Geen slipje

Even met het paleis gebeld: "Goedemorgen, Oplopers hier. Majesteit in de buurt?" De lakei vroeg mij om een ogenblik geduld, aangezien onze vorstin nog druk bezig was, haar kapsel te fatsoeneren. Ze zou me zelf straks wel even uitleggen, wat het probleem daaromtrent nu precies was. Geduldig als ik ben, wachtte ik af. Na verloop van tijd kreeg ik Mevrouw Gravin van Oranje-Nassau tot Amsberg Enzovoort aan de lijn. Bars informeerde ze, waarom ik meende, haar te mogen storen. "Trix, ik bel je even om je een hart onder de riem te steken. Ik zie in de voortijdig uitgelekte Rijksbegroting dat je wederom wordt gekort. Vervelend voor je. Gaat het een beetje?" Ik hoorde ons staatshoofd een sigaret opsteken, en ze verzuchtte dat het haar niet eens meer gegeven is, zelf met dit soort paleisberichten naar buiten te treden. Ze had willen aankondigen dat, nu het met de koopkracht in ons land zo slecht gesteld is, zij ook een steentje wilde bijdragen. Met dit gevalletje Koninklijke spindoctorij was ik het niet eens: "Kom op, Trix. Je weet net zo goed als ik, dat je budget is verminderd omdat Geertje Wilders dat zo heeft gewild. Die heeft het niet zo op buitenlanders die amper verstaanbaar Nederlands spreken. Zoals die vader van je. Je man. Je Argentijnse schoondochter. Al die gelukszoekers, die moeten we hier niet. Daar kom je met geen smoes meer overheen. Leg je daar nou bij neer, Trix!" Vermoeid verzuchtte Trix, dat ze geen zin meer had in die flauwekul. Dag in, dag uit door Jan en alleman bespot worden. Troonredes voorlezen die zijn geschreven door sukkels die amper een pen kunnen vasthouden. Met Koninginnedag de straat op, om zich te begeven tussen arbeiders, huisvrouwen en ander laag volk. Iedereen die wat te zeuren heeft als ze haar zus een handje helpt met wat fiscale handigheidjes. De verkoop van de dubieuze vakantieresidentie van zoonlief die maar niet wil vlotten. Nee, dit zou het laatste jaar zijn, dat ze het nog doet. Vanaf volgend jaar lekker op de bank met een paar flessen sherry, daar had ze zin in. Verschrikt reageerde ik: "Trix! Nee! Doe het niet. Blijf in functie tot je 100 bent. Alles is beter dan dat domme zoontje van je als vorst. Kom op, Trix, je kan het!" Maar majesteit bleek onvermurwbaar. Nu zelfs de subsidie voor de Koninklijke Familie zo omlaag gaat dat het een probleem wordt om de lakei die jaarlijks zo'n 3000 bussen haarlak op haar kop leegspuit nog langer te bekostigen, en haar kabinet en de ambtelijke onderdanen blunder op blunder stapelen, verdomt ze het nog langer. Ze heeft nu wel genoeg in haar hemd gestaan, ze snakt naar een beetje privacy, zei ze, en verbrak de verbinding.

Ik gun het haar. En studenten, die gun ik dat ook, die privacy. Maar helaas... Een site met privacygevoelige gegevens van duizenden studenten bleek een eenvoudige prooi voor hackers te zijn. Hun cv's lagen op Zorgnet Limburg voor het grijpen. Ik vermoed inmiddels, hoe dat kon gebeuren. Die website is natuurlijk beveiligd door iemand die is afgestudeerd aan Hogeschool Inholland. Uit dezelfde klas als diegene die de miljoenennota zo handig op internet had verstopt. Kost ook niks, maar dan heb je ook niks. Inmiddels blijken er zo enorm weinig mensen nog aan die hogeschool te willen studeren, dat er 470 mensen moeten worden ontslagen. Lekker dan, het management rotzooit maar wat aan, en het uitvoerend personeel verliest zijn baan. Knap. Het schijnt dat de wiskundelessen op Inholland nog worden gegeven met behulp van een telraam. Ze zitten sowieso nog meteen probleem, bij Inholland. Er moeten dus 470 mensen worden ontslagen, maar niemand weet, hoeveel dat er zijn. Lastig, lastig. Ik had nooit gedacht, dat een gerenommeerde onderwijsinstelling ooit nog eens zo gigantisch in zijn hemd zou kunnen komen te staan.

Tsja. In je hemd staan. Dat is vandaag nog lang niet het ergste wat je kan overkomen. Onze rariteitenredacteur Djeez meldde een dezer dagen het bericht, dat de Bond Tegen Dierenmisbruik of iets dergelijks vrouwen via Facebook had opgeroepen, vandaag geen slipje aan te doen. Uit solidariteit met de mossel, die in de hedendaagse keuken zo lelijk wordt uitgebuit. Zoiets ongeveer. Rot op! Allereerst vind ik de term mossel veel te ranzig voor het meest persoonlijke stukje dat een vrouw te bieden heeft. Ik sta bepaald niet bekend als een groot aanhanger van al te zeer fijnbesnaard taalgebruik, maar die term stuit me tegen de borst. En bovendien, als je ergens actie voor voert, moet je dat natuurlijk wel laten zien. Zoals een gebroken geweertje op een rever van je jas. Zo'n anti-kernenergiesticker die wij vroeger op onze schoolagenda plakten. Rode banieren met hamers en sikkels bij de socialistische demonstratie. Kleurenblinde verf op kraakpanden. Allemaal prima. Laat zien, je mening! Maar het daadwerkelijk tonen dat je meedoet aan deze mosseldemonstratie? Nee, laat maar. Ik vind het gewoon geen prettig idee. Bovendien, straks moet ik eerst per trein naar Rotterdam, en daarvandaan nog door naar het verre Hoogeveen. De gedachte dat eerder iemand op mijn stoel heeft gezeten zonder, eh, nou ja, laat maar... Als ik dan mijn krentenbol uit mijn onhandige jatten laat vallen op de lege stoel naast mij, dat ik die dan niet meer lust enzo... Dus doe die slipjes maar niet uit, dames! Ik pleit voor aanhouden!

Nee, ik pleit niet voor aanhouden bij de politie. Die houden juist ten onrechte aan. Zoals in Utrecht, waar een fotograaf onterecht in de cel werd gesmeten omdat hij op de openbare weg stond te fotograferen en zijn paspoort vervolgens niet wilde laten zien aan de agenten in kwestie. Voor deze smerissen geldt het gezegde "je hoeft niet aan een boom te hangen om een eikel te zijn", en het Openbaar Ministerie heeft excuses gemaakt. Mooi zo. Wel jammer dat vervolgens in Zeeland een bejaarde man in de cel werd gesmeten. Wegens ernstige vernieling? Nee. Zedelijke schennis? Nee. Grootschalige bankbreuk? Nee. Opa had op de stoep gefietst, en had de euvele moed om de verbalisanten even naar hun legitimatie te vragen. Die ze trouwens niet konden tonen. Dus werd opa door de twee buitengemeen dappere smerissen in de boeien geslagen en afgevoerd naar het bureau. Tegelijkertijd maken agenten bezwaar tegen de verhoging van de boetes die ze moeten uitdelen voor gevaarlijk en asociaal verkeersgedrag. Want die boetes leveren agressie op, en dat is voor de politieman lastig hanteerbaar. Tsja. Een fotograaf in de boeien slaan. Opa in de cel kwakken. Maar gewoon je werk doen... U ziet, waarde lezer, voor het moeilijke ambt van politieagent is moed nodig. Veel moed. En doorzettingsvermogen. Naar ik begreep, is die ene sollicitant die op het politieformulier in zijn naïviteit ook de kernwaarde ‘tactvol' had aangekruist, dus niet door de selectie gekomen...