Nazi-hoer
Het platbombarderen van Rotterdam in 1940 was een direct gevolg van administratieve fouten bij de Nederlandse regering. Dat was, kort samengevat, het gedachtegoed van Florrie Rost van Tonningen, die zaterdag overleed. Ik weet niet of er na de dood echt een vagevuur bestaat. Maar als dat zo is, hoop ik dat ze daar zal branden. Voor altijd. Want hier op aarde maakte ze het leven van velen tot een hel.Florrie was al ver voor de oorlog een fervent aanhanger van de NSB. Het eerste huwelijk in Nederland dat nadrukkelijk door de SS was goedgekeurd, werd gesloten tussen Florrie en Meinoud Rost van Tonningen. Meinoud werd tijdens de bezetting directeur van De Nederlandse Bank. Na de oorlog pleegde hij zelfmoord in een cel in de strafgevangenis van Scheveningen.
Van de doden mag je geen kwaad spreken, zegt men. Waarom niet? Waarom zou je over iemands wandaden opeens moeten zwijgen na diens dood? Ik pieker er niet over. Florrie was in haar leven vol onverbloemde rassenhaat een bron van inspiratie voor sneue figuren als Hans Janmaat (die zich omringde met neo-Nazi's), Pim Fortuyn (die een prominente Haagse neo-Nazi als politiek adviseur had), Michiel Smit (die op allerlei Internet-plaatjes met zijn vriendjes poseert voor Nazi-vlaggen) en Geert Wilders (die op websites als Stormfront handtekeningen ronselde voor de kamerverkiezingen en daarna doodleuk de stagiaire de schuld gaf). Bron van inspiratie dus, en dat was ze niet ongewild of per ongeluk. Nee, tot aan haar dood ging ze door met het verspreiden van Nazi-praatjes in woord en geschrift. Haar huis bood altijd een hartelijk welkom aan Nazi-gespuis. Tot haar dood heeft ze aangezet tot onverdraagzaamheid, en het leven van nabestaanden van slachtoffers uit de Tweede Wereldoorlog tot een hel gemaakt. Niet in de laatste plaats door de Holocaust hardnekkig en vooral luidkeels te blijven ontkennen.
Veel naïeve jonge vrouwen lieten zich in de Tweede Wereldoorlog het hoofd op hol brengen door stoere Duitse militairen. Soms uit liefde, maar vaak ook in de hoop op een beter leven knoopten zij innige vriendschappen aan met leden van de bezettende macht. En in veel gevallen werd logischerwijze het bed gedeeld. 'Moffenhoer' werden ze door hun landgenoten genoemd. Begrijpelijke minachting. Na de bevrijding werden deze vrouwen, kaalgeknipt en ingesmeerd met pek en veren, op karren door hun woonplaatsen rond gereden. Zij werden de bliksemafleider van vijf jaar opgekropte volkswoede. De levens van veel van deze vrouwen waren voor altijd verwoest. Maar waarom is Florrie dat lot bespaard gebleven? Een schamele zes weken heeft ze in het gevang doorgebracht, en in later jaren volgde slechts een enkele veroordeling wegens het verspreiden van Nazi-propaganda.
Hoe kon het gebeuren dat we haar zo hebben verwend? Waarom hebben zoveel oorlogsslachtoffers moeten toezien dat ze zelfs haar pensioen heeft mogen houden omdat haar man lang genoeg in de Kamer had gezeten? Hoe kon dat gebeuren? Waarom is er nooit een noodwet gekomen om daar wat aan te doen? Ik weet het niet, en ik wil het nu ook niet meer weten, want nu is het te laat.
Met het overlijden van 'Florrie de Nazi-hoer' komt een einde aan een periode die gerust een schandvlek op de Nederlandse historie mag worden genoemd.
