Lodewijk de Waal staat voor paal

Lodewijk is niet de enige voormalige vakbondstopper die volkomen de weg is kwijtgeraakt. Neem nou die Wim Kok. Die maakte na zijn vakbondstijd op de barricaden vervolgens deel uit van diverse kabinetten, die van ons prima sociale stelsel slechts een armoedig restant overlieten. Daarna werd hij erkend zakkenvuller bij onder meer de Shell. Wim Kok heeft zijn zakken méér dan gevuld. Maar Lodewijk de Waal kan er helemaal wat van, qua de weg kwijt. Eerlijk is eerlijk, hij is er niet op uit om zijn eigen zakken te vullen, maar waar het gaat om de zakkenvullerij van anderen heeft er niemand in ons land meer stront in zijn ogen dan Lodewijk.

Wel eens van een De Waal-paal gehoord? Dat is een soort heipaal. Wordt gebruikt bij funderingsherstel, omdat die paal bestaat uit allemaal korte stukjes die je op elkaar kunt klikken. Zo kun je toch heien, terwijl de ruimte beperkt is. Maar die De Waal-paal heeft dus ook iets stiekems. Het is een paal die doet alsof ‘ie heel wat is, maar feitelijk niets meer is dan een tamelijk gammele constructie. Net als de hersentjes van Lodewijk. Ook een uiterst gammele constructie.

Als vakbondsbons behoor je op hoge toon de leiding van bedrijven uit te maken voor zakkenvullers, die zich verrijken ten koste van onderbetaald personeel, dat onder uiterst beroerde omstandigheden zijn werk moet doen. De harde strijd van het proletariaat tegen het grootkapitaal. Je kent dat wel. Maar zodra het je lukt om je vakbondsbaantje vaarwel te zeggen, dan mogen alle remmen los. Dus tegenwoordig verzamelt Lodewijk commissariaten en andere toezichtbaantjes. Zoals bij de ING. Daar is hij Commissaris Beloningsbeleid of iets in die geest. Maar toen bankdirecteur Jan Hommen zijn zakken trachtte te vullen met een miljoentje extra, keek Lodewijk even de andere kant op. Pas toen de publieke opinie zich tegen deze graaiparktijken bij de voormalige Rijkspostspaarbank keerde, schrok Lodewijk wakker. Maar niet getreurd, onder zijn verantwoordelijkheid werd de bonus afgeblazen en kregen de klanten een soort van excuusbrief. Nou ja, niet álle klanten. Uitsluitend de klanten met een rekeningsaldo van meer dan € 75.000 kregen een brief. Het klootjesvolk -je weet wel, van die vakbondsleden met slechts een paar honderd of een paar duizend Euro op de Plusrekening- kreeg niets. Die konden gewoon de tyfus krijgen van Kapsones-Lodewijk, Kapsones-Jan en hun Kapsonesbank. Iedere keer als ik het voormalige hoofdkantoor van de Rijkpostspaarbank aan de Van Baerlestraat passeer, schiet ik onbedaarlijk in de lach. Ik woon er vlakbij, dus ik heb een erg vrolijk leven, de laatste tijd.

O ja, vakbondskopstukken hebben ook wel iets weg van wereldverbeteraars. Ik wilde eerst opschrijven "onverbeterlijke wereldverbeteraars", maar dat is natuurlijk wel een erg lastige term. Maar goed, ook Lodewijk de Waal verbetert de wereld. En dus niet alleen de wereld van Jantje Hommen. Nee, ook de wereld van ontwikkelingsorganisatie SNV moest drastisch worden verbeterd. Want ontwikkelingshulp op duurzame basis is natuurlijk van groot belang. En de wereld van SNV verbeteren, dat kon makkelijk: wat moet je anders, met 90 miljoen subsidie. Dus werd naast het gewone salaris aan Managing Director Business Development Courtney Bickert een illegale woonkostentoeslag toegekend. Dat moest ook wel, want niet alleen keuterboertjes in de binnenlanden van Zambia, maar ook de mensen van SNV hebben recht op menswaardige woonomstandigheden. Helemaal mee eens. En die mevrouw Bickert kon zo'n financieel steuntje in de rug ook best gebruiken. Want het jaarsalaris van mevrouw Bickert bedroeg slechts een schamele € 125.000 en daar valt inderdaad geen fatsoenlijk optrekje van te huren. Althans, niet in Wassenaar. En iedereen heeft recht op fatsoenlijke huisvesting. Waar ook ter wereld! Wel opvallend, dat het extraatje voor mevrouw Bickert zorgvuldig buiten het jaarverslag van SNV werd gehouden. Maar daar is Lodewijk De Waal graag verantwoordelijk voor: de wereld moet immers verbeterd! Dus maakte Lodewijk als voorzitter van de Raad van Toezicht geen enkel bezwaar. Ook niet tegen het salaris van directeur Dirk Elsen. € 160.000 is toch niet zo heel erg veel? Want als directeur heb je een heel lastige taak. Je staat met je SNV immers nogal in de kijker, dus dienen de zaken wel zorgvuldig en volgens het boekje te worden afgehandeld. Dan is een zwaargewicht als directeur gewoon onmisbaar. En voor een tonnetje minder krijg je tegenwoordig slechts iemand die amper kan lezen en schrijven. Dus let Dirk Elsen onder verantwoordelijkheid van Lodewijk heel goed op de gang van zaken. Er wordt op het hoofdkantoor nog geen doosje Max Havelaar-paperclips besteld zonder bonnetje. En ja, Latijns Amerika ligt natuurlijk een beetje uit het zicht. Dus dat het regiokantoor daar voor tonnen aan opdrachten verstrekte aan familieleden en vriendjes... Tsja, daar konden Dirk en Lodewijk niet zo heel erg veel aan doen. Gewoon een gevalletje pech. Nou ja, dat vindt Lodewijk.

Dus heeft Lodewijk de Waal stront aan zijn ogen, en is er voor hem ook stront aan de knikker. Van gevierd vakbondsbons tot randdebiel. Zelden zag ik in het publieke domein een triestere deconfiture dan die van Lodewijk De Waal. Maar ik ben blij, heel erg blij. Want ik heb nog nooit zelfs maar een dubbeltje aan een ontwikkelingshulporganisatie gegeven. En terecht dus. Want clubs die worden bestuurd door ex-vakbondskopstukken, nee daar moet je ver vandaan blijven. Echt.

Ik ben erg benieuwd wat die vakbondsbazin Agnes Jongerius over een paar jaar doet voor de kost. Maar ik heb een vermoeden. President-commissaris-adviseur-toezichthouder bij De Rode Draad. Voor twee ton per jaar. Want genaaid worden we allemaal.