MadWorld
De Nintendo Wii, een console met talloze kindvriendelijke en geweldloze games. Een console waar menig moeder graag een spelletje op speelt, een console waar ook vriendelijke oma’s wel mee aan de slag durven te gaan. Vorig jaar verscheen er echter iets opzienbarends. Een game met 18+ op de hoes. Hoe kan dit nou? No More Heroes kwam, zag en overwon het kinderlijke imago van de Nintendo Wii. Dit jaar is er MadWorld om dit nog eens fijntjes over te doen. Alle remmen gingen los in huize Nebo om te kijken of deze game de moeite waard is.
De developer van MadWorld is Platinum Games, een studio die is ontstaan uit Clover Studios die we kennen van pareltjes als Okami en Viewtiful Joe. De verwachtingen van MadWorld zijn dan ook hoog. Gelukkig wist onze hoofdredacteur bij zijn eerste speelsessie al aan te geven dat de game ‘awesome’ was. Ook in zijn preview was hij laaiend enthousiast en wist hij meerdere malen te vertellen dat de game ongelooflijk ziek was. Ik begon dan ook met een gerust hart aan MadWorld. Bloed, meer bloed en hier en daar een beetje bloed; wat wil je nog meer van een game?
In MadWorld kruip je in de huid van Jack, een eigenzinnige spierbonk die de regels met een wel heel klein korreltje zout neemt. Na de uitbraak van een virus wordt een groot deel van Varrigan City afgezet. Jack is één van de overlevenden in dit afgezette deel. Hij moet het opnemen tegen andere overlevenden in het programma Dead Watch om zijn vrijheid terug te winnen. Op een kettingzaag aan zijn arm na heeft Jack alleen zijn vuisten en zijn omgeving om andere overlevenden te lijf te gaan. MadWorld is zo gewelddadig dat ik tijdens het spelen continu om mij heen kijk om er zeker van te zijn dat Jack Thompson niet in de buurt is. MadWorld is ziek!
Na de korte intro begint het bloedbad meteen. Grote spierbonken met leren pakjes zijn vastberaden om levend uit de stad te komen, maar lang niet zo vastberaden als ik. Met een brommend geluid start ik mijn kettingzaag door op de B-knop te drukken. Slechts vijf seconden later liggen er zes stukken vlees waar eerst de drie grote spierbonken stonden. Enkele minuten later heb ik de eenvoudige controls volledig onder de knie en kan ik aan de slag met de omgeving. MadWorld gaat vanaf dat moment de boeken in als de game met de gruwelijkste combinaties ooit. Ik til iemand op om hem een flinke kopstoot te verkopen, laat hem weer los, pak een autoband en rag deze over hem heen. Omdat hij muurvast zit, heb ik iets meer tijd om om mij heen te kijken. Ik zie een paal met een verkeersbord en besluit deze uit de grond te trekken. Met brute kracht beuk ik deze dwars door de slaap van de volgende kerel. Hersendood maar nog niet volledig doodgebloed grijp ik hem bij zijn lurven en ram ik hem tot vijf keer toe tegen de muur met scherpe uitsteeksels. Tijd om terug te lopen naar de kerel met een autoband rond zijn middel. Nadat ik ook hem bij zijn lurven heb gegrepen, smijt ik met hem knoerthard een andere kerel omver waarna ze beiden in een container vliegen. De container klapt dicht en ze worden gehalveerd. Wat een zieke game!
