The Witcher 2

witcher 2

Exclusief voor: pc

Bloed, seks en scheldpartijen. Geen enkele RPG weet de middeleeuwse martelingen, verkrachtingen en oorlogen zo rauw en bot te brengen als The Witcher 2. Het origineel vond ik traag, onduidelijk en weinig boeiend, maar de sequel heeft me bij mijn strot gegrepen en niet meer losgelaten. Dat is niet per definitie een goed ding. Soms houdt de beeldschone RPG van CD Projekt net iets te lang zijn klauwen om je nek, waardoor de frustratie hard en meedogenloos toeslaat. Maar dat neem je voor lief, want deze game is een juweeltje. Een ruwe diamant, dat wel.

Heksentoeren
The Witcher 2 vertelt het verhaal van Geralt of Rivia, een mutant en ‘Witcher’ die vroeg in zijn leven de verschrikkelijkste rituelen en magische martelingen heeft doorstaan. Witchers zijn bovenmenselijke monsterjagers, proberen zich zo veel mogelijk afzijdig te houden van de onderlinge bekommeringen van mensen, elfen en dwergen en leven van dag tot dag van het goud dat ze verdienen door de jacht op monsters. Dat lukt echter niet altijd.

Het eerste deel eindigde toen Geralt voor de koning van Temeria, Foltest, net een belangrijke taak had uitgevoerd. De Witcher kreeg een zak met goud en verlaat tevreden het paleis, totdat hij iets opmerkte. Met zijn bovennatuurlijke krachten kon hij net verhinderen dat een sluipmoordenaar de koning een mes tussen zijn ribben zou steken. Geralt komt er na het gevecht achter dat de moordenaar een andere Witcher is, en dat vat hij persoonlijk op.

Koning Foltest houdt Geralt vervolgens dicht in de buurt als bodyguard. Daar begint het verhaal van de opvolger. Tenminste, op het moment dat de tweede sluipmoordenaar slaagt in het ombrengen van Foltest. De echte moordenaar ontkomt en Geralt wordt gearresteerd op verdenking van regicide. Hij wordt gefolterd wakker in de kerker waar hij zijn verhaal vertelt aan Vernon Roche, leider van Foltests geheime politie.

Witcher 2

Politieke fantasy
Als je nieuw bent in de wereld van The Witcher 2, dan heb je een grote opgave in het verschiet. Je stapt in het verhaal als een monsterdoder en het liefste wil je het ook zo simpel houden, maar de game lijkt door het hoofdverhaal en de conversaties te eisen dat je alle politieke en strategische situaties van deze wereld moet begrijpen. Je wordt verrast door de schaal ervan; het kan op momenten moeilijk te volgen zijn welke koning nu bij welk koninkrijk hoort, of dat Nilfgaard en nog drie andere provincies Temeria willen zien branden. Wat het allemaal betekent, moet je soms letterlijk opzoeken in de boeken die je krijgt of koopt in de game.

Zodra je een vaag idee hebt van de stand van zaken wordt je echter gepresenteerd met een nauwkeurig uitgedachte en tumultueuze wereld, waar ook de Witcher zelf met veel tegenzin in beland en zijn eigen weg probeert te kiezen. Nadat je Vernon Roche hebt overtuigt van je onschuld, kom je terecht in het armzalige dorpje Flotsam. Je hebt net letterlijk je eigen verhalen herleeft, een nogal pittige proloog van de evenementen voor de dood van Foltest. Flotsam is de eerste plek waar ze je echt vrijlaten.

W2

Monster Kill
Al gauw zit je midden in de wildernis, die natuurlijk vol zit monsters en ander gespuis. De speelstijl lijkt aanvankelijk overeen te komen met andere RPG's en natuurlijk het origineel, maar gelukkig hoef je de saaie zwaardvechtmoves van zijn voorganger niet te herhalen. Het vechtsysteem is volledig op de schop genomen waardoor de schermvrijheid een stuk groter is. Geralt heeft nog altijd twee zwaarden op zijn rug, waar hij met het stalen zwaard mensen te lijf gaat, en met het zilveren monsters. Verder heeft hij vallen, bommen, werpmessen en magie in de vorm van Witcher Signs tot zijn beschikking. De gevechten zijn echter in het begin bruut en frustrerend moeilijk, waardoor je zo vaak op quicksave moet rammen dat de knop haast begint te roken.

Na drie keer doodgaan kom je erachter dat wild in het rondzwaaien met je Zweihänder evenveel nut heeft als je tegenstander lief vragen of hij dood wil gaan. Vijanden pareren, hebben schilden of maken meedogenloze combo-aanvallen, die je alleen door zorgvuldig gebruik van ontwijken, de Witcher Signs of het zetten van vallen kan bestrijden. Het is tactisch en dynamisch, waardoor je wordt gedwongen om je voor te bereiden op moeilijke gevechten en de zwakke punten van je vijanden moet uitbuiten. Spelen is er niet bij; dit is vechten om te overleven.

W2

Het is echter aan jou of je dit kan waarderen. Niet iedereen kan vijftien keer doodgaan in korte tijd op prijs stellen, waardoor op internet al snel werd geroepen dat het vechtsysteem niet werkt. Niets is minder waar: elk gevecht is te winnen. Dat Geralt (vooral in het begin) net zo vaak geraakt kan worden als een normaal mens werkt alleen het realisme in de hand, en zorgt er daarnaast voor dat je bloeddorstig brult als je met een brute zwaai eindelijk de laatste van de groep omlegt.