Genaaid bij Albert Heijn (the story continues)
Al een hele tijd geleden schreef ik in deze serie een -wat ik toen dacht- laatste deeltje. Goed gesprek met de winkelbaas en de hoop dat het goed zou komen. Tijd voor wat anders. Dus belangen behartigd van huurders in de sociale woningsector en de onbetwiste nummer twee in reizigersland opgericht. Die aardige filiaalchef werd overgeplaatst, tot mijn spijt. Hij is vervangen door een vriendelijk mannetje met een wijkende haargrens en een hippe bril, en door een goedlachse jongedame.
Sindsdien is de situatie in de Albert Heijn-vestiging die mijn speciale aandacht heeft amper verbeterd. Nog steeds grijp ik regelmatig mis als ik Zuivelhoeve Volle Melk wil en zijn allerlei andere producten meermalen niet voorradig. Staan de potjes rode kool en rode bieten kriskras door elkaar en liggen de dure afbakbroodjes op het schap achter het bordje van de goedkopere. Kassa!
Maar wat ik vooral erg vind, is dat kassabonnetjes nog steeds vaak niet kloppen. Het komt meermalen voor, dat de artikelen met de 35%-kortingsstikker toch voor de volle prijs worden afgerekend. Dat betekent het zoveelste bezoek aan de servicebalie. Klanten die geen bonnetje hoeven, en dus ook niet kunnen nagaan of het totaalbedrag wel in orde is, lopen dus een flink risico, teveel te betalen. En, waarde lezer, denk nu niet dat ik zo’n saaie en vrekkiger droogstoppel ben die ieder bonnetje aan een nauwkeurig onderzoek onderwerpt, maar ik ben nu eenmaal de vleesgeworden consument.
In het prachtige computertijdperk waarin wij leven, is Albert Heijn niet in staat om te zorgen dat de prijzen bij de kassa kloppen. Vorige week. Een gourmet-pakket van € 9,99 afgeprijsd met 35%. Wat was het bedrag op het bonnetje? € 9,09. Ik naar de servicebalie. Bleek dat de standaardprijs voor dat kleine gourmetpakket € 13,99 was. Ik ben erg benieuwd, hoeveel klanten dus ongemerkt teveel hebben betaald. Ik werd overigens vriendelijk geholpen, en kreeg zelfs een lekkere chocoladereep mee als goedmakertje. Aardig. Maar waar het om gaat, is dat de prijzen dus niet deugen.
Ik ben nogal een zoetbek, moet u weten. Albert Heijn was aan het stunten met speculaaspoppen. Logisch ook, want ze waren allemaal gebroken. Maar in mijn koektrommel komen speculaasbrokken uitstekend tot hun recht. Afgeprijsd, van € 5,99 voor € 3,99. Ik sloeg mijn slag. 400 gram speculaas voor € 3,99: een schappelijke prijs. Dacht ik. Op het kassabonnetje zag ik, dat ik toch echt de volle mep had betaald. En € 5,99 voor een kapotte speculaaspop is gewoon te duur. Op dat moment was ik het zat en besloot ik dat deze columnreeks dan toch maar een vervolg moest krijgen.
Ik vond het wel aardig, deze column te verfraaien met een plaatje van het schap met de afgeprijsde speculaaspoppen. Dus nog even terug met mijn camera. Daar stuitte ik op een tegensputterende winkelbediende, die mij vertelde dat het verboden was om foto’s te nemen. Ik liet mij niet uit het veld slaan, en maakte toch een paar foto’s. Bij de Albert Heijn staat ook een beveiliger. Die kwam aanlopen. Er zijn twee mogelijkheden: of de beste man is helderziende, of hij was gealarmeerd door een of ander stil alarm, dat was geactiveerd door de winkelbediende. Maar hij was te laat: ik had zojuist mijn laatste foto genomen en was inmiddels vertrokken richting kassa.
Maar één ding is duidelijk. Albert Heijn hecht dus blijkbaar meer waarde aan het handhaven van het fotografieverbod dan aan het zorgen dat de prijs bij de kassa altijd klopt. Kwestie van prioriteiten.
Dus u weet: u wordt nog steeds genaaid bij de Albert Heijn.
