Oh Oh Breezersletje
Even het Westfries gasthuis in Hoorn gebeld: “Goedemorgen, Oplopers hier. Mag ik de afdeling infectieziekten van u?” Fluks werd ik doorverbonden naar een medische afdeling. De hoofdzuster informeerde vriendelijk, wat ze voor mij kon doen. Dus ik antwoordde: “Toch lastig hè, dat hele ziekenhuis plat door een virus. Weet u al, welk virus het hier betreft? Influenza? Herpes? Hepatitis A of B?” Een snuivend geluid aan de andere kant van de lijn. Ik meende iets van ingehouden woede te bespeuren. Dus ik ging nog even door: “Logisch toch, dat volgens het Elsevier-ziekenhuizenonderzoek de ziekenhuizen in Amsterdam-Slotervaart, Gouda en Twente zijn uitgeroepen tot de beste van het land. Jullie komen op die hele lijst van goede ziekenhuizen niet voor. Want wat is na zo’n akelige infectie de volgende ramp? Een worm zeker!” Snikkend riep de getergde hoofdverpleegkundige uit, dat ze heel erg moe werd van al die flauwe grappen over dat virus in het computersysteem. Grappen thuis, flauwe gebbetjes bij de bakker, rare opmerkingen in de bus, ze was het zat. Meer dan zat. En nu werd ze ook nog opgebeld door zo’n lul van een columnist, die meende iedere vrijdagochtend opnieuw een makkelijke prooi te moeten uitzoeken. Beschaamd deed ik er het zwijgen toe. Ik wist dat ik nu eindelijk te ver was gegaan. Het spijt me.
Maar ja, het is natuurlijk wel heel erg lekker, om één keer in de week een of andere idioot bestraffend toe te spreken. Een lekker potje beledigen en schofferen maakt je hoofd vrij. Geeft frisse moed. Lucht op. Zorgt voor een opgeruimd humeur. Want er is een hoop rottigheid aan de hand, en dan heb ik het in mijn verhaaltjes nog slechts uitsluitend over het binnenlandse nieuws…
Hoewel, uitsluitend binnenlands? Soms worden binnenlandse berichten opeens internationaal van karakter. Zoals over dat ‘Oh Oh Gerso’. Dat schijnen we nu te gaan exporteren naar België.Lollig. Allochtoon klootjesvolk exporteren we tegenwoordig naar Ankara, Fez en Islamabad, klootjesvolk van Hollandse komaf exporteren we tegenwoordig naar Tervuren en Gent. Staan we internationaal weer volkomen voor paal. Want het is al vrij lullig dat de hele wereld denkt dat je altijd op klompen loopt, maar er valt mee te leven. Dat de hele wereld denkt dat je alleen maar Edammer kaas eet is geen fijne gedachte, maar er valt mee te leven. Dat mondiaal wordt aangenomen dat je opstaat met een joint in je bek, naar je werk gaat met een joint in je bek, je avondeten opvreet met een joint in je bek, en ’s avonds weer naar bed gaat met een joint in je bek is schromelijk overdreven, maar er valt mee te leven. Maar het idee dat men in het buitenland nu vermoedt dat je woordenschat is gekrompen tot “je verslijt hem ook alleen maar met pissen” en “ik wil neuken”, nee, dat gaat mij ook te ver. Als ik twee paspoorten had gehad, had ik zo staatssecretaris van iets willen worden. Kon ik tenminste één paspoort inleveren. Mijn Nederlandse. Wat een vertoning. Op een armoedig toeristeneiland in een republiek waar zelfs de Minister van Financiën zijn belastingaangifte vergeet in te vullen, loopt een stel idioten rond. Sukkels die amper tot 6 kunnen tellen. In campingsmokings en hoerenkleren lopen ze een ronduit smerig en platvloers gedachtegoed uit te venten. Beschamend. En het hele land hangt voor de buis. Ze zijn een kijkcijferhit, die Tokkies. Vroeger moest je naar de zendtijd van Socutera als je een stel mongooltjes op televisie wilde zien, maar tegenwoordig zet je gewoon RTL-5 op. De uitzending is op donderdagavond, en ik prijs me gelukkig dat ik mij dan op mijn studeerkamer kan terugtrekken om mijn wekelijkse scheldcolumn eruit te persen. Ver weg van mijn televisie. Ik wil ze niet eens tegenkomen als ik een rondje zit te zappen. Ik heb al genoeg gezien. Promotiefilmpjes, interviews bij Pauw en Witteman en De Wereld Draait Door. Het schijnt dat zo’n vies breezersletje nogal bloot door haar toenmalige vriendje is gefotografeerd, en dat die foto’s nu op internet circuleren. Gatver. Nee, dat hoef ik niet te zien. Voor geen goud. Ik ben zo bang dat ik dan mijn avondeten over mijn toetsenbord hoest. En gelukkig heb ik een veel beter alternatief dan Truus van de Sociale Werkplaats. Als ik ’s avonds in bed kruip, dan kijk ik mijn ogen uit, als ik mevrouw Oplopers met een blije blik en zonder kleren aantref. Ik bof.
Net als die bouwvakkers in Rotterdam. Die boffen eveneens. Laten een in aanbouw zijnde flat in mekaar sodemieteren, en brengen het er nog levend vanaf ook. Iets met de stempels van de bekisting of zo. Ik zou willen voorstellen, om die half ingestorte flat gewoon zo te laten staan. Want mooie nieuwbouw hebben ze toch niet in Rotjeknor. Stakkers. In de Kuip kunnen ze niet voetballen en naast de koopgoot kunnen ze niet bouwen. Heerlijk! Natuurlijk, wij Amsterdammers kunnen dan weer niet zo goed onder de grond bouwen, maar wat is nou erger: geen tunnel kunnen graven of niet eens een gebouw kunnen neerzetten? Wij zijn slecht in tunnels, zij in bruggen. Die Erasmusbrug rammelt nog steeds aan alle kanten bij windkracht 2 en hoger. Echt, als ik een keertje zin heb om eens lekker onbedaarlijk te lachen, pak ik de trein naar Rotterdam. De hele dag gratis vertier!
In tegenstelling tot het streng gereformeerde Nederlands Dagblad. Kun je ook om lachen, maar binnenkort niet meer gratis. Ze maken de eerste krantensite in Nederland waarvoor je moet betalen. Per artikel tussen de 10 en 100 eurocent. Binnenkort. Nog niet meteen, want de technici zitten met een probleem. Ze krijgen het collectezakje niet door de USB-poort.
