Sacha de Boer en Gesitrans
Even met SEO Economisch Onderzoek gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Schraven in de buurt?”
De economiestudent die toevalligerwijze de telefoon opnam, vroeg mij om een ogenblik geduld. De heer Schraven zat onder zijn bureau. De balletjes van zijn telraam waren losgeschoten en op de grond gevallen. Zodoende. Na enige tijd kreeg ik de voorzitter van SEO aan de lijn. Die vertelde dat hij weinig zin had om mij te woord te staan. Hij was deze week toch al overstelpt met akelige telefoontjes. “Dat verbaast me niets. Eigenlijk zouden die twee miljoen OV-reizigers je ook nog even moeten bellen. Met je stomme flutrapport!” Jacques Schraven ontplofte zowat en riep dat het nu afgelopen moest zijn met dat gemekker over die vergissing. Tijd voor een stevig antwoord. “Vergissing? Schei uit. Je hebt deze week een flutrapportje gepubliceerd met het bericht dat het regionale OV tegenwoordig twee keer zo veel van onze belastingcenten krijgt. Niets van waar. Die onderzoekers van jullie hadden per ongeluk ook het geld voor fietspaden en stoplichten bij het OV opgeteld. Dat noem jij een vergissing? Ik vind dat prutswerk. Knoeierij! Ja, zo kan ik het ook.” De heer Schraven bulderde in de telefoon dat het allemaal de schuld van het CBS was. Want hij had hun cijfers gebruikt. Ik schoot in de lach, en hinnikte: “Hahaha, dus je jat gewoon de cijfers van een ander, noemt dat dan een onderzoekje, en als het verkeerd uitpakt, is het opeens hún schuld! En dat is nog niet eens de enige blunder.” De geplaagde voorzitter van het SEO-onderzoeksbureau bromde dat nu zeker dat kleinigheidje over die stadsregio’s aan de orde kwam. Inderdaad. “De subsidiecijfers voor de stadsgewesten kun je niet vinden op Google. Dus heb je er gewoon maar een slag naar geslagen. Nog te besodemieterd om even de telefoon te pakken en die stadsgewesten even te bellen. En dat broddelwerk noem je dan een rapport.” Een HAVO-scholier die zoiets als profielwerkstuk durft in te leveren, die krijgt daar hoogstens een 3 voor. Maar jij noemt dat bureau van je een serieus te nemen instelling?” Meester Schraven bulderde in de telefoon dat SEO Economisch Onderzoek een toonaangevend instituut was. En daar had ik hem tuk: “Was, ja. Wás. Maar nu niet meer. Vroeger. Maar nu is dat voorbij.” Koeltjes beëindigde de heer Schraven het gesprek. Een ego van hier tot Tokio, totaal ongefundeerd roepen dat de subsidie voor het OV is verdubbeld, zodat vervoerders, overheden en belangenorganisaties bergen moeten verzetten om die deuk in het imago weer weg te werken, maar ondertussen te belazerd om bij een zoektocht naar juiste cijfers even op te bellen.
Nou is de heer Schraven niet de enige die te besodemieterd is om de telefoon te pakken. Schraven was niet de enige die door mij werd gebeld. Ik heb ook maar eens een telefoontje gewaagd aan de firma Gesitrans uit Ysselsteyn. Een van hun chauffeurs was achter het stuur in slaap gesodemieterd en had in America een spoorwegovergang in puin gereden. Voordat ik daar eens flink over te keer zou gaan, vond ik wel dat de firma Gesitrans de kans moest krijgen, het verhaal te ontkrachten. Ik kreeg de echtgenote van de directeur aan de lijn. Nee, haar man was niet bereikbaar. Die was met zijn hobby bezig. Ze zei het echt. Met z’n hobby bezig. En dan mag je natuurlijk niet worden gestoord op de dag dat je bedrijf een paar ton schade aanricht en je de kans krijgt, je bedrijf en je personeel in bescherming te nemen. Ik heb maar voorgesteld dat de beste man mij even zou terugbellen als hij was uit gehobbyd. Nooit meer wat van gehoord. Eén ding is duidelijk: hij heeft dus niet willen en kunnen ontkennen dat zijn chauffeur achter het stuur in slaap was gesukkeld. We kennen allemaal de beelden van vermoorde gezinnetjes op de snelweg. Doodgereden door een vrachtwagen. In slaap gesukkeld. Directies van bedrijven die het blijkbaar goedvinden dat hun chauffeurs knikkebollend achter het stuur kruipen, zijn eigenlijk gewoon moordenaars. Gesitrans, voor al uw agrarische transporten. Heerlijk, om als inwoner van een grote stad zo’n man nu eens met een mooie agrarische term aan te spreken. Boerenlul.
Maar goed, we hebben het natuurlijk wel over Limburg. Sowieso een plek waar de rest van het land een beetje op neerkijkt. Met lelijke steden, achterlijke politici en een oververtegenwoordiging van CDA-, VVD- en PVV-stemmers. Serieus te nemen mensen vind je noordelijker. Zoals Sacha de Boer. Naast Rob Trip en De Stotteraar Van Parijs al heel lang een vertrouwd gezicht bij het journaal van 8 uur. Maar Sacha stopt. Ze gaat doen wat ze het liefste doet. Foto’s maken. En er valt zat te fotograferen. Een bushalte waar nu helemáál geen bus meer komt omdat de overheid zich door de rekenwonders van SEO in de maling heeft laten nemen. Een aan gort gereden overweg als voorbode van een stel kinderlijkjes op de snelweg. En een lange rij angstig kijkende mensen bij het toilet in een woonwarenhuis.
Want SEO en Gesitrans zijn heus de enige niet die overal schijt aan hebben. Kijk maar naar de amandel-chocolade-butterscotch-poeptaarten van de Ikea.
