Call of Duty: Modern Warfare 2

Al bijna twee jaar geleden lanceerden Activision en Infinity Ward een van de populairste shooters in de geschiedenis: Call of Duty 4: Modern Warfare. De game zette met zijn geweldige multiplayer en spannende verhaallijn een nieuwe standaard voor oorlogsshooters. De hype rond haar vervolg was dan ook enorm en dat blijkt wel uit de verkoopsuccessen die de game beleefd heeft. Maar is dit alles ook wel terecht, heeft Infinity Ward inderdaad het origineel overtroffen en wederom een nieuwe standaard weten te zetten? Of heeft de wet van de remmende voorsprong toegeslagen en hebben we hier te maken met niet meer dan een simpele sequel zonder echte toevoegingen?

Het verhaal achter MW2 gaat verder een tijdje na het einde van het eerste deel. De oorlog tegen het terrorisme gaat nog allesbehalve goed en de Amerikanen zitten nog steeds in Afghanistan om de lokale legertroepen op te leiden tot volwaardige soldaten. Uiteraard gaat dit zelden lekker rustig en voor je het weet breekt de pleuris uit en mag je in een jeep springen en de strijd aangaan met de militia. Het begin voelt erg bekend en vertrouwd, je beweegt weer door de verlaten Arabische steden terwijl je onder vuur wordt genomen door mensen die je liever terug naar je eigen land zien gaan. Deze missie dient eigenlijk vooral als een korte introductie, waarna je uitverkoren wordt om undercover het terrorisme te gaan bestrijden.

Vanaf dat punt begint de game eigenlijk te falen. Het verhaal moet je een aantal uren zoet houden, maar wordt een opeenstapeling van clichématige plottwists en soms zelfs gewoon belabberde afwisselingen. Tegen het einde van de game, op het moment dat de grootste schok voor je als gamer moet komen, werd het zelfs zo belachelijk dat ik echt hardop moest lachen. Ik kon niet geloven dat er een scriptschrijver was die dit soort ideeën nog als goed beschouwde.
De campaign is wederom opgesplitst tussen een gedeelte met het Amerikaanse leger en de Britse SAS-troepen. Helaas is dit anders dan in het eerste deel niet bepaald een goed uitgewerkt idee. De oorlog die je uitvecht met de Russen voelt nep en straalt zelden sfeer uit. Je vecht in een verwoest Washington, maar je hebt echt niet het idee dat deze game anders is dan welke andere WWII-shooter. Daarbij is het nut van deze missies ook heel vaag. Ze zijn er gewoon bijgestopt als opvulling.

Waar het ook helemaal mis gaat in deze game is de levelopbouw. Het lijkt wel alsof we MW achter ons laten en terug gaan naar de eerste Call of Duty, want MW2 zit erg slecht in elkaar. Vooraf hoorde je misschien dat de game wat pittiger was dan zijn voorganger en dat klopt, maar niet omdat er hard is gewerkt aan een goede AI of iets dergelijks. Je wordt dit keer gewoon door twee tot drie keer zoveel soldaten aangevallen die om elk hoekje zitten, waardoor je eigenlijk voorzichtig en sneaky te werk moet gaan. Maar MW2 is geen game waarin dat kan, zaken als fatsoenlijk dekking zoeken zijn er namelijk niet bij en hoewel dat niet erg was in vorige delen, is het nu echt noodzakelijk geworden voor de gameplay.
Dat wil niet zeggen dat de game niet uit te spelen is, sterker nog door de belabberde AI is zelfs Veteran geen enorme horde meer geworden. Het heeft er vooral voor gezorgd dat de game een frustrerende bende is als je solo er doorheen loopt. De missies met de SAS zijn vaak wat beter, vooral omdat je niet gestoord wordt van de absurde hoeveelheid vijanden, maar ook daar zijn factoren te vinden. De vele keren dat je een kamer moet breachen, het wordt wat repetitief en het voelt niet altijd alsof je deel uitmaakt van speciale troepen. Het enige waar je dat aan merkt is dat je in veel kleinere omgevingen vecht en echt bezig bent met infiltreren.

Nou staat Call of Duty bekend als een soort spektakelfestijn. Je moet overdonderd worden door enorme hoeveelheden (scripted) actie, waardoor je geen moment tot rust komt. Modern Warfare blonk hier werkelijk in uit, maar helaas heeft Infinity Ward met dit vervolg te veel gekeken naar het eerste deel. De meeste scripted events zijn al vaker gebruikt, denk aan het vaak net niet doodgaan en gered worden door je teamgenoten, en dat verveelt gewoon. Als ik kijk naar een game als Uncharted 2 waar scripted zeker in het eerste leven ook hoogtij viert, wordt het duidelijk dat de wet van de remmende voorsprong heeft toegeslagen. De enorme spanning is gewoon wat afgenomen en in plaats van een spectaculaire achtbaanrit wordt het meer een zweefmolen. Ook leuk, maar bij lange na niet zo spannend.

En vooruit, dan nog maar een paar woorden over het beruchte level waarin je onschuldige burgers kan neermaaien. Waarom iedereen zo geschokt reageerde snap ik wel, maar als je het speelt is het eigenlijk onzinnig. Je loopt rustig door een vliegveld zonder vrijwel enige vorm van beveiliging en je kunt je gun legen op de in paniek rondrennende mensen. Maar die paniek voel je helemaal niet. De game weet absoluut niet de doodsangst die die mensen uitstaan over te brengen. Ze rennen rond als kippen zonder kop en de manier waarop deed me enorm denken aan de civilians in Virtua Cop. En echt een bijdrage aan het verhaal levert de missie ook niet. Het einde is nodig om de rest van de situatie te kunnen begrijpen, maar dat had in dertig seconden in een cut-scene gegooid kunnen worden. De conclusie is dan ook dat de missie er in zit met geen enkele andere reden dan dat het kan en dat het aandacht zou genereren.