Camiel, rot op met je kilometergezeik!
Bulderend van de lach rollen de politieke rechtsgeleerden over de grond. Met ingang van maandag is het lesonderdeel “Staatsinrichting” op de middelbare scholen opgeschort. Onze Grondwet kan bij het grof vuil. In de kantine van het Tweede-Kamergebouw en van het Ministerie van VenW kijkt men beschaamd omlaag als Camiel voorbij komt met een dienblad met daarop een flauw broodje kaas en een kopje lauwe bremzoute automatensoep. Oogcontact wordt angstvallig vermeden. Camiel zet in zijn eentje het gehele parlement en al zijn beleidsambtenaren voor schut.
Het is meermalen voorgekomen in onze politieke geschiedenis: een parlementariër stuurt een kabinet de laan uit. Maar gisteren waren we getuige van een noviteit: een minister stuurt de Kamer min of meer naar huis.
Ambtenaren hebben heel lang gesleuteld aan een kilometerheffing voor het autogebruik in ons land. Ze hebben daar ook uitvoerig over gepraat met het ‘Maatschappelijk Middenveld’. Er is zelfs een ‘Mobiliteitsberaad’ ingesteld, met belangrijke mensen uit alle relevante maatschappelijke stromingen. Een typische CDA-uitdrukking: “Maatschappelijk Middenveld”. Een schaamlap voor een volksraadpleging, waarvan je de uitkomst desgewenst kunt gebruiken om je Christen-Democratische reet mee af te vegen. Maar hoe het ook zij: uiteindelijk kwam er een Kamermeerderheid vóór de invoering van die heffing. Dus Camiel kon aan de slag.
Binnen de kortste keren stond de Telegraaf er bol van. De strekking van de chocoladeletters op de voorpagina was “Camiel, rot op met je kilometergezeik!” Blijkbaar vindt de Telegraaf het niet eerlijk om te betalen naargelang de hoeveelheid kilometers die je rijdt. De Telegraaf is waarschijnlijk ook van mening dat een literpak melk net zo duur moet zijn als een half litertje, en dat voor een treinkaartje van Amsterdam naar Haarlem hetzelfde moet worden betaald als voor een kaartje Utrecht - Maastricht. Rare krant… Maar goed, de Telegraaf orkestreerde samen met de VVD een hoop publicitair gedoe, en Camiel kreeg slappe knieën. Huilend liep hij door de gangen van zijn ministerie aan de Plesmanweg in den Haag. Snikkend wierp hij zich in de armen van zijn moederlijke secretaresse: “Ik durf niet. Ze maken me af! Ik ben de kroonprins van het CDA, maar de mensen moeten me niet…” Tijd voor een list.
Welke list? Een kruising tussen verstoppertje spelen en het afschaffen van de Parlementaire Democratie. Een huzarenstukje van Camiel Eurlings. Een Kamermeerderheid is voor de invoering van het rekeningrijden, maar Camiel blaast het af als de ANWB-leden het niet willen. Een regelrechte schoffering van het parlement, en een onvervalst staaltje lafbekkerij, populisme en cliëntisme.
Want sinds wanneer geven wij groepen belanghebbende burgers een doorslaggevende stem bij overheidsbeslissingen? Wordt een eventuele belastingverhoging nu bedreigd door een veto van de Bond van Belastingbetalers? Strandt de verhoging van de AOW-leeftijd op een keihard “Nee!” van de vakbeweging? Of om even bij Camiels eigen beleidsterrein te blijven: wordt aan die lijdensweg die in de wandelgangen wordt aangeduid met ‘OV-shitkaart’ nu eindelijk eens een einde gemaakt als de leden van de reizigersorganisaties het welletjes vinden? De taak van regering en parlement zit er nu blijkbaar op. In deze tijd van toenemende werkloosheid vervallen ook 150 banen in Den Haag.
Kritische lezer en dierbare persoonlijke vriend Pretletter liet mij weten dat hij juist vóór de aanpak van Eurlings is. Want het volk moet worden gehoord. Daar heeft hij een punt. Maar vraag dan in overleg met de Kamer de mening van het héle volk. Minder dan een kwart van de Nederlanders is lid van de ANWB. Sterker nog, zelfs een minderheid van de mensen die in het bezit van een rijbewijs zijn, is maar lid van deze club. Het moet ook voor Camiel kiezen of delen zijn. Regeren of een referendum uitschrijven. En de uitkomst van dat referendum dan ook echt serieus nemen. Maar niet zo’n stukje halfbakken gelegenheidsraadpleging.
Om je dood te schamen. Minister Zonder Ruggengraat. Of moet ik zeggen Groot Staatshervormer? Nee toch? Natuurlijk, Camiel kan er niet écht wat aan doen, dat hij is behept met van die rare ideeën als het gaat om beleidsbeïnvloeding. Hij is grootgebracht in Limburg, in een politiek milieu dat van oudsher al bol staat van achterkamertjes en handjeklap. Limburger én CDA’er: dan heb je dubbel pech. Eigenlijk een beetje trieste man. Hij durft niet, hij snapt het niet, hij kan ook niet beter weten. Zijn roots kunnen dus als verzachtende omstandigheid worden aangemerkt. Maar toch. Echt, de Telegraaf heeft in één opzicht gelijk: Camiel, rot op!
