Vijftig keer zo duur
In de rubriek Plat Haags nemen TheGrandWazoo, Driek Oplopers, Petertjeprik, Luc van Lier en harry64 het Nederlandse politieke landschap onder de loep.
Ja. Inderdaad. Het klopt. Het is ontegenzeggelijk waar. En we weten het allemaal. De zorgkosten zijn nogal gestegen, het afgelopen decennium. Maar heus niet alleen doordat we met z’n allen steeds ouder worden en doordat er steeds nieuwere-maar-ook-duurdere technieken worden ontwikkeld. Nee, ook regeltjesneukers en zakkenvullers hebben een behoorlijk deel van die kostenstijging op hun geweten. Alleen al de enorme winsten die zorgverzekeraars en pillenfabrieken opstrijken, spreken wat dat betreft boekdelen.
Die nieuwe technieken, trouwens, hebben niet uitsluitend geleid tot kostenstijgingen. Er is de laatste tijd ook veel geïnvesteerd in het minder belastend en ook goedkoper maken van ingrepen. Een blindedarmoperatie, bij voorbeeld, was vroeger een hele ingreep waar je ook een tijdje voor in het ziekenhuis moest liggen. Tegenwoordig is dat vaak een kwestie van twee gaatjes in je buik, even bijkomen en hup naar huis.
En waarom zou je die nieuwe en duurdere technieken en medicijnen niet toepassen als die het leven van een patiënt minder rottig kunnen laten zijn? Of zit daar toch een grens aan? Hoe ver wil je gaan? Die medicijnen tegen de ziekte van Pompe, waarvan de verstrekking nu ter discussie staat. Ik heb begrepen dat die per patiënt 800.000 euro per jaar kosten. Moeten we zo enorm veel geld uitgeven aan één patiënt? En wat doen we, als de ouders van dit kind, die nu weten dat ze een genetisch defect voortbrengen, gewoon doodleuk nóg een kind zouden nemen en de rekening doodleuk aan de rest van het volk presenteren? Zeggen we dan dat de keuze van het nemen van een kind een recht is? Of toch maar niet? En als er nu een middel wordt uitgevonden tegen een andere levensbedreigende ziekte, en dat kost twee miljoen per jaar? Of zes? Doen we het dan ook nog? En intussen rijzen de zorgpremies en het eigen risico de pan uit. Waar ligt de grens?
En waarom vindt onze regering (je weet wel, die club van VVD, CDA die met gedoogclub PVV een banenmachine had georganiseerd met als resultaat 100.000 werklozen erbij, een recordaantal failliete bedrijven en een totaal gezichtsverlies in Brussel) die neoliberale marktwerking nog steeds zo geweldig? Alsof die marktwerking bestaat, trouwens. In Den Haag werd een jongetje geboren met een zeldzame afwijking. Door het ontbreken van een stofje in zijn lichaam, ontstond een ophoping van ammoniak in zijn bloed, met levensgevaarlijke gevolgen. Een apotheker maakte in zijn eigen laboratorium een medicijn. Erg bewerkelijk, maar voor 3.000 euro per jaar was het geregeld. Tot het bedrijf Orphan Europe zich bij hem meldde met de mededeling dat het een Europese subsidie heeft gekregen om het zelfde geneesmiddel te ontwikkelen! Deze pillenfabriek claimde vervolgens het alleenrecht. De kosten van het medicijn bedragen nu zo’n 150.000 euro per jaar. Per patiënt. Vijftig keer zo duur. En niemand heeft de apotheker geholpen bij zijn rechtszaak tegen Orphan Europe. De zorgverzekeraars vonden het wel best. Onze minister van Volksgezondheid vond het geen probleem. Niemand heeft het schorem van Orphan Europe tot de orde geroepen. En een voorbeeld als dit is nog maar het topje van de ijsberg, ben ik bang.
De zorg verwordt trouwen sowieso steeds meer trot een branche die veel weg heeft van tweedehands-autoverkopers. Kijk maar naar Amsterdam. Daar werd door de wegens fraude eerder veroordeelde directrice van het Slotervaartziekenhuis gretig ingestemd met de opmerking van een zorgverzekeringsdirecteur dat Amsterdam best wel met een ziekenhuis minder zou toekunnen. Het spreekt voor zich, dat het te sluiten ziekenhuis wat mevrouw de fraude-directrice betrof uiteraard niet het hare zou moeten zijn. Terwijl de overconcentratie aan ziekenhuizen juist wel aan de orde is in de wijk waar haar Slotervaartziekenhuis staat. Overigens ben ik van mening, dat er in ons land helemaal geen overschot aan ziekenhuizen is. In ieder geval niet zolang er patiënten met ernstige ziektes op wachtlijsten staan in afwachting van hun behandeling. Ja. Ook Amsterdam kent wachtlijsten.
Rare regels, zakkenvullers en tweedehands-autoverkopers als ziekenhuisdirecteuren. Onder verantwoordelijkheid van een VVD/CDA-kabinet dat dat allemaal wel best vindt en er dus niet tegen optreedt. En de zorg steeds onbetaalbaarder.
Ik geloof dat het hoog tijd wordt om na te gaan denken over een op Britse leest geschoeide Nationale Gezondheids Service. De overheid die de gezondheidszorg maar weer in eigen hand neemt. En in Oss staat geloof ik nog een pillenfabriek leeg. Mooi zo. Organiseren we een gezondheidszorg zonder zakkenvullers. En na de verkiezingen zou bij de coalitie-onderhandelingen een spijkerharde eis moeten zijn, dat de portefeuille Volksgezondheid per definitie niet mag worden gedaan door een bewindspersoon van VVD of CDA.
