Sylvies stoute vriendin

Even met Sanoma gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Molman in de buurt?”

De directiesecretaresse vroeg mij om een ogenblik geduld. Het doorverbinden lukte niet omdat de heer Molman zojuist zijn telefoontoestel had gesloopt. Nomen est omen. Molman… Nadat de geplaagde Sanoma-directeur aan een andere telefoon was geholpen, kreeg ik hem eindelijk aan de lijn. Tijd voor een eerste plaagstootje mijnerzijds: “Ha Dick! Je hebt mooi mazzel dat je geen Engelstalige uitgaven beheert, jongen!” Nadat de heer Molman mij te verstaan had gegeven dat hij schoon genoeg had van al die geintjes over zijn in internationaal verband wat onhandige voornaam, informeerde hij met zorgelijke stem, waar ik hem voor belde. Tijd om de koe maar eens bij de horens te vatten: “Alles gaat stuk hè? Hoe krijg je het voor mekaar! Nou gaat dat oudewijvenblad van je ook al ter ziele. De Esta!” Molman  mompelde iets over de toegenomen concurrentie van de digitale media, maar daarvan was ik niet onder de indruk: “Gelul, Dick! Die digitale concurrentie hadden jullie al gemold. Dat Sanoma-concern van jou heeft nog niet zo heel lang geleden op meer dan vakkundige wijze dat weblog.nl, met al die wijven die denken dat ze kunnen schrijven, grondig vernield. Nog maar één op de zesduizend schrijfsters kan nog bij haar blogjes, nadat het hele systeem een jaar in storing had gelegen. Dus met die digitale concurrentie loopt het wel los.” Uitgeversbaas Dick sputterde nog wat tegen over de economie die wat tegenzat en over de instortende advertentiemarkt, maar ook daarvan was ik in het geheel niet onder de indruk: “Hou op! De Esta richtte zich toch op oudere vrouwen? Met die vergrijzing in ons land is dat toch een goudmijn? Een eersteklas advertentiefuik. Vol met reclame voor rode haarverf zodat die zelfbewuste wijven er lekker gek uitzien. Vol reclame voor verantwoorde karnemelkproducten om de botontkalking een ferm halt toe te roepen. Camouflagemake-up om de gigantische plooien in die koppen -die liefkozend ‘droogterimpeltjes’ worden genoemd- onopvallend dicht te smeren. En pagina’s vol steunkousen en TENA lady. En zo’n blad help jij in de vernieling!” Molman mompelde iets over dat andere bladen onder zijn verantwoordelijkheid wél floreerden. Wederom was ik niet onder de indruk: “Zoals de Revu zeker. Ben benieuwd hoelang dat blad nog bestaat, nu het zelfs een dyslectische supercrimineel met zijn sensatiecolumn niet lukte om de oplage een beetje tot een aanvaardbaar peil op te krikken. Sanoma heeft net zo veel met tijdschriften te maken als Saroma met pudding. Het is het allemaal nét niet.” Kwaad verbrak Dick Molman de verbinding.

Nou ja, ook oude wijven hebben niet het eeuwige leven, natuurlijk. Margareth Thatcher. Bleek weliswaar van ijzer, maar niet onsterfelijk. We hebben wel een prachtige manier gevonden om de verhoudingen met Groot Brittannië nog even fijn op scherp te zetten. Want wie sturen we naar de uitvaart van dat mens? Onze premier? Nee, die heeft het te druk met het uitleggen van het sociaal akkoord. Dikke Willem? Ook niet, die is druk doende, uitgelegd te krijgen dat met het begrip ‘troonsbestijging’ niet het toilet wordt bedoeld. Nee, om de Engelsen te pesten, sturen we Ruud Lubbers. Die tijdgenoot met die borstelige wenkbrauwen. Ruud is dolgelukkig dat hij volgende week in Londen weer eens een billentikker aan kan doen. Als officieel afgevaardigde een billenknijper in een billentikker als ultieme belediging voor de Britten. Ik vind het werkelijk prachtig! Echt, de donderdag, de dag waarop ik deze column pleeg te schrijven, is zo’n vrolijke dag!

Neem nou die kampers. Die Frans Bauer die weer een seizoen gaat kijken bij de zigeuners. Ik werd zó vrolijk, toen ik dat las. Allemaal dieventuig onder elkaar. Bauer gaat naar het voormalige Oostblok. Hoeft niet. Voor woonwagencriminelen kun je veel dichter bij huis terecht. Best. Daar stuitte de politie op een groot aantal vuurwapens en een ondergrondse hennepkwekerij. Zie je wel? Ze deugen gewoon niet, die kampers. Neem nou die Rafael van der Vaart. Ook op een kamp geboren. Bonje met zijn vrouw. Dus geeft ‘ie haar gewoon een knal voor haar harses. En voordat de kneuzingen in het gezicht van zijn modelvrouwtje zelfs maar de kans hebben gehad om ordentelijk te genezen, ligt Rafael te vozen met de beste vriendin van vrouwlief. Sabia Boulahrouz. Je zou als weldenkend mens toch iets hebben van: “Foei, stoute Sabia!”, maar nee hoor: die houdt nu bij hoog en bij laag vol dat zij en Sylvie nog steeds dikke vriendinnen zijn. Ach, je gaat er  met elkaars man vandoor en dat is dus doodnormaal. Geen enkel benul van de begrippen mijn en dijn. Of het nou gaat om een gejatte telefoon, de handtas van oma of de man van je vriendin. Maakt niet uit! En Rafael vindt het prima. Altijd maar in eigen doel moeten schieten is immers nogal vernederend voor een voetballer. Maar goed, die Sylvie en die Sabia zijn zo enorm stom… Die denken dat in Hamburg de Reeperbahn een spoorlijn is.

Qua spoor trouwens mooi nieuws. Het personeel van de NS krijgt er een paar procent salaris bij. En de onregelmatigheidstoeslag wordt verhoogd. Terecht. Want onderschat niet, hoe belastend het voor een conducteur is om in de eerste klas de krant te zitten lezen: dan weer vroege dienst, dan weer late dienst. Valt heus niet mee, fysiek. En er is nóg een mooie opsteker voor het treinpersoneel. Een baangarantie tot 2017! Althans, als ProRail zijn zaakjes een beetje op orde houdt. Anders is er tegen die tijd geen spoorbaan meer te vinden, natuurlijk.

Qua baangarantie hebben de werknemers van vleesverwerker Willy Selten in Oss het minder goed getroffen. Het werk ligt stil nadat de inspectie paardensnippers tussen de rundvleesbrokken had aangetroffen. Sindsdien wordt er ook geen salaris meer betaald. Volkomen terecht laten drie werknemers die tent nu failliet verklaren. Dat is de enige manier om alsnog hun salaris te kunnen opeisen via het UWV. Dat betekent wel dat vleesknoeier Willy Selten de tent moet sluiten. Al het personeel zonder baan op straat. Wel een leuke geste: voor een gouden horloge als dank voor bewezen diensten is er natuurlijk geen geld. Maar ze krijgen wel bij wijze van afscheidsgeschenk een mooi boeket. Paardenbloemen.

Als je interesse hebt, stuur dan een column van jouw hand naar trudynielsen1967@yahoo.com. Of stuur een PM. Je krijgt z.s.m. een reactie.

Eindredactie FOK!columns