De wachtende doelgroep

"Kom hier! Hier! Zit! Ga zit!". Verwonderd kijk ik op en zie een jongen van zo'n tien jaar oud naar zijn Nintendo DS schreeuwen. Ik ben niet de enige die kijkt, want het blijft een raar gezicht om iemand tegen een draagbare spelcomputer te zien praten. Zijn Nintendog werkt blijkbaar niet echt mee, want het gesprek tussen DS en jongeman gaat nog een paar minuutjes door totdat een oudere man voor hem klaar is met pinnen. "We gaan Jochem!", klinkt het zuchtend. Jochem klapt zijn DS dicht en rent pappa achterna, terug de auto in.

In de lange rij voor de kassa staan mensen wezenloos naar de wegrennende jongen te staren. Ze hebben geen idee wat er zojuist in de rij gebeurde, al was het de meesten wel duidelijk dat hij een computerspel aan het spelen was. De blikken variëren van zogenaamde desinteresse tot verbazing, want bovenstaand tafereel maak je niet vaak mee in een Gamma filiaal. De rust keert weer terug, maar ik voel in de hele rij een soort van jaloezie. We staan hier allemaal te wachten tot we eindelijk eens onze spullen mogen betalen, maar Jochem was elk besef van tijd kwijt dankzij de draagbare spelcomputer. Wachten was voor hem ultiem spelgenot geworden. Ik kan de welbekende spreuk "Dat zouden meer mensen moeten doen!" niet uit mijn hoofd krijgen terwijl ik ongeduldig in de rij sta.

We moeten tegenwoordig voor veel dingen wachten: Boodschappen moeten betaald worden, treinen moeten op perrons aankomen en kleren moeten gepast worden alvorens men een keuze kan maken. Een handheld of een gsm met een paar games kan op die momenten een ideale uitkomst zijn. Je staat toch niks anders te doen dan je te vervelen. Zou het niet fantastisch zijn als er in een modehuis naast een bak Duplo voor de kleintjes ook een arcadehoekje was voor de (meestal) wachtende echtgenoten en vriendjes? Gewoon effe lekker racen of knallen terwijl de liefde van je leven zich urenlang vermaakt met het passen van kleren. Andersom kan natuurlijk ook: als de man druk bezig is om alle autoradio's uitvoerig te testen in de plaatselijke Halfords kan vrouwlief naar hartelust nieuwe Pokémon vangen in haar GBA of een potje Sudoku doen op de PSP. Waarom niet?

Omdat computergames voor kinderen zijn natuurlijk! Je gaat als huisvrouw toch niet met een stuk technologie rondlopen in de plaatselijke buurtsuper!? Je wilt als volwassen man toch geen bekenden tegenkomen als je op een PSP zit te fraggen in de Xenos. Dat je er bent is al erg genoeg, laat staan dat je jezelf ook nog belachelijk maakt door te gaan gamen.

Gamen kan wel een hobby zijn voor de "working class", maar het moet zeker niet gaan overheersen! Een bordspel als Catan is geen probleem, maar als je als volwassene toegeeft dat je een dansmat hebt gekocht voor je GameCube "omdat je dat wel leuk leek" ben je de grootste stumper van het westelijk halfrond. Amerikanen en Japanners hoeven zich niet te verontschuldigen voor dit gedrag, want die zijn toch al knettergek in onze ogen.

Ik ben ook jaloers op Jochem. Ik sta met mijn wagentje gevuld met schroefjes en gipsplaten netjes te wachten, maar verveel me dood. "Ik wou dat ik mijn PSP bij me had!". Om meteen die gedachte weer te verwerpen, want dan zou ik toch wel de allergrootste loser in de rij zijn. In de trein gaat het nog net, maar in een winkel is dit nog lang geen sociaal geaccepteerde vorm van entertainment.

Mijn vroegere tandarts had entertainment als werktuig allang begrepen. Boven de stoel zat er in het plafond een televisie en daarnaast diverse kunstwerken. Je kon er urenlang naar staren terwijl hij rustig het gebit weer in orde brengt. De extra afleiding maakte je ook nog eens een stuk minder nerveus voor een bezoekje waar je helemaal geen zin in had. Als er in de wachtkamer nu ook eens een console stond naast de tien jaar oude leesmappen en een bak vol Lego was wachten voor iedereen een tijd van plezier geweest. Wachten moet leuk worden, want waar ga je graag weer terug naar toe? Daar waar het leuk was!

Een minimale investering in een paar consoles per winkel kan de onvrede van het lange wachten voor een groot deel teniet doen. Je ergert je niet meer (aan de ander), maar bent spelenderwijs de tijd aan het doden. Waarom vind je nergens waar je lang moet wachten een goede vorm van entertainment die wachten tot een plezier transformeert? Men zou een paar schermen en wat controllers kunnen plaatsen of het plaatselijke nieuws op een televisie kunnen tonen. Zelfs in een pretpark vind je in de rij alleen maar bordjes die aangeven hoe lang je nog moet wachten! Vermaak ons!

We wachten al zo lang.