De broek van Anouk
Even met het Entrepotdok gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Mevrouw Nevenzeel in de buurt?”
De huishoudelijke hulp vroeg mij om een ogenblik geduld. Mevrouw Nevenzeel had net een jodenkoek in haar mond gepropt, dus die broodmolen moest even worden leeggekauwd. Na enige tijd kreeg ik de vrouw des huizes aan de lijn, met de vraag, wat zij voor mij kon betekenen. “Dag mevrouw Nevenzeel. Vertelt u mij eens: toen u aan het Entrepotdok kwam wonen, was Artis er toen al? Of woonde u daar al voor 1838? Nee toch?” Mevrouw Nevenzeel stelde, dat ik met mijn volstrekt overbodige vraag naar de bekende weg had gevraagd. Dat was ik niet met haar eens: “Waarom zeurt u dan zo om het geluid van Fernandez de Zeeleeuw? Als u geen dierengeluiden wilt horen, dan gaat u toch niet bij een dierentuin om de hoek wonen?” Mevrouw Nevenzeel antwoordde met trillende stem dat het geluid van Fernandez haar zo deed denken aan de Tweede Wereldoorlog, toen zij als ongeveer tienjarig meisje had moeten onderduiken wegens de Jodenvervolging. Dat snapte ik niet, dus ik informeerde naar het hoe en waarom: “Maar mevrouw Evenzeel, wat heeft het geluid van een bronstige zeeleeuw nou te maken met de Jodenvervolging?” De angstige dame antwoordde dat ze zich opgesloten had gevoeld omdat ze wegens de herrie haar ramen niet open had willen zetten. Net als in de oorlog, toen op haar onderduikadres de ramen veiligheidshalve ook dicht moesten blijven. Ik stond perplex: “Ho. Ik begrijp best dat mensen met oorlogstrauma’s overstuur raken of angstig worden van het geluid van marcherende laarzen. Of van mitrailleurschoten als de buren een oorlogsfilm bekijken. Maar om nou naar de Raad van State te gaan over een zeeleeuw die nota bene al meer dan twee jaar niet eens meer in Artis woont, dat gaat me te ver. U kookt zeker ook elektrisch?” Verbaasd vroeg mevrouw Nevenzeel wat ik daarmee bedoelde. “U zult wel angstige herinneringen hebben aan gas. En de tram in Amsterdam-Oost moet zeker ook worden opgeheven wegens pijnlijke herinneringen aan het Jodenvervoer naar het Muiderpoortstation? En u schrijft zeker ook de krant aan, dat ze geen stripverhalen meer publiceren?” Mevrouw Nevenzeel vroeg nieuwsgierig naar het verband tussen stripverhalen in de krant en haar oorlogstrauma. Ik antwoordde: “Die dagelijkse strips worden soms afgesloten met de tekst ‘Wordt vervolgd’ en dat zal best confronterend zijn.”
Heus. Ik probeer begrip te hebben voor iedere angst en ieder trauma. Bij wie dan ook en waar dan ook. Maar er zijn grenzen. Naast een dierentuin gaan wonen, dan zeggen dat je last hebt van de dierengeluiden en vervolgens stellen dat dat je oorlogstrauma’s activeert omdat je je keukenraam niet open wilt zetten. Nee, dat gaat mij te ver. Dit klinkt als een met de haren erbij gesleepte smoes, net zoals van die zwartrijders in de tram die niet willen worden gecontroleerd door controleurs die plotseling instappen, omdat dat zulke nare oorlogsherinneringen oproept. Maar goed, mevrouw Nevenzeel is heus niet de enige zorgwekkende bejaarde. Kijk maar naar de VVD. Ook een mooie collectie onrustbarende oudjes. Zoals die Ivo Opstelten. Een in 1724 geboren bankierszoon die nu namens de regering de baas is van Fred Teeven. Heeft ‘ie mooi een gezagsprobleem. Of die Jos van Reij. Wegens corrupt gerotzooi aan de kant gezette Roermondse wethouder, je weet wel, van dat lekken van kandidaatsgegevens en dat reclamebord voor vriend Weekers. Die is niet oud-, maar vroegdement. Arme VVD. Op het komende partijcongres gaan ze nu een presentatie houden over integriteit binnen de partij. Die presentatie zal drie seconden duren. Langer niet. Zo schattig. Ik barstte trouwens in snikken uit, toen ik hoorde dat Mark Rutte een voorzitter heeft benoemd voor een landelijke integriteitswerkgroep. Femke Halsema. Een gewetenloze heks die zich bezig moet gaan houden met integer handelen. Bewonderaarster van die brandbommenterrorist die adressen publiceerde in krakersblaadjes, die overigens de nieuwe campagneleider van haar partij is. Femke als integriteitsvoorzitter. Door een VVD-bril gezien inderdaad de uitgelezen persoon voor de klus. Want integriteit heeft binnen de VVD echt helemaal niets om het lijf.
Nee, dan Anouk. Die heeft tenminste wel wat om het lijf. Qua zangtalent én qua kleren. Eenvoudig zwarte outfit, die prima paste bij het prachtig sobere liedje dat ze dinsdag in Zweden zong. Maar ja, die Sieneke. Die had toch wat te zeiken. Een paar jaar geleden kansloos in de onderste regionen van het Eurovisie Songfestival geëindigd met een belachelijk shalalalishalalalaliedje met een bespottelijk draaiorgel op het podium. Dommige Sieneke had wat te zaniken over de kleren van Anouk. Te gewoontjes, zo’n broek, vond Sieneke. Rot toch op. Bij wijze van stil protest zit ik dit stukkie nu te tikken in een stemmig zwarte outfit. Zonder opsmuk. Geen draaiorgel of hoempapajurk te bekennen. Klaar. Trouwens hartelijke felicitaties voor Anouk met het bereiken van de Eurovisiefinale.
Ook felicitaties voor Bazbo. Hartstikke aardige collega-columnist. Hartstikke goeie schrijver ook. En vandaag hartstikke jarig. Misschien moet je even met vrouwlief feestelijk uit eten gaan. Maar niet in Heerhugowaard. Althans, niet naar die Chinees aan de kade. Want dat leidt maar tot verwarring. Ik zag het zelf, in de nieuwstracker. Drijvend Chinees restaurant gezonken. Drijvend gezonken? Huh?
Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar trudynielsen1967@yahoo.com. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.
Eindredactie FOK!columns
