Britt Dekker schuift 'm naar binnen
Even met Boulevard gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. De heer Verlinde in de buurt?”
De regie-assistente vroeg mij om een ogenblik geduld. De roddelvedette was even bezig. In zijn kleedkamer zat hij voor de spiegel te mompelen hoe geweldig hij wel niet was, vertrouwde ze mij toe. Leuk! Geroddel op de werkvloer van een roddelprogramma! Maar na enige tijd kreeg ik de fatsoenloze roddelnicht aan de telefoon. “Hee Albert! Je hebt je incestueuze prijzenfestival afgeblazen?” Gluiperige Albert gaf aan, geen idee te hebben waar ik op doelde. Dus ik vervolgde: “Die John Kraaykamp Musical Awards van je, die zijn toch geschrapt? Omdat je bonje had gekregen met die rare Jacques D’ Ancona, toch?” Albert gilde in de telefoon dat het gewoon niet kon, omdat de musicals maar een korte looptijd hadden en er dus geen fatsoenlijk jury-oordeel kon worden geveld. Zelden hoorde ik grotere onzin: “Hou nou toch op. De spoeling is in ons land zo enorm dun, dat er voor iedere zanger, zangeres, danser en danseres wel een of ander inteeltprijsje valt te ritselen. Zo gaat het al jaren. Met die Joop van den Ende die zelf de prijzen uitdeelt aan zijn eigen musicals en jij met je John Kraaykamp Musical Awards. Rot toch op!”
Het is ook wel tamelijk sneu. Nagenoeg niemand in de Nederlandse musical-scene kan meer dan drie noten zuiver zingen. Armoedige orkestjes of soms zelfs gewoon geluidsbanden. Lelijke decors. Zeer matige choreografie. Slappe aftreksels van musicals die er in the West-End of op Broadway wél goed uitzien, en wél het aanhoren waard zijn. Mooie stukken die hier worden verkracht. Sterker nog: zelfs voor de achterlijke bezoekers vertaald in het Nederlands. Want Engels is te ingewikkeld. Te moeilijk. Dan hebben de toeschouwers al helemaal geen idee meer, waar het over gaat. Hou op! Wel schattig trouwens, dat uit onderzoek is gebleken dat de meeste Nederlandse werknemers ook helemaal geen prijs stellen op Engelse namen voor hun functie. Ze voelen zich geen Assistent Toilet Attendee, maar gewoon pisbakkenschoonmaker. Niks Executive Sales Assistant. Gewoon kassameisje. Niks Manager Columns Frontpage, maar gewoon chef-stukjesschrijver. Geen kouwe drukte, maar gewoon lekker Hollandse functienamen. In een gezellige sfeer van “doe maar gewoon” en spruitjeswalm.
Vraag maar aan Britt Dekker. Zij is ook helemaal klaar met flauwekul als een Double Cheese Whopper, of een Spicy Chicken Wing Surprise Meal. Nee, Britt wil gewoon weer terug naar de boerenkoolstamppot. Ze schuift geen Happy Meal meer naar binnen, maar gewoon een rookworst. Zoals een braaf en dom Purmerends meisje betaamt. Want Britt wil geen klachten over dat ze te ongezond eet en dat ze daar dan van aankomt, en vettig overkomt ten opzichte van al die andere televisiemeisjes. Mooi zo. Hoe minder Britt, hoe beter! Ik werd wel een beetje lacherig toen Britt vertelde dat ze graag onherkenbaar de calorieënknaller bezoekt. Met een cappuccino op en een zonnebril. En dat ze na afloop graag een kopje capuchon drinkt.
Nou ja, mooi dat we met z’n allen dus wat verstandiger eten. We moeten ook wel, want de diëtiste is door minister Schippers van het Ministerie van Ongezondheid wegbezuinigd. Heel wat diëtistenpraktijken zijn veel klanten kwijtgeraakt en kunnen niet langer al hun medewerkers aan het werk houden. Maar ik vind het wel tamelijk grappig, eerlijk gezegd. Diëtisten die moeten afslanken…
