Psssst…

Even met de Islamitische Stichting ter Bevordering van de Integratie gebeld: “Goedemiddag, Oplopers hier. De heer Asrafali in de buurt?” Snel werd ik doorverbonden met de directeur. Of ik het kort wilde houden, want de kebab stond koud te worden. “Vertel eens, Mazuras, ben je erg de kluts kwijt? Schaam je je niet voor je eigen onzin? Hoe durf je te beweren dat dat onbeschofte gesis op straat, zodra er een mooie vrouw voorbij loopt, positief bedoeld is? Zelf vind ik dat nogal onbeschoft.” Nee, dat zag ik verkeerd. Allochtonen hebben zo hun eigen manier om dingen duidelijk te maken. Sissen naar een vrouw is een groot compliment, en wij Nederlanders moeten de gewoonten van andere bevolkingsgroepen maar leren kennen. Maar daar had ik hem tuk: “We hebben hier in Nederland andere manieren om een vrouw duidelijk te maken wat we van haar vinden. We kopen dozen bonbons, houden slijmerig de deur voor haar open, slepen ons een breuk aan bossen bloemen, en voor Mevrouw Oplopers kocht ik zelfs ooit met veel liefde een ring. En we hebben nóg een heel bijzondere gewoonte: wij geven een vrouw regelmatig een hand.” Neenee, daar kom meneer Asrafali niet aan beginnen. Want een vrouw een hand geven? Dat was onrein. Flikker toch op met die onzin. Als het gaat over onbeschoft gedrag, moeten we dat een ‘gewoonte’ vinden waar we ons in moeten verdiepen, maar als het gaat om het geven van een hand, dan is het begrip ‘gewoonte’ opeens volslagen onbekend… Natuurlijk is Nederland een smeltkroes van culturen, maar Mazuras Asrafali en zijn integratiestichting maken er een belachelijke karikatuur van. Ik vertik het om achter zijn opvattingen te gaan staan. De enige keer dat ík op straat sisgeluiden maak, is als ik veel bruine bonen of gebakken uien heb gegeten. En voorzover die herrie als een compliment mag worden opgevat, dan is dat aan de kok van dat specialiteitenrestaurant waar ik een paar uur tevoren zo heerlijk had gegeten. En dat overweldigende gesis in Hoorn dan, deze week? Complimenten van Hassan en Achmed aan de passerende vrouwtjes? Nee hoor, een ordinair gaslek in een verdeelstation van het energiebedrijf. 

Gek hè? Bij de naam Mazuras Asrafali denk ik steeds aan een of andere sterrenwichelaar. Bulderend van de lach heb ik de afgelopen maanden naar de commerciële televisie gekeken. Astrotijd met zelfbenoemde astrologen. Die van die meesterlijke lulverhalen ophingen: “Ik zie dat uw gezondheid gaat veranderen.” “Het kan zijn dat het contact met uw moeder weer beter wordt.” “Ik weet zeker dat uw relatie ten goede keert, of anders ten slechte.” Blijken gewoon oplichters te zijn. Aan de sollicitanten werd geen enkele vraag gesteld over hun astrologische scholing; het enige doel was, dat ze de kijkers zo lang mogelijk aan de duurbetaalde telefoonlijn hielden. Na die oplichterij met die debiele belspelletjes zijn de commerciëlen gewoon zaken blijven doen met hetzelfde soort oplichterstuig. Gewoon zoveel mogelijk geld binnenhalen, daar is het de dames en heren om te doen.

Nee, dan de inwoners van Overijssel. Die zijn veruit het royaalste van ons land. Ze zijn er niet opuit om geld binnen te halen, ze geven per persoon juist het meeste aan collectes voor goede doelen. In schril contrast tot al die rijke stinkerds in Het Gooi en de Amsterdamse grachtengordel. Daar heeft men de zuurverdiende centjes immers nodig voor andere zaken. Ma moet de contributie van de bridgeclub nog voldoen, de kinderen Diederik en Jan-Joris moeten op tennis en pa moet regelmatig naar de hoeren. Wij Randstedelingen hebben soms de neiging om neer te kijken op die boertjes van buut’n, maar zij geven met gulle hand aan het goede doel. In eerste instantie vond ik het vreemd dat slechts twee procent van die giften naar het milieu gaat, maar inmiddels weet ik waarom dat zo is. De belangrijkste bijdrage aan het milieu leveren die boeren niet in geld, maar in natura! Kippenstront! Maar liefst 440.000 ton kippenstront wordt in een elektriciteitscentrale bij de Moerdijk omgezet in groene stroom. Nou ja, grijze stroom dan.

We hebben het vandaag dus over gewoontes. Nederlanders die aan de sisgewoonte van een ander moeten wennen. De gewoonte van televisiezenders om met fout tuig in zee te gaan. De gewoonte in Overijssel om bij collectes gul te geven. Mag ik nog een goede gewoonte voorstellen? Aan de Nuon. Dat ze, nu ze het toch zo goed met de pluimveebranche kunnen vinden, er even voor zorgen dat er iedere ochtend een paar verse eitjes in de meterkast liggen? Gaat in één moeite door, volgens mij…