Natte slipjes
Even met Tena gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Iemand van de afdeling Watermanagement in de buurt?”
De telefoniste meldde mij pissig dat de heer Van Oranje helaas niet aanwezig was. Wel wilde ze mij doorverbinden met de heer Van der Plas van de afdeling Public Relations. Die informeerde wat hij voor mij kon doen. “Ik bel jullie even over dat gezeik met die apothekers. Wat is dat nou? Dat jullie voor de zorgverzekering het voorraadbeheer moeten regelen, maar dat jullie de strikt geheime gegevens over de waterstanden van de patiënten gebruiken voor commerciële doeleinden? De zaak stinkt!” De heer Van der Plas bezwoer mij dat de goede bedoelingen van de firma Tena als een paal boven water stonden. Ik was niet onder de indruk: “Het is nogal vervelend dat incontinentiepatiënten worden opgebeld door die toko van jullie. Dan voel je toch aan je water dat het jullie er alleen maar te doen is, er nog een financieel slaatje uit te slaan?” De geplaagde heer Van der Plas vond dat ik daar beter over kon praten met mevrouw Geel van de Centrale Boekhouding, en verbond mij met haar door. Zij stak een verhaal af over hoe het water de firma Tena tot de lippen stond. Bijna failliet, aangezien allerlei vergoedingen vanuit de zorgsector waren opgedroogd. Ik was niet onder de indruk: “Dat zal best, maar dan nog ga je niet zitten graaien in de privacygevoelige patiënteninfo van de apothekersklanten met hun natte slipjes om het hoofd boven water te houden. Idioot!” Mevrouw Geel voelde nattigheid en gaf te kennen dat ze niet langer met mij wenste te spreken. Ik werd doorverbonden met de bedrijfsjurist, de heer meester Van de Watering. Die dreigde mij met gerechtelijke stappen als ik zo doorging, de firma Tena belachelijk te maken. Ik wist mij niet langer te beheersen en deed het zowat in mijn broek van het lachen. Probeer maar eens serieus te blijven als je belt met een firma in watermanagement waar de medewerkers Van Oranje, Van der Plas, Geel en Van de Watering heten. En dan zeggen sommigen, dat ík flauwe grappen maak. Ze doen het zelf. En dan ook nog een beetje gaan lopen dreigen met advocaten. Maar ja, zo gaat dat altijd met bedrijven in het nauw: draai ze de duimschroeven aan, en ze dreigen met schadeclaims. Daar kun je de klok -en zelfs de plaswekker- op gelijkzetten. Hou toch op.
Bij het horen van het woord ‘advocaat’ hou ik het sowieso niet droog, trouwens. Zeker niet wanneer het om dat befgajes van advocatenkantoor Koopman Van Steijn gaat. Die maken er bezwaar tegen dat er op het stationsplein in Den Bosch een huldiging komt voor onze Olympische medaillewinnaars. Want dan is hun poenige advocatenkantoor misschien wel wat minder goed bereikbaar voor de cliënten. Dus willen ze een kort geding aanspannen. Rot toch op. Ga dan niet met je kapsoneskantoor in het hartje van de stad aan het stationsplein zitten, recht voor het station. Dan wéét je dat er zich af en toe wat bijzonders voor je deur afspeelt. Als je dat niet wilt, sodemieter dan een eind op naar een of ander ongezellig kantorenpark met een uitstraling van nul komma nul! Maar goed, je bent te stom voor een echt serieuze studie, dus doe je rechten. Leer je wanneer je precies confrère moet zeggen en dat het verboden is om tegen het bureau van de president van de Rechtbank aan te pissen. En als je de woorden Burgerlijk Wetboek zonder haperen kan uitspreken, dan krijg je je bul. Wat ben je dan? Juist. Een lul met een bul. Bij Koopman Van Steijn Advocaten. En dan te bedenken dat we best trots mogen zijn op de prestaties van onze Olympische sporters! Veel medailles in de wacht gesleept. En ik vind dat z’n mooi woord, dat je steeds hoort. Medaillespiegel. Schitterend. Dat meneer Van Grunsven tegen zijn Ankie zegt “Schat, kijk eens in je medaillespiegel.” Ankie heeft niet zo heel erg goed gepresteerd, dit keer. Huwelijksproblemen, hoorde ik. Haar man schijnt Salinero per ongeluk Ankie te hebben genoemd en dat is natuurlijk nogal confronterend.
Over paardenbek gesproken: Stacey Rookhuizen. Nog zo eentje. Maar behalve dat je haar zo een bit in de arrogante grijnsbek zou willen rammen, deugt dat wijf van binnen ook niet. Voelt zich te goed om voor uitgaansgelegenheden in de rij te moeten staan. Vooral bij clubs waar ze niet zonder meer werd binnengelaten, maar tussen het normale volk moest staan, vond ze dit een erg vervelende ervaring. "Op een gegeven moment was ik daar zo klaar mee." Alsof je meer bent dan een ander. Wat verbeeld je je dan wel niet? Maar er is hoop: als ze een aanbieding uit Amerika krijgt, is ze zo weg uit Nederland. Mooi. Dan mogen ze haar houden ook. Lekker rustig.
