Genaaid op de bank

Ik heb die Nout Wellink nooit gemogen. Een pratende vetbult met de uitstraling van een zak aardappelen. Naar nu duidelijk wordt, blijkt die hufter ook nog een ordinaire megalomane vreetzak te zijn. Hij en zijn directievriendjes bij De Nederlandsche Bank vraten op jaarbasis voor 17.000 euro op. Op uw en mijn kosten. Aan lunches en diners. Terwijl de hele financiële wereld in elkaar sodemieterde. Op verzoek van Wellink werd de openbaarheid van die schandelijke gegevens angstvallig geheim gehouden. Totdat de door mij zeer gewaardeerde journalisten Tsjitske Boomsma en René Lukassen een hardnekkig beroep op de Wet Openbaarheid Bestuur deden, en uiteindelijk met RTL zelfs bij de rechter zijn gelijk moest bevechten. Met succes dus.

Nout Wellink van het CDA (u weet wel, dat staat voor Christen Democratisch Afvullen) werd door geen enkele grootbankier serieus genomen. Ook niet door onze zuiderburen, trouwens. Het opkopen van de ABN-Amro door die Belgische bank die daarna zelf door zijn financiële hoeven zakte heeft door een totaal gebrek aan gezag van Wellink ons land onnodig veel verlies opgeleverd. Wellink vrat nog eens een kreeftensoepje, een eendenborstfiletje, een op de huid gebakken zalmpje op een bedje van zuurkool in truffelolie en pastinaakchips en een tartaar van mango met hangop van citroen, en de Nederlandse belastingbetaler was weer een miljardje armer.

Arnout Henricus Elisabeth Maria Wellink. Kijk, dat Maria maakt een hoop duidelijk. Naaien is immers een oude Katholieke traditie. Of het nu om koorknaapjes gaat, of om het hele volk. Tien weesgegroetjes en het is je weer vergeven.

En dan de reiskosten van meneer Wellink. Per vliegtuig altijd in de first class. Dan zit je niet in de nek van degene die voor je zit te hijgen, nee, dan heb je een zee van ruimte. Vliegtickets van 13.000 euro per stuk. Maar dat geeft niet: dat geld wordt immers door u en mij betaald. Hilarische smoes van De Nederlandsche Bank: Wellink heeft last van zijn knie, dus heeft ‘ie wat extra beenruimte nodig. Jazeker, Wellink heeft last van zijn knie. Dat u dat even weet. Een fabrieksarbeider die last van zijn knie heeft, wordt de fabriek uitgetrapt en gaat uiteindelijk hopsakee de bijstand in. Nout Wellink niet. Nee. Die mag dan vliegtickets van 13.000 euro per stuk declareren.

Om je dood te schamen. Denk trouwens niet, dat die Wellink de enige idioot was, in de directie. Joanne Kellerman deed cursussen waarin zij op uw en mijn kosten op zoek ging naar wijsheid en liefde. In een tent. In Italië. Haar opleidingskosten bedroegen dik 20 mille per jaar. Op zoek naar liefde in een tent. Als het niet zo enorm triest was, zou ik echt onbedaarlijk in de lach schieten. O. Sorry. Toch gebeurd. De buren bellen aan. Of mijn bulderende lach wat zachter kan. De kinderen worden wakker en de hond slaat aan.

Echt, ik heb zo'n enorm leuke avond achter de rug. Waar de onderbetaalde arbeider het in de bedrijfskantine moet doen met een broodje kroket, luncht Wellink even een reeruggetje. De postbode wiens baan wordt geschrapt, moet zich in het sorteerhok zien te behelpen met lauwe koffie. Die hij zelf moet betalen. Wellink? Champagne. Uit uw en mijn portemonnee. De ploert. Ik hoop wel, dat de opvolger van de smerige profiteur Wellink zijn naam eer aan gaat doen. Want die heet Knot. En als ik weer eens wat beelden terugzie uit de tijd dat oplichtersbank Scheringa op de fles ging of de ING moest worden gered, dan keek die Wellink altijd zo zorgelijk. Dacht ik. Pas nu wordt mij duidelijk, wat de échte aanleiding was tot die bedrukte uitdrukking op die pafferige rotkop. Obstipatie.