Spannend wasgoed
Een berichtje van Estherschrijft in mijn postvak-in. Ze was door grote drukte niet in staat om voor vandaag zelf een column te schrijven. Dus vatte ik het plan op, vandaag effe een extra stukkie te tikken. Estherschrijft gerustgesteld, en ik weer wat nuttigs te doen. Maar dat is helaas niet gelukt.
De hele dag schiet ik bij welke activiteit dan ook, onbedaarlijk in de lach. Schuddebuikend hang ik op de bank. Het bestellen van een halfje volkoren bij de bakker is op een ernstige mislukking uitgelopen, aangezien ik mij door de aanhoudende proestbuien onmogelijk verstaanbaar kon maken. Eten lukte tussen mijn gehinnik door ook niet echt fantastisch, en mijn poging om dan in ieder geval nog een beker koffie te drinken had tot resultaat dat ik nu met een tissue de spetters van mijn beeldscherm moet halen.
De dag begon zo goed. De wekker ging op een alleszins aanvaardbaar tijdstip af, mijn dagelijkse kortje voor de weblog werd vlotjes bedacht en geschreven, de koffie probleemloos gezet en Mevrouw Oplopers lief uit bed gehaald. Tot zover niets aan de hand. Maar toen beging ik de stommiteit van mijn leven. Ik zette de televisie aan, om even naar het nieuws te kijken. Ik raakte in een reclameblok verzeild.
Leifheit heeft een nieuw type droogrek. Voor in de tuin. Een gemoderniseerde variant van de alom bekende droogmolen. Een fantastisch staaltje high-tech. Als je aan een touwtje trekt, dan klappen de baleinen open, en worden de waslijntjes in het ingenieuze apparaat strak gespannen. Als je op een knopje drukt, klapt de ultramoderne droogmolen weer in elkaar. Geweldig! Het machien is verkrijgbaar bij de koop-nooit-iets-bij-de-Blokker-want-‘t-is-rotzooi-allemaal. Tot zover nog niet alteveel aan de hand. Maar toen ging het mis. Met een stem alsof hij iets heel vanzelfsprekends vertelde, liet de voice-over weten dat de buren enthousiast zullen toekijken. In beeld een stel klaarblijkelijke buren, die met begerige blikken over de erfafscheiding hingen. Tsja, u begrijpt...
De buren enthousiast. Over een droogmolen. De straat loopt uit. "Op nummer 12 hebben ze een nieuwe droogmolen. Met een touwtje, dat die dan automatisch openklapt. En met een drukknop om hem weer dicht te doen." De plaatselijke school krijgt vrijaf om het wonder te aanschouwen. De lokale omroep komt met de plaatselijke hakkelende verslaggever langs. De echtgenoot van de trotse huisvrouw wordt op zijn werk gehuldigd. Om de nieuwe droogmolen.
Tussen de middag even koffie gedronken met de sympathieke sportjournalist Ronald van Beuningen. Ik had best wel over die droogmolen willen beginnen. Maar ik kreeg het niet voor mekaar. Ik was zo bang dat er daarna niets zinnigs meer uit mijn mond zou komen, en wellicht ook niet uit de zijne. Dus keuvelden we gezellig over wederzijdse kennissen, over de geneugten van de grote stad. Over de toekomst van de papieren krant. Het Nederlandse volkshuisvestingsbeleid. Berlijn. Ik hoop dat ik geen al te afwezige indruk heb gemaakt, want in mijn hoofd was slechts plaats voor maar één ding. De nieuwe Leifheit-droogmolen. En de bewonderende reacties van de buren.
Wát een geweldige baan lijkt me dat. Tekstschrijver bij het reclamebureau. Dat je dan zulke juweeltjes aan het marketingpapier mag toevertrouwen. "De buren zullen enthousiast zijn." Over een droogmolen. Een uit de hand gelopen wasrek op een poot. Met een touwtje en een drukknop.
Leifheit maakt van het ophangen van de was iets spannends. Een avontuur. Een kwestie die het gesprek van de dag is in het dorpscafé. Een waarlijk geweldige innovatie. Ik overweeg om Mevrouw Oplopers voor te stellen om te verhuizen. Naar een huis met een tuin, want ons balkon is echt te klein voor die Leifheit-droogmolen. Daarop komt hij niet tot zijn recht.
O, en voor ik het vergeet. Excuses aan Estherschrijft. Ik zou voor haar dus een invalcolumn schrijven. Maar met dit stukje ben ik al twee uur bezig geweest. Want ik kan de letters op mijn toetsenbord niet zo goed zien. Van de tranen. Dus een beetje serieuze column, dat gaat niet meer lukken vandaag. Sorry.
