R.U.S.E.

Gespeeld op de Xbox 360, ook verkrijgbaar voor PlayStation 3 en de PC

Na tijden van uitstel is het strategiespel R.U.S.E. er dan eindelijk. Alhoewel het er uitziet als een doodgewoon strategiespel dat zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog heeft Ubisoft toch nog wat trucjes in petto. Derhalve is de subtitel voor R.U.S.E., Don’t believe what you see, erg goed uitgekozen. De game moet volgens Ubisoft een heel ander zicht geven aan het leiden van de oorlogstroepen tijdens veldslagen, waardoor dit een uitblinkende game wordt op het gebied van strategiespellen. Is Ubisoft dit gelukt of is dit een gevalletje van ‘Don’t believe what you hear’ en valt het spel vies tegen?  

R.U.S.E. speelt zich dus zoals eerder gezegd af in de Tweede Wereldoorlog en in dit spel zul je alle belangrijke veldslagen uit die oorlog meemaken. Zo kom je van Tunesië tot aan Duitsland en zorg je ook voor genoeg bombarie in de landen daartussen. Deze keer zit je als generaal niet naast de tanks en mortieren, maar sta je veilig langs een houten bord. Op dit bord staat het gebied en alle troepen die tijdens de veldslag aanwezig zullen zijn. Waar het eigenlijk op neerkomt is dat je gigantisch ver in- en uit kan zoomen tijdens het spelen. Zover dat je gewoon ziet dat je in een tent zit en naar de oorlog kijkt alsof het een strategisch plan is, tot aan het inzoomen waarin je mensen ziet doodgaan en steden ziet worden verpulverd. Dit is niet alleen een leuk effect dat het spel heeft maar geeft zowaar ook nog meer diepgang aan het spel.

R.U.S.E.-kaarten
Het tweede en tevens belangrijkste deel van R.U.S.E. is dat er niet zomaar werd gevochten in de Tweede Wereldoorlog, nee dit gebeurde met zogenaamde R.U.S.E.-kaarten. Deze kaarten moesten ervoor zorgen dat je je eigen troepen kon oppeppen of de vijand in een val kon laten lopen. Tijdens dit spel kan je namelijk te allen tijde deze kaarten inzetten. De R.U.S.E.-kaarten hebben allemaal een ander doel, zo is er een genaamd ‘spy’ en zoals de naam al aangeeft, kijkt die welke troepen de vijand allemaal al klaar heeft staan. Ook een leuke is de ‘decoy’, die net doet alsof jij gaat aanvallen met bijvoorbeeld tanks. De tegenstander kan hierdoor verward raken en alle troepen op die tanks afsturen waardoor je met een goed tactisch plan zo de basis van de vijand in kan lopen. Zo heb je in totaal een stuk of tien verschillende R.U.S.E.-kaarten en alhoewel dit allemaal goed klinkt om een strategisch plan op te zetten in potjes, is de uitwerking een stuk minder goed gelukt.

Nutteloos
R.U.S.E. heeft de gameplay op een bepaald aantal punten namelijk helemaal niet goed begrepen. Zo konden de kaarten in worden gezet om een zo goed mogelijk tactisch plan op te zetten, alleen gaat het spel hiervoor te snel. Wanneer je een normaal potje ‘skirmish’ speelt zul je merken dat de vijand binnen no-time met een aantal tanks bij je basis aanklopt, terwijl je dan bijvoorbeeld net bezig was om een nepbasis op te zetten door middel van een R.U.S.E.-kaart. De snelle gameplay geeft dan een gevoel alsof al dat tactische nutteloos was en dat je beter vanaf het begin een basis en een ‘tank-kamp’ bouwt en zo snel mogelijk een aantal goede tanks de fabriek uit laat knallen. De gameplay wordt hierdoor niet heel erg slecht, maar het voelt allemaal zo middelmatig aan. Ook kan het spel erg frustrerend worden, dit komt door de snelheid waarmee je manschappen aankomen en ook de snelheid waarmee ze weer vertrekken.

Frusterend
Als je bijvoorbeeld een aantal voetsoldaten naar een plek stuurt om de vijand aan te vallen, nemen ze hier alle tijd voor. Dit kan soms een halve minuut duren en in die halve minuut gebeurt er veel te veel in het spel. Met de snelheid waarmee ze weggaan bedoel ik dat hier de manschappen erg snel vluchten. In een vuurgevecht sneuvelen altijd wel soldaten, maar in R.U.S.E. staan ze daarna te beven in hun schoenen en vlucht iedereen die nog leeft. Dit gebeurt vaak en is heel irritant, want hierdoor wordt het gewoon frustrerend. Ook gebeuren er vaak bepaalde dingen in het verhaal waardoor je behoorlijk kan gaan fronsen. Zo moest in een missie een kamp worden verdedigd en hiervoor waren tien tanks beschikbaar. Zo gezegd zo gedaan, de tanks staan klaar en de vijand komt. Aangezien het nogal een pittige tegenstand was duurde het niet lang voordat ik zeven van mijn tanks kwijt was, maar de tegenstander had er nog een dus het moest geen probleem zijn. Op dat moment zei de generaal in functie: ‘Dammit, we’ve lost all our tanks, this is not the way it was supposed to go’ en kon ik van voor af aan beginnen. Het is zeker niet allemaal zo slecht en er zitten genoeg momenten in het spel waarin je ook echt geniet, maar door zulke fouten voelt het spel weer erg middelmatig aan.