Rayman Raving Rabbids 2
Rayman: Raving Rabbids 2 (vanaf nu RRR2) bestaat uit een nieuwe verzameling van 45 minigames en 5 FPS-levels, een wat mindere hoeveelheid dan zijn voorganger. De games moeten eerst unlockt worden in een Trip, bestaande uit zes games die je langs een bepaald werelddeel voeren met alle bijbehorende overdreven stereotypen. Een verbetering ten opzichte van de voorganger is dat je de trips nu ook met anderen kunt spelen, en dus niet meer in het aantal games dat beschikbaar is voor multiplayer afhankelijk bent van de tijd die je er in singleplayer in hebt gestoken. Hier tegenover staat het ontbreken van een verhaal, behalve dan de notie dat de Rabbids de wereld over gaan nemen, Rayman daarbij betrokken is geraakt en je nu op een soort vliegveld staat.
De 45 minigames zijn niet alleen te spelen vanuit een veel overzichtelijker menu, maar hebben ook een behoorlijke metamorfose qua achterliggende gedachte ondergaan. Je hoeft nu dus niet meer te wachten tot je genoeg tijd in singleplayer hebt gestoken om je met vrienden te vermaken, maar ook zijn de games een stuk toegankelijker geworden voor iedereen die langskomt en een potje meespeelt. De games kennen nu twee moeilijkheidsgraden, easy en medium, die het verschil maken tussen speelbaar voor iemand die net een WiiMote voor het eerst oppakt en uitdagend voor iemand die het origineel eindeloos heeft gespeeld. Ook zijn veel van de games nu geschikt voor simultane multiplayer, dus hoef je niet langer te wachten tot je vriend/vriendin/persoon die altijd je bier opdrinkt klaar is met zijn/haar beurt: je kunt elkaar nu dwars zitten, teams vormen of gewoon zo hard mogelijk je best doen beter te zijn dan die ander. Dit maakt het spel een stuk leuker om met vrienden tevoorschijn te pakken, aangezien bij 80% van de spellen niemand meer hoeft te wachten en om zich heen zit te kijken totdat hij weer aan de slag kan.
De games zelf zijn wederom erg leuk. De diversiteit tussen de games is iets minder dan in het erg uitgebreide origineel, waarbij alle verschillende functies van de WiiMote meermaals aan bod kwamen. Aan de ene kant is dit jammer, aan de andere kant is het onterechte kritiek: sommige functies lenen zich voor slechts één of een paar soortgelijke toepassingen, waardoor het zou voelen alsof RRR2 niets nieuws te bieden had. De functies die wel zijn gebruikt leiden tot erg grappige games die dankzij de simultane multiplayer veel meer een competitief karakter krijgen. Tijdens het hamburgers serveren kun je elkaar van het balkon duwen, tijdens het fietsen gooi je blikjes naar de ander, tijdens het American Football kan je elkaar tackelen: genoeg mogelijkheden om de minigames wat meer te maken dan het simpelweg volgen van de opdracht. Erg leuk is ook dat je nu zelf een Raving Rabbid kan spelen en niet meer gebonden bent aan Rayman zelf, die toch wat minder charme heeft dan de gillende en schreeuwende albinokonijnen.
Naast de standaard minigames die uit totaal verschillende opdrachten bestaan, is er net als in de voorganger een terugkerend spel: de muziekstages. Waar dit in Rayman Raving Rabbids de dansgames waren, zijn deze nu vervangen door een soort Rockband-achtige game waarin je een instrument kan kiezen en van een liedje de muziek van die partij moet spelen, afgewisseld met wat heen-en-weer-schud intermezzo\'s. Aan dit spel merk je dat Ubisoft de Motion Detection van de WiiMote toch een stuk beter in de vingers heeft: waar de dansstages in het origineel soms last hadden van een gebrekkige herkenning van je bewegingen, is dit een stuk beter in deze band-levels. Zelden zal het nog voorkomen dat het spel een andere beweging weergeeft dan jij wilt, een verbetering die heel wat frustratie wegneemt! Deze verbetering zie je gelukkig door het hele spel heen, zodat het spel veel meer onder je controle komt en minder van een kansfactor afhangt.
