Badr Hari naar Lelystad
Even met de Nationale Politie gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Hoofdcommissaris Bouman in de buurt?”
De wachtmeester vroeg mij om een ogenblik geduld. Gerard Bouman was even naar de buurtsuper om een blikje koperpoets. Voor z’n insignes. Dat vond ik logisch aangezien het politielogo altijd het grootst mogelijke respect verdient, dus ik wachtte geduldig op ’s mans terugkeer. Na enige tijd kreeg ik de superdiender aan de lijn. “Ha, Gerard. Dankjewel!” Verbaasd vroeg de heer Bouman, waar ik in vredesnaam op doelde. Dus ik ging over tot een nadere toelichting: “Jij en je mensen hebben me weer zo’n enorm vrolijke week bezorgd. Met die rechtszaak tegen de makers van Dokter Tinus. Omdat je niet wilde dat die mentaal getormenteerde smeris in die serie gekleed ging in een politiepak met bijbehorende logo’s. Omdat zo’n rare smeris slecht was voor het imago van de Prinsemarij.” Hoofdcommissaris Bouman gaf mij met barse stem te verstaan dat het bewaken van het imago van de politie een zeer belangrijke zaak was. Dat was ik helemaal met hem eens: “Klopt. Aan dat imago kun je geen aandacht genoeg besteden. Hoog tijd om een aantal smerissen die met de teksten van opgenomen telefoongesprekken hebben gerotzooid maar eens fijn op staande voet te ontslaan. Imagodingetje. Hoog tijd om een aantal russen die vertrouwelijke informatie doorlekken aan de onderwereld even als de wiedeweerga de laan uit te sturen. Imagodingetje. En al die zwaarlijvige straatagenten die geen vijftig meter kunnen rennen eens even een paar weken dagelijks naar de sportschool te sturen. Imagodingetje. En hoog tijd om van een aantal van die hoofdagentjes die hun politiewagen op de stoep voor de afhaalchinees parkeren omdat anders de nasi rames koud wordt, even hun rijbewijs af te pakken en qua vervoermiddel te degraderen tot een dienstfiets. Imagodingetje.” Zonder nog een woord te zeggen, smeet hoofdcommissaris Gerard Bouman de hoorn op de haak. Ik vond dat erg onbeleefd. Imagodingetje. Ons Nationale Politiekorps kent dus nogal wat mafkezen, maar daar doet de Hermandad amper wat aan, zo blijkt uit onderzoek van de NRC-Next. Maar dan wel zeuren over het imago van de, politie dat last heeft van een rare smeris in de prachtige televisieserie Dokter Tinus. Dan ben je echt de weg een beetje kwijt, dunkt me. Volkomen terecht gaf de rechter de politie ongelijk. Sta je mooi voor lul, in de rechtbank.
Meer hilarisch rechtbanknieuws betreft Roberto Stegeman. Of eigenlijk moet ik zeggen Hoge Raad-nieuws. Ons hoogste rechtscollege besloot dat het Hof een zaak tegen Stegeman moet overdoen. Gedoe naar aanleiding van de uitzending van Stegeman, waarin werd aangetoond dat de beveiliging van Schiphol zo lek is als een mandje. De vraag is, of Stegeman wel of niet terecht gebruik had gemaakt van een vals pasje om zijn punt te maken. Om je dood te schamen. In plaats van dat iedereen alles op alles zet om onze Nationale Luchthaven weer veilig te maken, gaan we juridisch haarkloven over het pasje van Roberto. Die Opstelten wil de vergoeding voor rechtszaken voor arme mensen beknotten. Want er wordt teveel onzin voor de rechter gebracht, vindt Opstelten. Daar word ik dan toch een beetje lacherig van. De benedenmodale burger kan wat Opstelten betreft de boom in met zijn rechtszaken, maar er wordt wel voor tienduizenden euro’s aan gerechtskosten verspijkerd om het leven van een journalist zuur te maken. Hoe serieus kun je zo’n minkukel als die Opstelten dan nog nemen? Da’s geen serieuze minister, maar een amateur!
En dat doet mij denken aan Lelystad, qua amateurisme. Die oerlelijke vlek op de landkaart wordt bekroond met de BNG-Prijs voor beste amateurkunstgemeente 2013. De jury heeft lof voor de inzet van de amateurkunst, het onderwijs en verschillende instellingen in de stad om zich gezamenlijk te richten op mensen die bezig zijn met kunst. Tsja. Als alles wat schots en scheef is, als kunst wordt beschouwd, dan zit je inderdaad goed. Hele woonwijken zijn daar ontworpen door blinde architecten en gebouwd door dronken bouwvakkers. Inderdaad, het amateurisme druipt er vanaf. In de Punter, nabij de supermarkt, heeft vorige week een hond een drol gedraaid. Is nu beschermd stadsgezicht, want amateurkunst. Belachelijke quasi-oude architectuur: Batavia-Stad. Valt nu onder monumentenzorg. Amateurkunst. Vlakbij het station staat een soort casino. Zo enorm armoedig, daar kan zelfs Badr Hari tussen 20 en 8 uur geen kwaad doen. BNG-prijs voor beste amateurkunstgemeente. Ik word echt heel erg enorm vrolijk.
Maar pas écht enorm vrolijk werd ik van de uitkomst van een veiling door Arriva. De hoogste bieder mocht gedurende 15 jaar zijn naam zien pronken op een van de treinstellen van Arriva. Een enorme aantrekkingskracht voor allerlei ijdeltuiten, natuurlijk. Maar wie was uiteindelijk de hoogste bieder? Dat zullen we nooit weten. Een persoon die anoniem wenst te blijven, heeft 64.500 euro geboden. Anoniem dus! De naam op die trein zal dus ook niet Piet de Vries zijn of iets in die geest. Nee. Er zal 15 jaar een Arriva-trein met de naam War Child rondrijden. Betaald door een anonieme begunstiger. Kijk, dán ben je een baas!
