Manon Thomas met yoghurt
Even met de Raad voor de Rechtspraak gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Van Oosten in de buurt?”
De telefoniste meldde mij dat de heer Van Oosten gewoon een eigen kantoor had, en verzocht mij om hem daar even te bellen, hetgeen ik dus deed. Daar kreeg ik de vooraanstaande strafpleiter meteen aan de lijn. “Hee, Geert-Jan, wat is dat nou weer voor gelul? Je bent tegen supersnelrecht? Hoeven verdachten een keer niet een jaar op hun zaak te wachten, is het weer niet goed!” Geert-Jan antwoordde met de opmerking, dat supersnelrecht weinig mogelijkheden liet om de achtergronden van een verdachte goed uit te diepen. Ik was niet onder de indruk: “Maar in het supersnelrecht vált helemaal niets uit te diepen. Jij kan dat wel willen, want dat betekent voor jou lekker uren schrijven, maar het gaat werkelijk helemaal nergens over.” De criminelenverdediger beet mij toe dat juist de persoonlijke omstandigheden van de verdachte bij de strafmaat betrokken behoren te worden. Dat vond ik onzin. “Iemand die straalbezopen een baksteen naar een brandweerman gooit. Iemand die een handvol knalpijlen naar een ambulancebroeder smijt. Iemand die de auto van een ander opblaast. Daar is werkelijk niets ingewikkelds aan. Die kan gewoon meteen zijn straf te horen krijgen.” Meester Van Oosten stribbelde tegen met de mededeling dat het wel uitmaakte als iemand bijvoorbeeld een baan had omdat een celstraf dan zou kunnen betekenen dat diegene zijn werk kwijtraakt. Ik was niet onder de indruk. “Maakt niet uit. De vraag moet niet zijn of iemand een baan heeft, de vraag moet zijn of iemand een recidivist is. Politierechters zijn heus niet gek. Een first-offender komt er ook bij het supersnelrecht vast wel vanaf met een stevige geldboete of een taakstraf. En iemand die al een strafblad heeft, moet maar voelen. En zijn goedbetaalde baan gun ik dan van harte aan iemand die géén hulpverleners heeft geprobeerd te verminken.” De beroemde strafpleiter wierp nog tegen dat dat zo naar was voor de echtgenote en de kinderen van de verdachte, maar dat vond ik op mijn beurt weer onzin omdat zo’n meissie dan maar niet met zo’n lul de behanger had moeten trouwen, dus ons gesprek ging uit als een nachtkaars onder voorbehoud van rechten en weren. Jammer.
Inderdaad, jammer. Want Geert-Jan van Oosten is bepaald niet de minste, in advocatenland. Hij heeft een aantal geruchtmakende zaken gedaan en terecht voor zijn cliënt gewonnen. Zo is hij degene die volkomen terecht de aso’s van GeenStijl te grazen nam nadat die gestolen naaktfoto’s van Manon Thomas hadden gepubliceerd. Helemaal goed. Dus ik stel voor dat we Geert-Jan deze uitglijer maar vergeven. Dat we zijn foutje door de vingers zien.
Net als die treinconducteur. Zag ook een keertje wat door de vingers. Een Britse zakenman had geen kaartje. Na de landing op Schiphol was het hem niet gelukt om met zijn creditcard bij de automaat een kaartje te pinnen, dus was hij ingestapt in de verwachting bij de conducteur een kaartje te kunnen kopen. De Brit kreeg van de conducteur geen boete. Een mevrouw die eveneens in de trein zat, bleek een kaartje met korting te hebben gekocht, terwijl ze geen voordeelurenpasje had. Dit keer was de conducteur wat minder coulant. Immers, het betrof hier een Nederlandse reizigster, die dus kon worden geacht, prima te weten hoe het werkt. Mevrouw kreeg een ‘uitstel van betaling’. Daarmee kon ze de resterende ritprijs betalen, verhoogd met een boete. Maar ze kon dat document ook gebruiken om bij het hoofdkantoor van de spoorwegen om kwijtschelding te vragen. Wij allen kennen de NS als een buitengewoon klantvriendelijk bedrijf, dus dat zou zeker zijn gelukt. Weer een andere mevrouw, die ook in de trein zat, vond het nodig om op internet die conducteur zwart te maken. Racisme! En dan bedoel ik niet het zwartmaken van die conducteur, maar de mededeling dat de mevrouw zonder geldig kaartje van een minderheidskleur was. Nou en? Mevrouw de zwartrijder (vergeef mij deze toevalligheid) kreeg een bon wegens het niet hebben van het juiste kaartje en daardoor stond ze er gekleurd op (vergeef mij deze toevalligheid). Maar ze kreeg die prent dus niet wegens haar huidskleur. Dat durf ik hier wel zwart op wit te stellen (vergeef mij deze toevalligheid). Uw ongenoegen over deze zaak kunt u trouwens kwijt op de Facebookpagina van de buitengewoon zwartgallige (vergeef mij deze toevalligheid) mevrouw Els Oosterhout uit Amsterdam.
O ja, over minderheidsgroeperingen en de spoorwegen nog even dit. De grenzen zijn geopend voor Bulgaren. Ik vond dat wel leuk, dus ik dacht een goede daad te verrichten door wat van die armoedzaaiers te verwelkomen. Voor het vliegtuig zouden ze wel te arm zijn, veronderstelde ik, dus ik posteerde mij op het Centraal Station in Amsterdam, met aardige welkomstgeschenken voor de hordes gastarbeiders die uit de internationale trein zouden stappen. Geen hond. Nou ja, wel twee teckels en een uit Keulen afkomstige Duitse Herder, maar geen Bulgaar te bekennen. Kan ik die 60 liter Bulgaarse yoghurt helemaal zelf opvreten.
Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar Zonnetje40. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.
Eindredactie FOK!columns
