House of the Dead 2 & 3 Return

Nostalgie is een raar gevoel. In je herinnering is LEGO het beste speelgoed ooit, is die oom die je nu nooit meer spreekt een betere vader dan die van jezelf, en is het boek dat je moeder elke avond voorlas een magische mix van spanning en een mierzoet einde dat zijn weerga niet kent in de hedendaagse literatuur. House of the Dead 2 heeft bij mij een vergelijkbare herinnering achtergelaten, die in de afgelopen tien jaar in gamekwaliteit en graphics alleen maar beter is geworden. Groot was dan ook de weerzin toen bleek dat mijn nostalgische gevoelens op geen enkele manier waargemaakt werden. Mijn hele kindertijd wankelt op zijn voetstuk nu blijkt dat zo’n fundamenteel onderdeel van mijn jeugd het niet haalt bij de werkelijkheid.

Waar te beginnen? Allereerst de graphics, die direct in het oog springen. Helaas niet positief, aangezien SEGA op geen enkele manier moeite heeft genomen om de graphics op te poetsen. Alles ziet er dus behoorlijk 1998 uit: veel mist bij grote omgevingen, blokkerige textures, redelijk generieke animaties en dezelfde achtergronden. Naast deze lelijke graphics is een ander legendarisch slecht onderdeel van House of the Dead 2 niet onder handen genomen: de voice-acting. De acteurs die dit spel hebben ingesproken zijn zo belachelijk slecht, dat je hoopt dat ze nergens meer aan het werk zijn gekomen, zelfs niet in een Uwe Boll-film. Bij House of the Dead 3 zijn beide onderdelen iets beter: de graphics zijn een stuk strakker, de animaties soepeler en het verhaal rondom het spel is iets leuker gepresenteerd. Beide games presteren overigens bijzonder goed: het miksysteem werkt fantastisch en je zult zonder problemen neerschieten wat, waar en wanneer jij dat wilt.

De gameplay van House of the Dead 2 & 3 is precies hetzelfde gebleven, en staat nog redelijk overeind. Schieten op alles wat er op je af komt, buiten het scherm schieten om te herladen (of met de WiiMote schudden: een welkome toevoeging!) en af en toe proberen om nog wat omgeving kapot te schieten om bonus items te unlocken. De rails waar je je op voortbeweegt is goed gekozen en levert vaak genoeg leuke hoeken op waardoor de gameplay niet erg repetitief aanvoelt. De eindbazen die je regelmatig moet afknallen zijn behoorlijk pittig en je moet erg snel zijn wil je deze zonder al te veel levens te verliezen verslaan.

Dit geldt eigenlijk voor het hele spel: je moet behoorlijk goed zijn om het spel uit te spelen. Zelfs op de makkelijkste moeilijkheidsgraad kom je in het begin waarschijnlijk niet verder dan de eerste drie levels, terwijl alle levels in hoogstens vijftig minuten uit te spelen zijn (voor zowel HotD 2 als 3). Gelukkig kan je door genoeg omstanders te redden of omgevingsitems (zoals vazen, tonnen en kratten) kapot te schieten speciale items unlocken, die je vervolgens in de original mode toe kan wijzen. Speel je in je eentje, dan kan je twee van zulke items kiezen, speel je met z’n tweeën dan kan je er één per persoon kiezen. De items variëren van twee extra levens tot (de felbegeerde) oneindige continues of het oneindige magazijn. Hierdoor kan je steeds verder komen en het spel uitspelen; zonder deze items is het praktisch onmogelijk om het spel uit te spelen. Althans, voor mij.

Wat betreft hoeveelheid content is deze game redelijk goed volgestouwd. Je kan kiezen of je de game met items speelt of zonder, je kan een training mode spelen of de eindbazen oefenen. Uiteraard is de game co-op te spelen en kan de tweede speler elk moment instappen. Als je allebei de games uitspeelt zul je nog meer modes unlocken. Uiteraard blijft het irritant dat je eerst een onnoemelijk aantal keren game over moet gaan voordat je voldoende continues hebt verzameld om het spel uit te spelen. Hierdoor zul je best wat uurtjes kwijt zijn met deze game!