Heavy Rain

Een game waarin alle keuzes die je maakt invloed hebben op het verhaal, de karakters en het einde van de game. Er zijn een hoop games die dat beloven maar vaak is het in zulke games niet meer dan kiezen tussen binaire mogelijkheden waarmee je een aantal verschillende eindes kunt triggeren. Heavy Rain belooft anders te zijn, en dat is goed gelukt.

HEader

Quantic Dream, en in het bijzonder David Cage, heeft met hun vorige game, Fahrenheit, geprobeerd een emotioneel en diep verhaal in een game te verwerken. Met Heavy Rain hebben de makers er nog een schepje bovenop gedaan waardoor dit een ervaring is die je nooit zult vergeten. Het verhaal van Heavy Rain draait om de Origami Killer. Ethan Mars is één van de ongelukkige vaders wiens kind wordt ontvoerd door deze seriemoordenaar en door de game heen zul je uit verschillende perspectieven deze trieste gebeurtenis zien om er uiteindelijk achter te komen hoe alles in elkaar steekt.

Door de game heen zul je steeds van karakter wisselen. Zo hebben we Ethan Mars, slachtoffer, Madison Paige, journalist, FBI Agent Norman Jayden en private detective Scott Shelby. Aan jou de keuze te bepalen hoe het leven van deze verschillende karakters eruit gaat zien tijdens hun zoektocht naar de Origami Killer. De makers hebben, zoals beloofd, een game gemaakt waarin elke kleine keuze die je maakt grote gevolgen kan hebben in de rest van de game. De game is opgebouwd in scènes en door de keuzes die je maakt in deze scènes zullen deze heel anders uitpakken en zal het voorkomen dat je sommige scènes niet eens te spelen krijgt.

Heavy Rain

Dit is in het begin erg vreemd. Perfectionist als ik ben wil ik graag altijd alles zien en doen in een game en ben ik bang dat ik iets fout doe. Zoals de makers al aangeven is er geen goed en fout in deze game want de keuzes die je maakt zijn jouw keuzes en daarin is er geen goed of slecht. Het is een game die je echt doet nadenken over je volgende stap en ik heb dan ook regelmatig de game op pauze gezet om goed over mijn keuzes na te kunnen denken. Het is geen game waarin je op je pad van A naar B alles kapot moet schieten. Nadenken is een must en dat is dan ook de reden dat het de titel van ‘eerste volwassen game' wat mij betreft ook verdient.