De schlemielen van Rotterdam

Even met Infrastructuur en Milieu gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Melanie in de buurt?”

De ministeriële secretaresse vroeg mij om een ogenblik geduld. Hare excellentie lag even te herstellen. In een zuurstoftank. Na enige tijd kreeg ik de minister aan de telefoon. Ze hijgde het verzoek in de hoorn, het kort te houden, aangezien ze nogal buiten adem was. “Tsja, Melanie, dat verbaast me niets. Ik hoorde al van je werkbezoek. Aan de A13 bij Overschie. Die snelweg langs die woonwijk, waarvan jij had geroepen dat daar best harder kon worden gereden, qua luchtvervuiling.” De minister van Snelwegen en Luchtverontreiniging antwoordde dat ze echt niet vooraf wist dat sneller rijden zo veel smerige lucht zou veroorzaken. Deze leugen kon niet onweersproken blijven, dus ik barstte los: “Liegbeest! Je bent van alle kanten gewaarschuwd. Protestacties, stapels brieven, officiële bezwaarschriften. En jij heb dat alles naast je neergelegd. Niet net doen alsof je van niets wist!” In plaats van een behoorlijk antwoord, hoorde ik een fikse hoestbui. Tijd voor de afmaker: “Niet zo piepen, Schultz! De inwoners van Overschie zitten elke dag in de stikstof, fijnstof en andere smerigheid. Doordat jij alle waarschuwingen welbewust naast je hebt neergelegd.” De minister weigerde verder op mijn betoog te reageren. De dienstauto stond klaar.

Nu is Melanie Schultz met al die snelheidsverhogingen en milieumisdadigheid niet de enige verkeerstechnische idioot. Personeel van de in Nederland gevestigde ambassades van ontwikkelingslanden kan er ook wat van. Volkomen maling aan alles. Onlangs reed de privé-hoer van de Russische ambassadeur straffeloos met haar dronken kop een stuk of zes geparkeerde auto’s in puin. Deze week sloeg Angolees ambassadepersoneel een televisieverslaggever van PowNed het ziekenhuis in, nadat die wat opmerkingen had gemaakt over een aantal fout geparkeerde auto’s. Overigens opvallend: het hulpje van de ambassadeur van Angola is een soort klerenkast van dik twee meter, en dat opdondertje met die microfoon liet zich dus mooi niet intimideren. In tegenstelling tot die Rutger Castricum, sterverslaggever van die onderbuikomroep. Die was in geen velden of wegen te bekennen. Nee, Rutger treitert liever oude dametjes, weerloze politici of bejaarde wetenschappers. De held.

Maar goed, er is nog meer narigheid, qua autoverkeer. Hebt u weleens van Jeroen Recourt gehoord? Kamerlid voor de PvdA. Hij bezorgde mij gisteren een lelijke lachstuip, die nog steeds niet helemaal is overgegaan. Recourt vindt dat mensen die hoge schulden hebben en een bekeuring krijgen, hun verkeersboete zachtjesaan op vriendelijke wijze moeten kunnen afbetalen. Het principe van een bekeuring is ‘boter bij de vis’. Behalve als je barst van de schulden, vindt Jeroen Recourt. Wat hem betreft, word je dan gematst met een lollige betalingsregeling. Dus iedereen die braaf meteen zijn rekeningen voldoet, moet zijn prent meteen betalen, op straffe van fors extra kosten, maar iemand die schijt heeft aan een beetje behoorlijk betalingsgedrag, die wordt gematst. Nu weet ik wel dat rood de kleur van het socialisme is. Van de PvdA dus. Maar dat iedereen die rood staat en door rood rijdt dus volgens de Haagse salonsocialisten rustigaan mag betalen… Ik vind het een beetje gek.

Maar goed, gek zijn ze sowieso bij de PvdA. Neem nu die Rotterdamse wethouder van Turkse komaf Hamit Karakus. Was eerder al betrokken bij vriendjespolitiek met Turken die een illegaal en vooral levensgevaarlijk Moslim-internaat runden. Werd door de gemeente opgetreden tegen dat brandgevaarlijke haatbaardenhonk? Nee. Integendeel. In plaats daarvan werd de ambtenaar die die misstand aan de kaak stelde door Hamit ontslagen. Inmiddels is uitgelekt dat Hamit Karakus via de bankrekening van de Sociale Dienst de achterstallige ziektekostenpremie van een horde bijstandstrekkers heeft afgekocht. Raar. Iemand die braaf zijn rekeningen betaalt, die wordt niet geholpen en moet als hij gebruikmaakt van een bijstandsuitkering zelfs aan de slag om zwaar onderbetaald allerlei kutklussen op te knappen, maar anderen die volkomen schijt hebben aan alles, die worden dus gematst. Ik schoot onbedaarlijk in de lach toen er werd gezegd dat die bijstandtrekkers in de toekomst het bedrag misschien alsnog zouden moeten gaan terugbetalen. U en ik weten nu al, hoe dit zal aflopen…

Toch vind ik dat Rotterdam ook wel wat schattigs heeft. Zo’n zielige brug, zo’n overdreven station waar je uit je kleren waait. De tram die nooit op tijd is. En dan dus die Sociale Dienst. Die heeft bedacht dat de steuntrekkers, om te leren omgaan met verantwoordelijkheid en samenwerking, verplicht aan sport moeten doen. Zo schattig. En opeens werd het mij duidelijk. De kneuzen uit de kaartenbak voetballen. In het eerste team. Van Feijenoord.