Tales of Symphonia: Dawn of the New World

Bij veel fans staat Tales of Symphonia voor de GameCube bekend als de beste game uit de toch vrij uitgebreide Tales-serie. Het is in dat opzicht alles behalve verrassend dat Namco Bandai heeft besloten met een vervolg te komen. Onder de naam Dawn of the New World, zal je verder gaan met het avontuur in de wereld Sylvarant. Kan de game op de Wii net zo\'n legendarische ervaring bieden als op de GameCube?

 

Dawn of the New World (DNW) speelt zich twee jaar na het origineel af. Sylvarant verkeert in chaos. De Sylvaranti zijn nog steeds niet bepaald vriendjes met de Tethe\'allans en beide zijn zich aan het voorbereiden op een oorlog. Tijdens deze oorlog wordt de stad Palmacosta verwoest waaraan Lloyd Irving schuldig zou zijn. Onder de overlevenden van deze slachting is Emil. Op een dag ontmoet hij Marta, die wordt opgejaagd door beide legers. Emil besluit haar te beschermen en samen
met Tenebrae, een Centurion Spirit, lukt het om haar te redden. Tenebrae legt beiden uit dat er nog meer Centurions zijn en om de wereld te kunnen redden moeten ze allemaal gewekt worden. Emil en Marta besluiten uiteraard om deze queeste op zich te nemen en daar begint de game.

In de vier jaar sinds Namco Bandai het origineel heeft uitgebracht is de gamesindustrie weer flink wat veranderd, maar als je DNW gaat spelen merk je daar eigenlijk weinig van. De gameplay is enorm bekend, je gaat de wereld verkennen, queesten oplossen, dungeons verkennen en monsters bevechten. Al deze elementen zijn wel wat anders dan in het origineel. Zo is de wereld nu niet meer open en verkenbaar. Positief gevolg hiervan is dat je dus geen random encounters hebt terwijl je de wereld doorkruist en dat het allemaal wat sneller gaat, nadeel is dat je niet meer de vrijheid hebt om te gaan en staan waar je wilt. Het verhaal van DNW is wat lineairder geworden, waardoor je toch van queeste naar queeste loopt, waarna je weer een nieuw gebied vrijspeelt.

Het combatsysteem is ook flink op de schop gegaan en heeft nu meer weg van dat van Tales of the Abyss en Tales of Vesperia. Zo kun je nu tijdens combat volledig vrij rondlopen door de arena. Voor elk gevecht selecteer je vier deelgenoten van je party met ieder hun eigen unieke krachten genaamd Artes. Dit kunnen fysieke of magische aanvallen zijn die wat meer schade doen dan je standaardaanval. Als hoogtepunt kun je een Mystic Arte gooien die complete verwoesting aanricht. Wel terug uit het origineel is de mogelijkheid om met je teamgenoten samen te werken in een enkele aanval om zo wat extra schade aan te richten. Het samenwerken gaat vrij prima, je teamgenoten doen vrij goed hun werk, al laat de AI nog wel eens te wensen over. Aanvallen waar je niks aan hebt, waardoor het gevecht wat lastiger wordt.

Compleet nieuw voor de serie is de mogelijkheid om op monsters te jagen, ze te vangen en ze in te zetten in gevechten. Blijkbaar was het concept achter Pokémon nog niet helemaal outdated want DNW maakt er volop gebruik van. In totaal zijn er een slordige 200 wezentjes die je in je party kunt opnemen om voor je te vechten of kunt opslaan voor later gebruik. Onderschat de waarde hiervan trouwens niet. Het klinkt niet als de meest leuke bezigheid, maar het geeft net als met Pokémon een zekere voldoening om een wezen dat je ooit hebt gevangen tot onmisbaar onderdeel van je party te zien uitgroeien.

Het punt waar de game echt steken laat vallen is die van de presentatie. Hoewel de geanimeerde intro veel belooft is DNW technisch gezien redelijk achterhaald. De karakters zien er goed uit en hun animaties zijn dik in orde, maar de omgevingen lijken soms rechtstreeks gekopieerd te zijn uit het origineel. De Wii mag dan niet de meest krachtige console zijn, maar hij is zeker in staat tot meer. Daarnaast is de framerate ook niet echt geweldig, wat toch zeker mogelijk moet zijn met deze visuals. Ook de audio is niet echt indrukwekkend. De voice-overs zijn in het Engels en kunnen niet in het Japans en hoewel ze niet slecht zijn, word je er ook niet bepaald gelukkig van. De achtergrondmuziek is onderhoudend, maar soms een tikje vervelend, waardoor je stiekem wel eens het geluid zou willen uitzetten.