Guitar Hero 5
World Tour ligt nog geen jaar op de markt, maar zijn opvolger is ook alweer af en te verkrijgen in de winkels. Steeds vaker komt kritiek op het beleid van Activision om zoveel Guitar Hero-titels in korte tijd uit te brengen, maar als de games goed zijn en de consument wordt er blij van, waarom niet doen. Daarbij is Guitar Hero niet
simpelweg een kloon van World Tour, er is een hoop toegevoegd en de game moet volgens Activision een stuk vermakelijker gaan worden voor multiplayer. Inmiddels beschouw ik mezelf wel als Guitar Hero-nerd en dus ging ik eens kijken of een nieuw deel echt gerechtvaardigd is. In grote lijnen is er niks veranderd ten opzichte van World Tour. Er zijn wat multiplayeropties toegevoegd, de career is een tikje aangepast en je kunt voortaan beter zien hoe moeilijk elk nummer is. De grootste veranderingen zijn in de multiplayer, zo zijn er nieuwe speelmodi zoals Momentum en Elimination, is er een speciale Party Mode toegevoegd en is het voortaan mogelijk om met vier identieke instrumenten tegelijk te spelen. Of je nu van de game een veredelde SingStar wilt maken of een Drum Hero, het mag allemaal. Verder zijn er voortaan niet meer alleen de vijf basissterren te verdienen voor je score in het nummer, voor het halen van bepaalde missies kun je per nummer tot drie sterren extra verdienen. Deze moeten de levensduur van de game wat oprekken door een extra uitdaging.
Zoals met elke Guitar Hero begon ik met dit vijfde deel weer met het verkennen van de singleplayer. Hier is vrijwel niks anders. Je speelt wat nummers op een venue, scoort sterren en speelt op die manier de volgende venue vrij. Zo ga je door totdat je overal mag komen en weer een ultieme challenge krijgt van de God of Rock. De scheiding tussen de verschillende instrumenten is weggehaald, alles is nu één career. Je verdient ook geen cash meer voor je prestaties, de waardering voor je prestaties 
blijkt wel uit de sterren. Een vrij opvallende verandering, omdat het verdienen van geld enorm standaard is in de serie en eigenlijk ook hoort bij een band. Uiteindelijk is muzikant een beroep en het leverde gewoon een leuke uitdaging op. De venues zijn weer compleet anders dan in voorgaande delen en net als altijd is er flink wat moeite in gestoken. De ijswereld komt bekend voor uit Metallica, maar verder zijn ze vrij uniek.
De career is in mijn ogen absoluut niet het sterkste punt van de game. Hoewel er zeker wat dingen veranderd zijn, voelt het allemaal niet alsof je echt een nieuwe game in handen hebt. Oude wijn in nieuwe zakken zullen we maar zeggen. Waar de term career op slaat is mij nog steed een raadsel, want je hebt nog minder dan in voorgaande delen het idee echt een carrière af te werken. De enige variatie komt uit de muziek die je speelt en in dat opzicht is de mode niet meer dan een veredelde quick play. Ik dacht altijd dat de carrière van een muziekband meer inhield dan simpelweg van groot optreden naar groot optreden vliegen, maar goed. De game heeft gelukkig meer te bieden, want in je eentje is er weinig interessants te vinden.
