Grand Theft Auto: Chinatown Wars

Het is alweer meer dan tien jaar geleden dat ik als middelbare scholier de wereld van Grand Theft Auto ontdekte. Toen nog op de originele PlayStation en in volledig 2D was de game heel anders dan de serie anno 2009 is met The Ballad of Gay Tony. Hoewel de humor op dezelfde manier aanwezig is, evenals de manier waarop de criminaliteit en vooral de maatschappij op de hak worden genomen, is het allemaal toch wat serieuzer en agressiever geworden. Dat is geen slechte ontwikkeling, maar toch heeft de oude top-down stijl een bepaalde charme die gewoon mist in de hedendaagse games. Gelukkig bracht Rockstar daar eerder dit jaar verandering in op de Nintendo DS met Chinatown Wars, een lekkere old-school semi-2D GTA. De game werd enorm goed ontvangen door pers en publiek en het is dan ook niet verrassend dat ook de PSP-bezitters nu aan de slag mogen in Liberty City. De enige vraag is: is dit een geslaagde overzetting geworden, of toch een simpel geld-verhaal?

Voor wie nog niet helemaal op de hoogte is van wat Chinatown Wars is, een korte samenvatting. Je speelt met het karakter Huang Lee. Zijn vader is op mysterieuze wijze aan zijn einde gekomen en hij reist naar Liberty City om het rituele zwaard van de Triads naar zijn oom te brengen en te achterhalen wat er met zijn vader gebeurd is. Uiteraard gaat dit allemaal niet volgens planning. Bij aankomst in The LC wordt hij beroofd en bijna vermoord, waarna hij met lege handen bij zijn oom moet aankloppen. Die is natuurlijk not amused, want doordat hij het familiezwaard niet in handen heeft, wordt hij vrijwel verstoten door de Triads. Huang geeft daar maar weinig om, het enige dat hij wil is de moordenaars van zijn vader vinden, maar om dat te doen zal hij een hoop mensen moeten helpen die allemaal de nieuwe leider willen worden.

Om dan maar gelijk te beginnen met de vraag beantwoorden waar deze hele review om draait: de overzetting naar de PSP is Chinatown Wars zeker niet slecht gevallen. Grafisch is de game redelijk wat gepimpt, waardoor alles er erg strak uitziet. Doordat anders dan met Liberty City Stories en Vice City Stories niet zoveel energie in mooie 3D-omgevingen gestopt hoeft te worden krijgt het geheel een strakker uiterlijk. Natuurlijk, de auto\'s en karakters zien er klein en onbetekenend uit, maar auto\'s slaan mooi over de kop en stunts zien er gewoon best mooi uit. Toch kan de PSP niet volop de power leveren die nodig is voor de game. Van tijd tot tijd bespeurde ik namelijk toch pop-up. Het was niet storend gelukkig, maar er zijn momenten dat je denkt: “Waar komt dat gebouw plots vandaan?”

Een ander aspect van de DS-versie dat nog best aardig is overgekomen zijn de minigames. Auto\'s jat je niet simpelweg door in te stappen en weg te scheuren, je zult ze wel moeten zien te starten. Op de DS kon je daar het touchscreen voor gebruiken, nu doe je dat gewoon met de toetsen. Het is iets minder leuk, maar het past gewoon prima in de game en is daarmee zeker iets dat Rockstar zou mogen meenemen voor toekomstige GTA-titels. De gameplay zelf is verder vrij identiek natuurlijk. Lopen en scheuren door de stad voelen eenvoudig en vertrouwd aan, al zal je wellicht even moeten wennen aan hoe je moet rijden. Een punt waar ik me hier altijd aan blijf ergeren is je medeweggebruikers. Om de een of andere reden krijgt Rockstar het nooit voor elkaar dat ze realistisch rijden en reageren. Ze zijn trager dan voetgangers en kijken totaal niet uit. Je zult je dus vaak weer een weg door het verkeer moeten beuken en eigenlijk is het jammer dat een punt waar de serie al tien jaar last van heeft nog steeds niet is aangepakt.