de tennisleken is dit nu ook mogelijk in Virtua Tennis 4. Nou ja, het in de finale staan en winnen dan, over die geldprijs en roem mag je nog even verder dromen.

Ten opzichte van de vorige Virtua Tennis-spellen is er niet veel veranderd aan de basis. Lobjes, slices, service, alles werkt nog zoals in de eerdere delen. Waarom dan een nieuw deel? Naast opgepoetste graphics worden ook Kinect, Move en 3D ondersteund. Nu heb ik dit spel gespeeld op de PlayStation 3 met Move, maar helaas zonder de mogelijkheid om het in 3D te kunnen bekijken. 

Beweging
De Move-ondersteuning stelt niet veel voor. Liefhebbers van zwiepen kunnen alleen terecht bij de 'Motion Control'-modus. Dit is tevens de enige modus die de motioncontrollers ondersteunt. In de speelmodus waar het wel werkt, zie je een zwevend racket en hoef je alleen maar te slaan. Je racket zweeft al naar de juiste positie op het veld, je hoeft er dus niet naar toe te rennen. Voor de mensen met een kleine ruimte een uitkomst, maar wat meer beweging in de vorm van wat voetenwerk was wel leuker geweest. Dit is ook zo op de Kinect gedaan. Voor een party-game werkt het in ieder geval prima, want dan wil je niet over iedereen heenvallen, maar als je alleen speelt wordt dit toch snel saai. Dit was gemakkelijk op te lossen geweest door de controllers in de andere modi beschikbaar te stellen.

Uiterlijk
Snel naar de World Tour, de carrièremodus van het spel. Hier moet je eerst een speler creëren naar jouw smaak. Je kunt het uiterlijk van de speler en zijn of haar houdingen bij de verschillende slagen aanpassen, zodat het toch een persoonlijker tintje krijgt. Zelfs de manier van kreunen bij het slaan kun je aanpassen. Het evenbeeld van Andre Agassi in zijn kale periode is zo gemaakt en ik was tevreden met het resultaat.

Carrière
Nadat je het personage hebt opgeslagen, begin je op een groot speelbord, dat in Azië begint. Ik krijg een coach op het beeld die niet te horen is, dus even een lezen wat de beste man van me verwacht. Lezen, want praten kan hij niet. De stemacteur zal in staking zijn gegaan, anders heb ik geen idee waarom er geen moeite is gedaan om de teksten in te laten spreken. Enfin, ik moet naar een toernooi van hem, dat over een paar weken gaat beginnen. Mooi, waar is het vliegtuig? Die is er niet, je zult moeten lopen. Op het grote ganzenbord staan allerlei icoontjes met verbindingswegen daartussen. Je kunt niet gaan en staan waar je wilt, want je zult moeten lopen door tickets te gebruiken. Even hoopte ik toch nog op een vliegtuigticket, maar helaas. Je krijgt drie tickets, elk met een x aantal stappen erop. Je kunt een ticket inzetten om de aangegeven stappen te zetten op het speelbord. Je tickets raken niet op, er verschijnt steeds een nieuw ticket. Bijna elke stop heeft wel een gebeurtenis: een signeersessie, een oefenpartij, een kort single- of dubbeltoernooi, een slechte dag, of één van de vele minigames. Daardoor wordt het gebruik van tickets opeens interessant, want je moet naast wat geluk ook handig gebruik maken van je beschikbare tickets. Een slechte dag-icoon wil je bijvoorbeeld heel graag mijden, ze kosten of geld, of er gebeuren andere vervelende dingen. Voor de rest zijn er geen slechte icoontjes.

Training
In de minigames train je een of meerdere van je attributen. Deze bestaan uit basisslagen, defensieve slagen, tactische slagen en je spel aan het net. De minigames zijn op z'n minst apart te noemen. Borden kapotslaan, een voetbal in een goal proberen te krijgen of een tijdbom overslaan en zorgen dat deze bij de tegenpartij afgaat, zijn niet de trainingen die ik bij een tennisspeler zou verwachten. De minigames zijn er op verschillende niveaus: elk niveau maakt het weer een stukje moeilijker, maar geeft je ook meer ervaringspunten. Heb je genoeg ervaringspunten en is je attribuutbalkje vol, dan word je weer iets beter in desbetreffende attribuut.

Daarnaast heb je nog je conditie, die je veel moet trainen, wil je in toernooien presteren. Elke gebeurtenis kost namelijk wat energie. Hoe meer conditie je speler heeft, hoe meer energie en dus ook veel meer mogelijkheden om te trainen en te spelen. Is je energie laag dan slaat je speler minder precies en loopt hij of zij niet hard meer. Dan wordt de zege binnenhalen een stuk lastiger. Gelukkig zijn er sportmassages, rustpunten en natuurlijk de mogelijkheid je conditie flink te verbeteren door minigames, zodat je speler langer achter elkaar bezig kan zijn. Het letten op je conditie geeft extra druk op je als gamer, zodat je naast het puzzelen om bij de juiste vakjes te komen, ook moet letten dat je soms een rustpauze moet nemen, of dat je moet kiezen tussen het trainen van je conditie of van je favoriete speelstijl.

Er is dus een soort RPG-element bij dit spel. Door zorgvuldig om te gaan met de tickets kun je zorgen dat je speler vooral uitblinkt in jouw gekozen stijl. Wil jij een sublieme netspeler zijn, dan probeer je op zo veel mogelijk minigames te komen die vooral dat attribuut trainen. Ik besluit dat ik mijn Andre Aggassi evenbeeld vooral wil toespitsen op baseline-spel. Diepe slagen zoals de echte Andre zijn wat lastiger uit de joypad te toveren, dus dan maar verdeel en heers, oftewel, laat de ander zich maar stuklopen.  Als je slim speelt met je tickets en soms ook bonustickets koopt, zorg je er vanzelf voor dat je de spots die je niet wil missen kan bereiken. Eén stap vooruit komt bijvoorbeeld niet vaak voor in het spel zelf, maar je kunt ze wel kopen van je prijzengeld. Hierdoor kun je deze inzetten als het echt nodig is om op een bepaalde plek te komen.

Speelstijl
De carrièremodus speel je dus met de controler. De gameplay hebben ze laagdrempelig gehouden voor nieuwkomers, maar als je echt beter wil worden moet je toch dieper gaan en vooral rekening houden met jouw gekozen stijl en die van je tegenstanders. Je kunt na wat trainingen een specialiteit kiezen om een baseline-specialiteit aan je te koppelen. Door veel met baseline bezig te zijn vul je een 'supermeter'. Als de meter vol is, mag je op elk moment een supershot slaan. Dit is een bijna onhoudbare slag in vertraagde Matrix-stijl die je tegenstander het nakijken geeft. Dit heeft jouw tegenstander ook, dus door slim te spelen kun je zorgen dat zijn meter gewoonweg niet vult. Staat er bij je tegenstander dat hij een ijzersterke forehand heeft, dan speel je daar zo min mogelijk op. Zijn meter vult minder en jij hebt dus minder vaak last van zijn supershot. 

De tegenstanders spelen je ook niet aan, je zult aan de bak moeten om een toernooi te winnen. Er is dus genoeg uitdaging en alleen met de juiste voorbereidingen en tactisch spel kun je toernooien winnen. Dubbelspel is er ook, waarin je naast bekende spelers mag staan om daar prijzengeld mee te delen. Tijdens het spelen krijg je af en toe een uitnodiging van een nieuwe dubbelspeler die graag met je wil gaan winnen. Kies wel een juiste speler die jouw stijl aanvult. Als beide spelers slecht aan het net zijn ga je hopeloos door de mand, want de tegenstander lijkt het te ruiken.

Imago
Naast bonustickets kun je kleding en accessoires kopen van het prijzengeld. Je kunt je speler naast zijn fysieke uiterlijk dus ook aanpassen naar stijl. Met een beetje geld heb je al een speler met stijl, racket matchend bij de kleur van de zonnebril en de sokken! Er zijn verder wedstrijden voor een goed doel waar je je gek moet verkleden, anders mag je niet meedoen. Deze carnavalesque items moet je dus kopen om tegen iemand met een half racket te zien slaan. Je kunt er tevens voor kiezen om het stijlaspect links te laten liggen en het geld alleen te gebruiken voor je carrière-pad. De kleding is een gimmick, geen verplichting.

Conclusie
De Virtua Tennis-reeks vindt zijn roots in de arcades en daar is het altijd gebleven. Zoek je een realistisch tennisspel, ga dan naar Top Spin 4. Voor iedereen die gewoon een lekker potje tegen een tennisbal wil meppen zonder allerlei realistische kenmerken, dan zit je goed met Virtua Tennis 4 van SEGA. De ontwikkelaars mogen wel de volgende keer zorgen dat ze features in zijn geheel implementeren, want hoewel het vermakelijk is, is het jammer dat de motioncontrollers zo matig ondersteund worden. En waarom praat de coach niet tegen me, maar moet ik lezen? Heb je al een eerder deel, dan heb je een grafisch opgepoetst geheel en ben je in weinig tijd weer gewend aan de kleine aanpassingen in de besturing. Heb je nog geen Virtua Tennis in je collectie en wil je eens een poging wagen, geen probleem, door de toegankelijke gameplay en de vele mogelijkheden door te trainen kun je hier tijden mee zoet zijn.