Jolande Sap en de strontkar
In de rubriek Plat Haags nemen TheGrandWazoo, Driek Oplopers, Petertjeprik, Luc van Lier en harry64 het Nederlandse politieke landschap onder de loep.
Het is verschrikkelijk om te worden overreden door de strontkar. En dat is precies wat Jolande Sap is overkomen.
Natuurlijk. Ze heeft dingen fout gedaan, en voor het beeld is het nodig om deze missers toch even kort aan te stippen. Rond Kunduz (militair). Iets met een stekkerblok. Nog een keer Kunduz (maar dan qua begroting). En misschien ook wat matigjes qua leiderschap, wat een extra handicap is bij dat zooitje ongeregeld in haar fractie en haar partij. Maar er vallen ook pluspunten te melden. Bevlogen. Charmant. Werklustig. Trouw (geen wegloper na een verschrikkelijke nederlaag). Een combinatie van minpunten en pluspunten, dus. Hoe dan ook iemand die het niet verdient om als een schurftige hond te worden weggestuurd. Maar dat is haar wel overkomen.
Het bestuur van GroenLinks is een incompetent stel prutsers. Maar niet alleen dat. Hufters zijn het. Deze beweringen moet ik natuurlijk wel onderbouwen. Dat zal ik doen. Eerst even het prutsen, daarna de hufterigheid.
Over het prutsen. GroenLinks had -even kort samengevat en uit het blote hoofd- een commissie van wijzen aangesteld die het benoemen van de lijsttrekker moest regelen. Daaruit volgt dat die commissie beslist, wie van degenen die zich opwerpen als de nieuwe lijsttrekker geschikt zijn, en wie ongeschikt zijn. En de geschikten worden dan aan de partijleden voorgesteld. Wanneer een van de ongeschikt bevondenen opeens toch een persoonlijke verkiezingscampagne wil voeren, dient het bestuur achter de commissie te gaan staan. Met de mededeling aan het adres van de ongeschikte baantjesjager: “Je bent door de namens de partij ingestelde commissie te licht bevonden, dus je wordt geen lijsttrekker. Punt uit.” Maar nee, de kneuzen van het partijbestuur vonden het allemaal best: meneer de overlastmarokkaan mocht een verkiezingsgedoetje in gang zetten, met verwoestende gevolgen voor de partij. Arme Jolande. Zij mocht de scherven bijeen vegen terwijl haar nul komma nul blaam trof in dezen.
Over de hufterigheid: Na de voor GroenLinks verschrikkelijke verkiezingsnederlaag, stelde Sap in een beraad met de partijtop haar positie ter discussie. Uitkomst: ze mocht blijven als fractievoorzitter. Er zou een onderzoekscommissie komen naar de oorzaken van de dramatische verkiezingsnederlaag. Mooi. In zo’n geval is het wel chique om te wachten op de bevindingen van die commissie. Maar nee hoor. De commissie was nog niet goed en wel begonnen, of het partijbestuur liet Sap al vallen als een baksteen. Hoe? Door een vernietigende notitie te laten lekken naar de NRC. Een smeriger manier om iemand een dolksteek in de rug te geven, bestaat er haast niet. Jolande Sap restte slechts één ding: onmiddellijk aftreden. Saillant detail: volgens partijvoorzitter Weening is het allemaal de schuld van de media. Alsof de media een zogenaamd geheime notitie naar de krant faxen…
Dom is niet erg. Dat kun je iemand niet kwalijk nemen. Hufterigheid, echter, is wat anders. Hufters moet je weren. Die moet je negeren in de kroeg. In de tram zeggen dat ze niet naast je mogen zitten. Bij de bakker weigeren om ze te bedienen. GroenLinks-voorzitter Heleen Weening verdient na haar schandelijke wandaad levenslang te worden bespot en beschimpt.
Arme Jolande. Zo grof genaaid worden door het bestuur van de club waarvoor je je jarenlang met hart en ziel hebt ingezet, is verschrikkelijk. Hartverscheurend. En ik kan het weten: ik zal nooit vergeten, hoe het mij overkwam dat ik ooit op teletekst moest lezen dat ik niet langer de woordvoerder van ROVER was: een in alcohol gedrenkte wandaad van de doorgaans stomdronken voorzitter Michael van der Vlis, geflankeerd door een stel slippendragers in de vorm van een ROVER-bestuur dat niet de fut en het fatsoen had, iets tegen deze gang van zaken te doen. Zoiets maakt een kras op je ziel die nooit meer helemaal zal genezen, hoe goed het je ook lukt om uiteindelijk eerherstel af te dwingen en je leven weer succesvol ter hand te nemen. Het GroenLinks-bestuur is niet meer te handhaven. Ik hoop werkelijk dat deze column terwijl u deze leest al achterhaald is omdat het GroenLinks-bestuur, onder leiding van charlatan Heleen Weening, al niet meer in functie is. Partijraad vandaag. Die gaat er formeel niet over, maar wie weet…
Maar er is meer tuig. Eigenlijk niet zo heel erg gek, in een partij waar zelfs opruiers tot brandbommengeweld nog “buitengewoon integer” worden genoemd. Ineke van Gent, die zichzelf binnen de fractie totaal onmogelijk had gemaakt, en al voor de verkiezingen vrolijk aan de stoelpotenzagerij was begonnen. Door Sap af te schilderen als een idioot die schuldig was aan de beroerde sfeer in de fractie. Tofik Dibi, die na zijn volkomen terechte nederlaag in menig ouwehoerprogramma nog even wat extra schade voor de partij aanrichtte. En dan nu in koor een beetje roepen dat het allemaal wel erg hard aankomt.
En dan die Roel Berghuis van de FNV. Op Twitter: “Jolande Sap weg: dat krijg je van een soepel ontslagrecht.” Zo’n smerige trap na, aan het adres van iemand die toch al helemaal in puin ligt, dat is werkelijk het laagste van het laagste. Het gebrek aan fatsoen dat vakbondsbons Roel Berghuis aan de dag legt: daar kan menig GroenLinks- en ROVER-bestuurder nog wat van leren…
