Het begin van een relatie?

Er zijn van die dingen die in je leven gebeuren waar je het eigenlijk liever niet over hebt. Toch blijft mijn psychiater volhouden dat ik dat soort momenten moet delen met anderen. Waar ik het over heb? De ommekeer in mijn relatie met Nathan Drake. Van haat naar liefde.

Ik kan mij onze eerste ontmoeting nog heel goed herinneren. Ik had net een PlayStation 3 gekocht en ik hoorde zoveel mensen "Nu kun je eindelijk Uncharted spelen" zeggen, dat ik het als een van de eerste spellen in mijn nieuwe console stopte. Gelukkig voor mijn PS3 was deze nieuw, want anders had ik hem zonder enige twijfel binnen twee uur van het dak van een flatgebouw van minstens twintig hoog gegooid. Nog nooit heb ik een spel zo verafschuwd als Uncharted. Lineairder dan mijn geodriehoek, zulke houterige bewegingen dat Pinokkio er jaloers op wordt en het slechtst verzonnen verhaal ooit. Echt. Een Duitse U-boot halverwege een waterval in de amazone? Ik weet niet welke drugs de schrijver van dit verhaal heeft ingenomen, maar ik wil ze zeker een keer proberen.

Ik heb het uiteindelijk anderhalf uur volgehouden met vriend Nathan voordat ik het zelfs zielig begon te vinden voor mijn console. Wat was dit een verschrikking. Hoe heeft iemand dit ooit durven maken en mensen er nog voor laten betalen om het te spelen ook? Werkelijk het enige voordeel dat ik heb weten te halen uit Uncharted is de besparing op onderzetters. Daar heb ik er nu een minder van hoeven kopen. Ik heb mijzelf een plechtige belofte gemaakt, waarvan ik zelfs nog even heb getwijfeld of ik er geen bloedeed van moest maken. Nooit meer zou ik mijzelf de zelfkastijding aandoen van het spelen van een Uncharted-spel. En toch, toen kwam dat ene moment.

Ik kreeg namelijk voor langere tijd een PlayStation Vita in bruikleen. Omdat degene waar ik hem van kreeg een idee wilde hebben waar deze handheld naartoe ging, moest ik even langskomen. In het gesprek dat ik had kwam de vraag van welk soort spellen ik hield. Ik legde uit dat ik wel van sportspellen houd, maar niet echt van voetbalspellen, dat ik racers vaak wel grappig vind, maar dat mijn favoriete genres puzzelaars en action-adventurespellen zijn. En toen zei de beste man iets waarvan mijn hart minimaal drie secondes stopte. "Oh wat leuk, dan geef ik je er Uncharted: Golden Abyss bij." Ik hoorde direct een stemmetje in mijn hoofd heel hard NEEEEEEEEE!!!!!!!! roepen. Maar goed, mijn oma heeft mij een oud-Hollandse wijsheid geleerd over een gegeven paard en iets met zijn bek. Vol horrorgevoelens ging zowel de Vita als Uncharted mee naar huis.

Ik heb het spel denk ik eerst tien keer in mijn handen gehad en weer teruggelegd. Maar uiteindelijk is het kaartje toch in de Vita beland. Ik was compleet verrast. De eerste avond wisten mijn dichtvallende ogen en de knipperende batterij-indicator mij te melden dat ik al uren aan het spelen was. Ik werd vanaf het eerste moment opgezogen door het verhaal. Goed verteld en met plottwists die ik op veel plaatsen verwacht behalve bij Uncharted. Het spel ging met mij mee naar bed als een minnares die je niet los wil laten uit vrees dat ze niet meer terugkomt. De vriend die geen vriend bleek te zijn en de dame in nood die prima haar mannetje blijkt te kunnen staan. Ik was verkocht.

Het was als de boeken van Weiss & Hickman. Ik zette mijn wekker een uur eerder, zodat ik nog een uurtje kon spelen voordat ik naar mijn werk ging. ’s Avonds ging het eten in dubbel tempo naar binnen, want ik wilde per se weten hoe dit verhaal verder ging. Iets wat ik tot nu toe niet voor mogelijk hield was gebeurd. Ik was bezeten van de avonturen van Nathan Drake. Was de wereld minder lineair? Nee. Nog altijd stond Drake te hupsen voor een doorgang waarvan de makers blijkbaar niet wilde dat ik daar doorheen ging. Waren de bewegingen nu dan misschien natuurgetrouwer? Nee ,dat was het ook niet. Nog altijd loopt Nathan Drake rond alsof hij de dag begint met een fles Jack Daniels.

Het was dan dus echt het verhaal. Blijkbaar was dat het breekpunt in mijn eerdere Uncharted-ergernis. Het verhaal was hier zo goed dat ik het simpelweg niet meer kon laten liggen. Ik moest weten hoe het afliep. Het was als de dag dat ik voor het eerst Twin Peaks ging kijken. Ook toen moest ik weten wie nu eigenlijk Laura Palmer had vermoord. En autist als ik ben komt daar dan een niets ontziende dwangmatigheid bij kijken waarbij eten en slapen als noodzakelijk kwaad worden bestempeld. Nu is dit iets wat sowieso al niet heel vaak bij mij voorkomt, maar ik had het zeker al niet bij Uncharted verwacht.

Uiteindelijk kan ik de mensen van Sony's SCE Bend Studio dus niets anders geven dan grote hopen kudo’s. Zij hebben het in samenspraak met Naughty Dog voor elkaar gekregen om van de grootste hater van Uncharted een beginnend liefhebber te maken enkel en alleen met een eersteklas verhaal. Zo verschrikkelijk als ik tekeer ben gegaan in de 7-special over gedrochten van games, zo hard ben ik nu aan het wachten op een volgende Uncharted. En oh wee als dan blijkt dat Uncharted: Golden Abyss een toevalstreffer is geweest. Dan zal ik toch maar eens een hartig woordje moeten gaan spreken met de mensen van Sony en Naughty Dog.