Veertig dagen zonder Facebook
Van oudsher deden de katholieken aan vasten. Sober leven gedurende de veertig dagen voorafgaand aan Pasen. Een soort van spirituele voorbereiding op het belangrijkste feest van het jaar. En ook de moslims vasten, dat heet ramadan, en in die periode verplaatsen zij zich in het leven van degenen die het minder goed hebben getroffen.
Ik vind dat mooie rituelen. Dat je eens even bij jezelf te rade gaat over wezenlijke dingen. En dan niet met een zak Wokkels voor de televisie.
In de wat meer gereformeerde hoek is een quasi-hippe variant opgedoken. Veertig dagen zonder Facebook. De tijd die men normaal aan social media besteedt, wordt in de veertig dagen voor Pasen gebruikt voor zingeving. Nadenken over het geloof. Ook mooi.
Maar ik zit ergens mee. Niet eten. Sober leven. Geen Facebook. Allemaal om na te denken over de zin van het leven en wat er nog meer is. Gedurende een vast aantal dagen of weken, afhankelijk van een religieuze kalender die de juiste periode vaststelt. Maar wat is het nut van zo’n periode?
Ik raakte aan de praat over Nationale Complimentendag. Dat je op een dag complimenteus moet zijn. Wat een onzin. Ik ben met graagte die andere 364 dagen per jaar complimenteus tegen mijn dierbaren, en niet zo’n klein beetje ook. Maar om daar nu een verplicht nummer van te maken… Of Secretaressedag. Schooljuffendag. Wees toch gewoon het hele jaar door een beetje aardig en attent! Vaderdag. Alsof je alleen maar op de zoveelste zondag van juni bij je ouwe pa langs moet.
En dat heb ik ook een beetje met vasten, ramadan of Facebookorexia. Denk het hele jaar door toch eens aan de zin van je leven, je geloof, je ongeloof, je geweten.
Echt. Luidkeels rondtetteren dat je Veertig Dagen Zonder Facebook Doet, ik heb daar niet zo veel mee. Ik vind dat een soort van borstklopperij. Dit soort dingen doe je in stilte. Zonder opsmuk. Doe wel, en zie niet om.
