Dead Space: Extraction

Eind vorig jaar lanceerde Electronic Arts met Dead Space een succesvolle nieuwe horrorserie. De game liet je in de rol van een techneut door het gestrande ship USS Ishimura wandelen, waarbij mutanten van alle kanten op je af kwamen op momenten dat je het niet verwachtte. De enorm sterke sfeer van de game zorgde dat hij goed ontvangen werd door de pers en ook vrij degelijk verkocht. Helaas voor
Wii-fans moesten ze wat langer wachten op deze horrorgame, maar ze krijgen er wel unieke content voor terug. Je mag nu namelijk gaan ontdekken wat er is gebeurd met de USS Ishimura en haar personeel. Extraction is dan ook een prequel voor de eerdere game en beantwoordt een hoop vragen die spelers misschien nog hebben.

Extraction begint heel onschuldig. Je bent als bemanningslid van de Ishimura op een kolonie waar een vreemd object is gevonden. Dit object is niet gemaakt door aliens, maar wat het doet is niet heel duidelijk in eerste instantie. Helaas blijkt het mensen langzaam gek te maken, waarna ze muteren tot de welbekende monsters en je bent dan ook al snel aan het vechten voor je leven. We hebben hier te maken met een railshooter en dat betekent dat je niet hoeft te lopen, alleen schieten. Dit klinkt saai, maar het biedt de mogelijkheid om wat meer dingen op je af te laten komen, zonder dat je direct overspoeld wordt. Het maakt het ook makkelijker om puzzels op te lossen terwijl je vecht voor je leven. Toch is het dit concept dat als een van de grootste minpunten van de game bestempeld kan worden, het haalt namelijk de spanning eruit. Waar je in Dead Space nog zelf moest lopen en elke stap je dus de zenuwen kon bezorgen gaat het spel nu gewoon door. Je weet wat er komen gaat en echt eng wordt het daardoor niet.

Over de gameplay valt opvallend weinig te vertellen. Je krijgt een flinke voorraad wapens tot je beschikking door het spel heen, sommige zul je vaak gebruiken, andere nooit. Persoonlijk kon ik absoluut niet overweg met wapens die je moest opladen voor je kon schieten en was ik meer voor de beamwapens die ledematen of hele vijanden in één klap van elkaar scheiden. Mijn favoriet was toch wel de flamethrower, omdat deze enorm handig is in close combat. Als er veel vijanden op je af komen kun je gewoon de knop open draaien en schieten tot er niks meer beweegt. Het maakt het misschien wat makkelijker, maar je hebt geen oneindige ammunitie en er zijn momenten dat je de flamethrower eerder lastig dan handig vindt. Mocht je door al je ammunitie heen zijn heb je altijd nog een soort nailgun die oneindige ammo heeft. Heel krachtig is het wapen niet, maar het is een fijne back-up. Elk wapen heeft ook een alt. fire die soms zeker niet geheel nutteloos is. Op normal zul je overigens zelden problemen kennen met ammo vs vijanden, maar er zijn nog drie hogere moeilijkheidsgraden en op impossible zullen zelfs Japanners die hun leven wijden aan dit soort games nog wel een uitdaging vinden.

Afwisseling komt in de vorm van puzzels en bossfights. De puzzels zijn vrij eenvoudig. Je moet een straal langs een bepaalde baan loodsen, zonder dat je daarbij randen of circuits raakt. Als je alle tijd hebt zijn dit geen uitdagende puzzels, maar als je tegelijk van alle kanten bestookt wordt door de mutanten is het toch wel eens lastig. De bossfights zijn een ander verhaal. Allemaal hebben ze een wat andere taktiek, maar het principe blijft hetzelfde. De geel opgelichte delen van hun lichamen zijn kwetsbaar en dat is waar je ze moet verslaan. Dat maakt het overigens niet plots een makkie om ze te verslaan, maar het zorgt dat je ongeveer weet wat je mag doen. Het zou alleen fijn zijn als er een indicatie was van hoe hard je opschoot, want soms heb je geen idee hoe vaak je ze nog moet raken voor ze aan hun einde komen. Zo dacht ik op een bepaald punt dat ik een bossfights net zo goed opnieuw kon doen, omdat mijn ammo vrijwel op was, de boss nog steeds even sterk leek en ik toch stervende was. Bleek de keer daarop dat ik hem met nog een paar kogels wel had kunnen verslaan.

Het verhaal achter de game wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Je zult reizen met een groep overlevenden en je mag uiteindelijk spelen met bijna al deze karakters. Dit zorgt dat je soms al bepaalde dingen weet over de karakters, voor de rest van de groep het doorheeft en dat creëert wel spanning over hoe het verhaal zich zal gaan ontwikkelen. Het is ook aan te raden om de game niet in te veel stukken op te delen. Er zijn tien levels, maar ik adviseer de game in minder dan tien sessies uit te spelen. Het is namelijk vervelend om telkens weer het verhaal in te moeten duiken. Als je naderhand alle verborgen items wilt gaan vinden of de game op de hogere moeilijkheidsgraden gaat spelen is er natuurlijk geen probleem om de levels individueel te benaderen. Nog een tip over het verhaal, zet je Wii direct uit als je level tien gehaald hebt. Het einde is enorm cliché en vervelend en het zou zonde zijn om na alle uren speelplezier met een leeg gevoel te blijven hangen.