Sonic 4: Episode 1

Gespeeld op de PlayStation 3, ook verkrijgbaar op de Xbox 360 en de Wii

We hebben er ruim zestien jaar op moeten wachten, maar het vervolg op Sonic 3 is er dan eindelijk. Sonic Team komt met het vervolg op deze Mega Drive-game, met als titel Sonic 4. Het gaat hier om een spel dat in episodes uitkomt, die te downloaden zijn via de consoles zelf. Episode 1 is nu uitgekomen; heeft Sonic hiermee zijn roots weer teruggevonden en is dit een topper in de serie, of is dit weer een Sonic-game die in de welbekende ‘Sonic Cycle’ past?

De afgelopen jaren heeft de Sonic-serie een behoorlijke duik in het diepe gemaakt. De games werden allemaal afgekraakt omdat het gewoon slechte games waren. We kregen Sonic-racespellen, Sonic die veranderde in een weerwolf en 3D-games waar niemand blij van werd. Fans wilden weer terug naar de hoogtijdagen van Sonic zoals op de Sega Mega Drive, waarop het spel nog 2D was. SEGA heeft de fans op hun wenken beloond met Sonic 4. Ook in dit deel heeft Dr. Eggman weer alle Emeralds gejat met als einddoel: wereldheerschappij. Uiteraard is het jouw doel om hem te stoppen, dus daar staat Sonic na zestien jaar weer in het voor iedereen bekende eerste level, een kopie van de ‘Green Hill Zone’. Helaas is de terugkeer van de blauwe egel iets minder goed dan verwacht.

Matige levels
De levels van Sonic 4: Episode 1 zijn eigenlijk een kopie van levels uit eerdere Sonic-spellen. Zo begin je in de 'Splash Hill Zone', wat heel erg doet denken aan de 'Green Hill Zone'. Verder kom je nog in een casino terecht, in een donkere grot en eindig je in de basis van Dr. Eggman. Hoewel sommige levels erg goed in elkaar steken qua verschillende wegen die je kan kiezen, een goede snelheid die er te halen valt en leuke uitdagingen, zitten ook heel veel levels slecht in elkaar. Zo zit Sonic 4 vol met puzzels die echt het tempo uit de game halen, waarvan sommigen zelfs onlogisch in elkaar steken, wat natuurlijk totaal niet hoort in een spel waarin je zo snel mogelijk van A naar B moet gaan. Ook zul je in een level waarin het helemaal donker is moeten spelen, waarbij je gebruik moet maken van een fakkel. Die fakkel geeft maar een heel klein beetje licht, dus het is eigenlijk vals dat er allemaal boobytraps en vijanden van alle kanten op je af komen die je nooit kan zien. Voor de rest kom je nog genoeg vervelende en hooguit frustrerende levels tegen, met name die waarin SEGA iets anders probeert met Sonic. Racen in een mijnkart, rollen met een bal, die dingen werken gewoon niet lekker. Vooral de eerste en de laatste Zones voelen echt aan als de oude Sonic, maar dan nog wel met wat andere minpunten.

Casual
SEGA dacht ook dat het nodig was om met de tijd mee te gaan, de tijd waarin veel games wat meer casual zijn. In dat opzicht zijn sommige beslissingen die in deze game zijn gemaakt wel logisch, zoals het saven tussen de levels door en een menuscherm waarin je kunt kiezen welk level je wilt spelen, maar sommige beslissingen slaan nergens op. Zo beschikt Sonic nu over een ‘Homing Attack’, wat er op neerkomt dat op elke vijand die een beetje in de buurt van de egel komt automatisch door de game wordt ‘gelocked’. Hierna hoef je alleen nog maar op één knop te drukken en de vijand is dood. Dat dit in 3D-spellen wordt gebruikt is logisch, maar in een 2D-wereld slaat het nergens op. Je wordt ook nog eens verplicht om het te gebruiken, aangezien het soms nodig is om tot een bepaald punt te komen. Het maakt het spel een stuk makkelijker en dat was helemaal niet nodig geweest. Ook voelen de controls wat meer ‘floaty’ aan. Het is niet allemaal heel erg precies en het voelt soms bijna aan alsof je zweeft. Dit haalt op sommige plekken de snelheid uit het spel. Wat ook merkwaardig is dat tijdens de welbekende ‘Special Stages’, waarin je een Emerald moet pakken, je gewoon op start kunt drukken om het level nog een keer te proberen. Hierdoor is heel het principe achter deze special stages weg, waarin je in een zo kort mogelijke tijd door het level te draaien de diamant moest pakken en het altijd een uitdaging was om het te halen.

Grafisch goed
De gameplay valt dus zeker in het niet bij Sonic 1-2-3 en dat is toch behoorlijk jammer. De presentatie van de game is wel erg goed. Bij het opstarten hoor je de oude tune van SEGA, wat de nostalgische gevoelens helemaal naar boven haalt. Het spel is ook grafisch goed, de levels zijn mooi en op sommige momenten zelfs prachtig, zoals in het casino. Deze levels zijn erg kleurrijk, en Sonic zelf ziet er ook goed uit. Helaas zijn er niet al te veel levels; met maar vier verschillende zones met elk drie levels en een ‘Boss’ level is het spel erg kort, binnen twee uur ben je er doorheen. Hier vragen ze gemiddeld vijftien euro voor en dat is toch wel erg veel geld voor die twee uur, alhoewel veel levels toch wel een goede replay-waarde kennen. De prijs is zeker hoog als je in je achterhoofd houdt dat er in totaal vier episodes komen, waardoor de volledige Sonic 4 gewoon 60 euro gaat kosten.

Conclusie
Sonic 4 is een bron van nostalgie, maar als je daar doorheen kijkt is het uiteindelijk maar een matig spel. Veel levels zijn frustrerend en zitten gewoon niet goed in elkaar en er zijn ook nog eens heel weinig levels. Het spel is een stuk makkelijker gemaakt door de niets toevoegende ‘Homing Attack’ en doordat je bijvoorbeeld bij de ‘Special Stages’ die stages gewoon opnieuw kan proberen. Uiteraard zijn sommige levels ook echt leuk om te spelen, maar helaas zijn er niet genoeg leuke levels om het spel leuk te maken. Fans willen al jaren een echt vervolg op de oudere Sonic-games, deel één van Sonic 4 is er nu ook echt, maar helaas maakt het niet waar wat het kon zijn.